Vooroordeel - Deel 1 Passie op het HBO Serie

Deel 68

'Waar wil je dat ik heen rij?' vraagt Dylan aan me terwijl ik eindelijk een beetje op adem ben gekomen.

'Zouden we gewoon even kunnen rondrijden? Ik weet niet waar ik nu wil zijn, hij gaat sowieso eerst naar mijn appartement en daar heb ik echt geen zin in nu.'

'Oké. Wil je vertellen wat er aan de hand is?' vraagt hij.

Wil ik hem dat vertellen? Kut zou ik Denise moeten bellen? Ik wil eerst zelf rustig worden. Gewoon in ademen en daarna rustig uit blazen. In.... en uit...

Dylan hangt over me heen om iets uit het handschoenenvakje te pakken. Hij pakt er een zakje tissues uit en geeft ze aan mij.

'Dankje' zeg ik zonder antwoord te geven op zijn vraag.

We rijden een tijdje door zonder te praten. De radio staat zachtjes aan en we rijden het stuk wat we vroeger ook altijd samen reden. Langs het bos. Dit was altijd mijn favoriete gedeelte. Terwijl je in de stad woont ben je toch dichtbij een bos. We rijden nog verder door tot hij de auto parkeert.

'Zullen we een stukje wandelen?' vraagt Dylan.

Ik zucht. Ik weet dat hij wilt praten als we wandelen, als er vroeger iets was tussen ons dan kwamen we ook altijd hier om het uit te praten.

'Ja is goed' zeg ik. Ik zal er toch met iemand over moeten praten en Denise....ja Denise is met Callum dus ik weet niet of ze het helemaal zal begrijpen of wat hij haar verteld zal hebben.

'We hoeven pas over een paar uur bij het ziekenhuis te zijn. Kom' zegt hij als hij uit de auto stapt.

Ik doe even mijn ogen dicht. Kan ik dit allemaal even vergeten? In plaats van dat ik er over moet praten.

Dan hoor ik een klik en maakt Dylan mijn portier open.

'Kom op Debby downer, we gaan even praten want als je alles op gaat kroppen heb je er niks aan. Dat heb ik van jou geleerd, weet je nog?'

'Ja, vooruit dan maar' reageer ik als ik ook uit stap.

We lopen een stukje zonder te praten, tot we bij het bospad aankomen. Er zijn verder geen andere mensen meer. Rust. Stilte. Precies wat ik nu nodig heb.

'Dus, hoe heeft hij het beste wat hem is overkomen zo snel weten te verpesten?' vraagt Dylan terwijl rustig doorlopen.

'Nou, toen ik binnenkwam op zijn kamer lag er een andere meid in lingerie op zijn bed.' zeg ik.

'Huh? WTF?' zegt Dylan

'Ik heb meer uitleg nodig.... Hoe zijn jullie daar gekomen en hoe is zij daar gekomen? Was zij al bij hem voordat jij er was?'

'Nee, we waren bezig met het project wat we eindelijk af hebben gekregen, op school. Toen gingen we naar zijn huis en toen stond daar een Range Rover buiten. Ik vroeg van wie die auto was. Zijn reactie was vreemd en hij legde niks uit. Hij vroeg alleen of ik even in de auto wilde wachten. Na een half uur begon het nogal warm te worden en werd ik het zat dat ik in een hete auto zat'

'Ja dat snap ik wel, niet bepaald goed weer om in een auto te moeten wachten voor zo lang'

'Precies' zeg ik. 'Dus na een half uur was ik het zat en heb ik Denise gebeld. Ik dacht, misschien weet Callum van wie de auto is maar die gaf een heel vaag antwoord en Denise vond het ook raar. Inmiddels zat ik al drie kwartier in die hete auto dus toen was ik over de zeik en wilde ik gewoon naar huis. Toen appte ik jou. Je zei dat je er over een kwartier kon zijn dus ik ging naar binnen om dat tegen Reede te zeggen want na zo lang in de auto gezeten te hebben had ik niet echt meer de zin om iets met hem te gaan doen'

'En toen?' vraagt Dylan als ik even stil val.

Ik zucht.

'Toen hoorde ik stemmen op zijn kamer dus daar liep ik op af. En toen....ja...toen zag ik die meid in lingerie op zijn bed liggen. Dus ik vroeg aan hem of dat was waarvoor ik zo lang in de auto moest wachten. Toen zei die meid: oh, is dit je schoolproject'

Ik snik... de tranen komen al weer omhoog. Dat ze die woorden zei....dat deed pijn.

'Dat is alles wat ik ben voor hem...een schoolproject. Niet meer dan dat, ook al zei hij tegen me van wel'

'Maar hoe reageerde hij daarop dan? Hij raakte haar toch niet aan ofzo? Ik snap hoe erg het er uit ziet maar kreeg jij het idee dat hij wilde dat zij daar was?' vraagt hij aan me.

'Nee. Dat denk ik niet. Volgens mij probeerde hij haar zelfs weg te krijgen maar ze noemde me een schoolproject dus ze wist duidelijk wie ik was... of hij had in ieder geval iets over me gezegd. Dus hij heeft haar ook niet laten weten dat het iets serieus was.' snik ik.

'Hé, rustig aan. Kom eens hier' zegt Dylan als hij stilstaat en zijn armen naar me uitstrekt om me een knuffel te geven.

Reede zou het vreselijk vinden als ik hem zou knuffelen. Maar wat maakt dat nou weer uit?

Ik loop naar Dylan toe en hij slaat zijn armen om me heen. Zo staan we een tijdje stil. Ik voel me weer voor heel eventjes veilig. Alsof ik heel even niet hoef na te denken over alles wat er gebeurd is.

'Het komt goed oké. Als je hem wil spreken dan kan Denise dat regelen, wil je hem niet spreken dan zorg ik ervoor dat hij niet bij je kan komen. Wat je ook kiest, het komt goed. Als hij jou zou laten gaan is hij echt gek. Ik spreek uit ervaring dus....'

Dat zorgt ervoor dat ik heel even kan glimlachen. Dit is hoe Dylan altijd was geweest in onze relatie. Met andere mensen was hij altijd super sociaal en gezellig maar als we dan één op één waren was hij altijd zo lief, hij begreep me gewoon altijd. Sinds het uit is heb ik niet meer met iemand op zo'n manier kunnen praten. Met Denise is het toch anders.

'Ik weet gewoon niet wat ik nu moet doen' zeg ik tegen hem.

'Makkelijk.' zegt hij. 'Je gaat gewoon door'

'Hoe moet ik dat doen dan?' vraag ik

'Nou, wij gaan straks naar het ziekenhuis. Daarna gaan we een hapje eten en dan breng ik je thuis. Daar zal Denise wel op je wachten zegt mijn voorgevoel. En morgen ga je gewoon doen alsof er niks aan de hand is. Je gaat naar je beoordeling en je sleept je cijfer binnen en verder negeer je hem als je dat wilt'

'Als jij het zegt klinkt het allemaal zo makkelijk'

'Nadenken is het gene wat het moeilijk maakt. Als je alles gewoon doet en niet te veel stil staat bij alles dan kan je er gewoon doorheen komen. Trust me'

'Waarom weet je altijd zo goed wat je in dit soort situaties kan doen?' vraag ik.

'Simpel. Ik ben gewoon geweldig' zegt Dylan als we door blijven lopen

Dan beginnen we allebei te lachen.

'Gelukkig vind jij het ook grappig' plaag ik hem.

We lopen nog een stuk door tot we ons beseffen hoe laat het is.

'Oh shit, we moeten er al over een half uur zijn' zegt Dylan als hij op zijn horloge kijkt.

'Kut, redden we dat wel?'

'Ja joh, komt goed' zegt hij als we stil staan.

'Uhm...Dylan?'

'Ja?'

'Waar kwamen we ook al weer vandaan?'

We zijn een paar keer afgeslagen en mijn richtingsgevoel is super kut dus ik heb geen flauw idee. Als hij me nu achter zou laten zou ik niet weten waar ik heen moet.

'Nou, dat is een goeie vraag' lacht hij.

'Dat is toch niet grappig! Hoe komen we nou op tijd?' zeg ik als ik hem tegen zijn borst aan sla.

Hij begint alleen maar meer te lachen.

'Dylan!' zeg ik boos.

'Rustig maar Jessie. In het mooie tijdperk waar wij in leven hebben we iets genaamd google maps' zegt hij als hij me aankijkt.

Hij pakt zijn telefoon uit zijn broekzak en probeert op te zoeken hoe we hieruit kunnen komen.