Dar Kafa

8.4

Selamünaleyküm cümleten. 🖐️

Nasılsınız görüşmeyeli?

Umuyorum iyisiniz.

yks24'ten çıkmış herkese geçmiş olsun öncelikle. Allah hayırlı sonuçlarla karşılaştırsın bizi.

Uzun bir süredir yoktum. Çünkü odağım ciddi manada bozuluyordu. Bırakmak zorunda kaldım yazmayı. Ama şimdi geri döndüm. İnşaAllah Dar Kafa'nın finalini de yazacağım.

Çok uzatmayayım.

Hepinize keyifli okumalarrr...

**

Hayatı dizileri yorumlar gibi yorumlamak sanırım biraz kolaya kaçmakmış. Yani yaşadığım bazı anları dizilerde görsem, ne uzatıyorsunuz kardeşim evlenin işte der işin içinden kolay bir şekilde sıyrılabilirdim. Şahsen bunu söylemek gayet kolaydı. Ama işte insanın kendisi böyle durumların içinde olunca işin rengi değişiyordu. İnsanın aklına türlü sorular, türlü türlü düşünceler geliyor; hangisini nereye koyacağını, ne yapacağını şaşırıyordu. Tıpkı şu an bende olduğu gibi.

"Kaan..." derken aslında kafamda onunla ilgili tereddütüm yoktu. Ama aklıma bu meselede çok önemli yeri olan ailemin bunlardan hiç haberi olmadığı geldi. Ve babamın özellikle üniversiteyi bitirmeden buna izin verip vermeyeceği konusu benim hiç tahmin edemediğim bir meseleydi. Asla babamın veya annemin tepkisini kestiremiyordum.

Ama Kaan'ın da söylediği gibi, koskoca 5 yıl beklemiştik ve harekete geçmediğimiz bir durumun suçunu da vebalini de kimsenin üstüne atmaya hakkımız yoktu. Eninde sonunda bizim hayatımızdı ve baş rol harekete geçmezse dizi ilerlemezdi. Olduğum yerde oturup babamın gelip bana kızım evlenmen sorun olmaz gibi saçma sapan bir cümle kurmasını bekleyemezdim.

Derin bir nefes alıp verdim ve biraz hızlı atan kalbimin de yavaşlamasını bekledim. Şu an iki kelimeyi bir araya getirip konuşamayabilirdim.

"Şimdi şey, ee. Tabii şu an pek rahat değilim. O yüzden kusura bakma iki cümleyi bir araya getiremeyebilirim."

Bir yandan kalbim deli gibi atıyordu ufak(!) bir gerginlik vardı, diğer yandan karşımda cevap bekleyen artık içimden çocuk diye geçiremeyeceğim kadar büyük bir adam vardı.

Tabii insanda bi heyecan oluyor.

"Şey yani tabii, bence de büyüdük."

Bi onun kurduğu cümlelere bak, bir de benimkilere. Ne anlatıyorum ben ablam?

Ben söyleyeceklerimi toparlamaya çalışırken Kaan üstün bir sabırla beni bekliyor gibiydi. Sanırım o benim kadar gergin değil ama biraz heyecanlı gibiydi.

"Tamam ya," dedim en son dayanamayıp. Bence gergin olduğum çok belliydi ve bu şekilde bunun üstünü örtemeyecektim. En iyisi söyleyip kurtulmaktı.

"Böyle olmayacak belli ki, ben kusura bakmazsan biraz açık konuşacağım."

"Tabii lütfen."

"Kaan, Allah var benim duygularımda yıllardır pek bi değişiklik olmadı. Yani söyleyeceğim şeyleri baştan söyleyim yanlış anlama. Ama yani bilemiyorum, ailelerimizin hiçbir şeyden haberi yok ve tepkilerini de kestiremiyorum." diye konuşup benim için çok önem taşıyan o meseleyi açtım. Oh be rahatladım.

Kaan da bunu bekliyormuş gibi cevap verdi hemen.

"Evet işte, artık konuyu onlara da açalım. Tanışsınlar, bi düşünsünler bakalım ne oluyor. Çocuk değiliz sonuçta böyle bir şey bir gün olacaktı. Artık bence onlar da öğrensin ki bir adım atılsın."