Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔸
Salıncaktan düştüm ama yine de küsmedim parka.
🌙
🔸
🎈
Bir Ahu devran atasözü der ki; hayatın gamına inat çayını demle. Her şeyi salla ama o çayı demle...
Çayım demlenirken kendimi sallamayı da ihmal etmiyordum. Evimizin yakınındaki parkta, İnci teyze termosa koyduğumuz çayı bardaklara dolduruyor, ben salıncakta sallanıyordum.
İpek böceğimle.
Hazal bir onu, bir beni arkamızdan destekleyip sallarken, bir yandan bize söyleniyor, diğer yandan da kıvırcık saçlarını ne kadar düzeltebilecekse, o kadar düzeltmeye çalışıyordu. Giray birazdan onu almaya geleceği için heyecanlıydı, yüzyüze konuşacakları konuları birikmişti. Maaile nezarete girdiğimiz gün Giray kimseden haber alamamış, Hazal'ın sakinleşmesi için inzivaya çekilmişken, ertesi gün benden öğrenmişti olan biteni.
Ona haber vermediğim için uzunca bir kavga etmişti benimle, elden ne gelir?
Şımarık misafir çocuğu fobime rağmen İpek'le iki günde oluşan bu samimiyetimi merak ediyor olmalısınız?
Tek cümlesi, benim 21.45 yaşımda bir şeye zaafım olduğunu farketmemi sağlamıştı. Sadece, tek bir cümlesi.
🎈
İki gün önce, havanın kararmasına yakın saatlerde restorandan dönerken, onu annesinin gözetiminde dört tekerlekli bisikletiyle sokakta tur atarken görmüştüm. Benim bisikletimi Deniz zorla bakıma götürdüğü için yürüyordum.
Beni görmemelerini umarak adımlarımı doğrudan binaya çevirmiştim ki, o sesi duydum.
'Ahuu.'
'Annecim, abla demelisin.' dedi Zeliha abla tatlı ama uyarıcı bir tonla.
Yakalanmıştım bir kere, geri dönüşü yoktu.
'Merhaba, ana kız ne yapıyorsunuz bakalım? Bisiklet keyfi mi?' diye sordum gülerek yanlarına doğru ilerlerken.
'Hayır babamı bekliyoruz.' dedi İpek neşeyle. 'Beni almaya gelecek ama sence nerede kaldı ki bu adam?' diye sordu bana.
