Өглөө 08:18
Таксинд явж байна. Сургууль хол санагддаг болж.
Өглөө математикийн ном авах гэж ирсэн хүүхэд аавтай минь ярилцсан гэхлээр айхтар зоригтой юм тиймээ?
Эсвэл аргагүй эрхэнд тэгсэн байх.
Гадаа бүрхэг байх гоё.
Нартай байх ч сайхан.
Ер нь л өдөр бүр ийм.
Би лав бууж өгсөн. Сүүлдээ зуршил болчихдог юм байна. Больмоор байна гээд л. Зүгээр татгалзчихъя.
Одоо хүртэл бууж өгчихмөөр байна. Хийх ёстой зүйл атал залхуураад байх юм? Юмсыг хэт томоор харвал жижиг зүйлс бүр юу ч биш юм шиг санагдчихдаг юм байна.
Үнэндээ юу ч хийж чадахаар мэдрэмж төрж байна.
Даан ч нойрондоо яасан их дийлдэнэ вэ?
Унтлагийн хуваарь минь намайг байнга зовоох юм.
Өнөөдөр гэвэл олон хүмүүстэй тааралдлаа.
Ийм л өдөр?
