Siostra | Min Yoongi

Rozdział 50

Wróciliśmy do dormu kompletnie zmęczeni. Już nie pamiętam kiedy tak intensywnie ćwiczyłam. Ale koniec końców ważne, że osiągnęłam cel. Wygrałam zakład tym samym pobijając rekord YouTube.
- woah moje gratulacje młoda - powiedział uradowany Yoongi - minęło zaledwie 30 minut, a twoja piosenka ma już 20 milionów wyświetleń - uścisnął mnie.
- to naprawdę niezły kawałek - pochwali NamJoon - na twoim miejscu próbowałbym dostać się do jakiejś wytwórni. Naprawdę masz talent ! - uśmiechnął się szeroko.
- Hyung ma racje - wtrącił Jungkook - może do Big Hit ? Szukają solowego artysty
- niee - pokręciłam przecząco głową - to nie dla mnie. Jednak wolę swoją kamerę - zachichotałam.
- jak chcesz, ale pamiętaj, że zawsze masz szanse - Yoongi poklepał mnie po ramieniu.

Rozeszliśmy się do pokoi. Leżałam wtulona w kołdrę i przeglądałam komentarze pod klipem.

Komentarze:
BlinksTV:totalne dno !
Hejter08252719: oglądalność spada ? Hahaha !
Unknow62582: nie dość, że głupia to jeszcze bez talentu !
Iloveminyoonsoo: Boże ! Śliczny głos ! Cudowna piosenka !
CL.OFFICIAL: tak trzymaj ! Świetna piosenka !
JayPark.Official: woah.. jakie cudeńko
Fansofthesoo: kochammm!
BigHitLabes: świetnie !
SunMi.OFFICIAL: właśnie przegrałam 50.000₩
BLACKPINKqueens: BLACKPINK są najlepsze ty szmato !

Komentarzy było mnóstwo. W większości negatywne. To chyba był zły pomysł. Wydałam piosenkę, a ludzie pomyśleli o mnie złe rzeczy. Tak właściwie zastanawia mnie rzecz kolejnego życia. Według tych wszystkich dram człowiek ma ich cztery; jeśli to prawda, błagam, niech to będzie moje ostatnie życie.

Rano

Z samego rana pojechaliśmy do wytrawni chłopaków. Mieli omówić szczegóły dotyczące mini trasy.
Właśnie siedzę wygodnie pod ścianą i patrzę przed siebie.
- o czym myślisz ? - zapytał Hoseok siadając obok mnie.
- huh ? - zamrugałam kilkukrotnie otrząsając się z zamyśleń - o niczym takim - wzruszyłam ramionami - i jak z trasą ? - zapytałam zmieniając temat.
- jedziemy jutro z samego rana. Mamy samolot dokładnie o 6:30 - uśmiechnął się szeroko, a ja pokiwałam głową.
- macie jeszcze dzisiaj jakieś próby ?
- tylko do 14 - wyjaśnił, a ja westchnęłam. Jest dopiero 8. Naprawdę nie mam ochoty siedzieć tutaj do 14. Wstałam na równe nogi i podeszłam do brata.
- oppa - zaczęłam, a ten spojrzał na mnie - nie chce mi się tu siedzieć. Idę do domu - mruknęłam zabierając torebkę.
- tylko uważaj na siebie. I dzwon w razie czego - powiedział, ale ja już wyszłam. Opuściłam wytwórnie tylnym wyjściem i zakładając maseczkę oraz czapkę wyszłam na Seulskie ulice.

Spacerowałam wolnym krokiem rozmyślając; tak właściwie to sama nie wiem nad czym. Moje myśli kroczyły wokół wszystkich spraw na raz, a ja nie mogłam się skupić na niczym. Dlaczego nie potrafię dojść do siebie ? Udawać, że nic się nie stało ? Po prostu... udawanie, że wszystko jest w porządku stało się dla mnie z czasem bardzo trudne i uciążliwe. Czułam jak wybucha w środku, a na zewnątrz jest swego rodzaju nietknięta skorupa, która z czasem nad pękła. Przez to wszystko pęknięcie stało się takie duże i otwarte, że.. wszystko co chowałam w środku wydostało się na zewnątrz. I nie potrafię tej skorupy naprawić.

Usiadłam na ławce w parku. Było tak spokojnie i cicho. Prócz mnie nie było chyba nikogo. Zero ludzi. Odchyliłam głowę lekko do tyłu i zamknęłam oczy. Niestety jak się można było domyślić mój spokój nie trwał zbyt długo. Został przerwany przez dźwięk przychodzącej wiadomości. Na ślepo wyjęłam telefon z kieszeni i spojrzałam na wyświetlacz.