Wbrew sobie

53

– Zamknijcie się! – Okay. Mark stracił cierpliwość. Podniósł się z fotela i spojrzał na nas groźnie.

– Kurwa! Co to za krzyki? – W pokoju pojawił się David.

– Wszyscy mają się teraz zamknąć i nie odzywać, bez mojego pozwolenia. – Warknął Mark. David patrzył na nas wszystkich z podejrzliwością, ale się nie odezwał.

– Co to, kurwa? Przedszkole jest, żebyście się na siebie darli i kłócili jak małe dzieci? I do tego skarżyli mi na siebie jak gówniarze? 

 Mark był wkurzony. Jednak zgadzam się z nim w stu procentach. Cook, zdecydowanie zachowywał się jak małe dziecko.

 – Skoro jednak tak się zachowujecie, to rozwiąże z wami tę kłótnię jak z małymi dziećmi. – Oznajmił. – Julia, dlaczego uderzyłaś Charliego? – Zwrócił się do mnie, splatając ręce na piersi.

Okay. Skoro Cook tak chciał to rozegrać, to proszę bardzo. Nie będę kłamać.

– Bo ten kretyn jak tylko mnie zobaczył, jak wsiadam do auta, to przez pierwsze minuty nabijał się ze mnie, że chodzę jak kaleka! A potem jak do niego dotarło, że to twoja robota, to cieszył się jak pojeb, że w końcu dałeś mi nauczkę, jednocześnie ubolewając nad tym, że nie mógł tego zobaczyć na własne oczy!

– Co zrobiłeś?! – David przerwał mi moją wypowiedź. A Mark spiął się jeszcze bardziej, a jego spojrzenie, zdecydowanie nie było przyjazne.

– Nie przerywaj Julii! Nie udzieliłem ci głosu! – Warknął na niego. David pokręcił z niedowierzania głowa, ale ku mojemu zaskoczeniu już się nie odezwał.

– A potem zadzwoniła moja mama i kiedy ja próbowałam wcisnąć jej bajkę, że spałam te dwie noce u koleżanki, aby wytłumaczyć się, dlaczego nie wiem, co się działo przez ostatnie dni z Joe, to on zaczął się głośno śmiać, żeby słyszała, że jestem z jakimś facetem! A kiedy powiedziałam jej, że to telewizor, to on zaczął się śmiać jeszcze głośniej i wtedy go uderzyłam w ramię. Przecież to nawet święty by stracił cierpliwość! – Zakończyłam mój monolog. Nie wierząc, że to wszystko jest na poważnie. Kurwa! Jak małe dzieci...

Mark wysłuchał mnie, a od momentu, w którym wspomniałam mu, że Cook miał radochę z tego, że mnie pobił - patrzył na niego groźnie. Chyba miałam rację. Niby dlaczego Gibson miałby być zły na mnie? To ten debil, zachowywał się jak niedorozwój.

– Masz coś jeszcze do dopowiedzenia, Charlie? – Spytał go oschle. Ten nie był już tak pewny siebie, jak na samym początku. Widziałam to.

– Tak mam – odezwał się blondyn. – Chciałem jej od razu oddać i poprawić te siniaki, które już ma, bo żadna suka nie będzie podnosić na mnie ręki. Jednak postanowiłem, że przyjdę z tym do ciebie, bo nie będę podnosił na nią ręki, bez twojej zgody. – Oznajmił.

Mimowolnie fuknęłam pod nosem oburzona jego słowami. Co za jebany hipokryta! Gdyby tylko Gibson wiedział, że już użył wobec mnie siły bez jego pozwolenia! Adrien, doskonale wiedząc z czego, wynika moja reakcja, spojrzał na mnie gniewnie i tworząc z ust cienką linię, pokręcił głową.

– Julia. – Ostrzegł mnie Mark.

– Przepraszam. – Postanowiłam nie wypowiadać moich myśli na głos.

– I ty uważasz, że powinienem ją ukarać, za to, że podniosłą na ciebie rękę, tak? – Spytał go ze spokojem w głosie, ale ja widziałam, że wcale taki spokojny nie był.

– Tak bądź też wyrazić mi na to zgodę. – Odparł mu zdecydowanie blondyn.

– W porządku. – Powiedział Mark, a pode mną się prawie nogi ugięły. W porządku? Zgadza się z nim? – Jednak, skorzystajmy z tego, że jest nas więcej w tym pomieszczeniu. Zapytajmy innych o opinię w tej sprawie. Czy jest wśród nas jeszcze ktoś, kto uważa, że Julia zasługuje na karę za swój czyn? – Spytał z wielką obojętnością w głosie, patrząc na pozostałych z rozbawieniem w oczach. Okay. Nie wszystko jeszcze stracone. Spojrzałam na Adrien'a, pokręcił przecząco głową. Na Davida nie patrzyłam, bo było dla mnie oczywiste, że też nie poprze tego bałwana.