L💘VE's BERMUDA

♥10/2⚠️

🐰نیما🐰

رفته بودم خونه.
آهیل حسابی بیقراری میکرد.
یا گریه میکرد و یا نق میزد.
حتی شیرش هم خورده بود و خواب کافی داشت اما انگار از یه چیزی راضی نبود!
خب شرایط سختی بود و نشون از علاقه ی شدیدش به سامیار بود!
یه روز ندیدنش و بغل نکردنش بیقرارش کرده بود!

بغلش کردم و با کلافگی به کامیار زنگ زدم اما برنداشت.
با نگرانی آهیل رو توی بغلم فشردم و به سمت ماشین دوییدم.
آهیل رو توی کریرش خوابوندم و پشت رول نشستم و به سمت بیمارستان روندم!

دلم شور میزد.
کل مسیر رو ندیدم چجوری روندم.
آهیل یه ریز گریه میکرد.
وقتی رسیدم به سمت در شیشه ای دوییدم.
آهیلی که میون پتوی آبی و خاکستریش پنهونش کرده بودم رو نمیتونستم ببرم توی بخش.
به سمت پرستاری که توی باجه ی پرستاری تنها بود رفتم و گفتم:
خانم میتونم یه خواهشی بکنم؟!

با لبخندی به من و آهیل نگاه کرد و گفت:
بله عزیزم چه کاری ازم ساخته هست؟!

لبخندی به مهربونیش زدم.
نشون میداد از بچه ها خیلی خوشش میاد!
با استرس نگاهم به سمت راهرویی که به بخشی که سامیار بستری بود ختم میشد نگاه کردم و گفتم:
میشه پسرم رو نگه دارین؟!میخوام برم دیدن یکی از...یکی از...

مونده بودم چی بگم.
میخواستم بگم همه ی کسم اما نمیشد!
نمیشد تا وقتی که هر سه تامون مرد بودیم!
پرستار انگار فهمید خیلی دلشوره دارم که بدون پرسیدن چیز اضافه ای قبول کرد و گفت:
این پسر کوچولوی خوشگل رو تا هر وقت بخوای نگه میدارمش برو به مریضت سر بزن عزیزم!

لبخندی با تشکر زدم و خواستم به سمت بخش بدووم که یهو کامیار رو دیدم که از اتاق دکتر اومد بیرون!

خواستم سمتش برم.
انگار چهره اش شکست خورده بود!
ضربان قلبم روی دور اوج بود!
میترسیدم!
میترسیدم چیزی رو بشنوم که نمیخوام!

یه قدم برنداشته بودم که یهویی اون ابهت و قد و هیکل روی زمین آوار شد!

با وحشت و بدون اینکه به مکانی که توش هستم اسمش رو فریاد زدم.
تموم صداهای اطرافم گنگ بود.
وحشت توی تموم سلول های بدنم جریان پیدا کرده بود.
امیر و کیهان و چند تا پرستار هم اومدن.
کامیار تکون نمیخورد.
امیر نبضش رو چک کرد و با نگرانی و صدای پر از ترس لب زد:
برین تخت چرخدار رو بیارین...

همه تو شوک بودن و صدای ضعیفش رو نشنیدن.
امیر کلافه و با حرص نگاهی به پرستار ها کرد و داد زد:
مگه نمیگم برین تخت رو بیارین؟!