ပြိုင်ဘက်ကင်းမိုးကောင်းကင်သိုင်း၀ိဉာဥ်(ကျွင်းရှောင်ယောက်) Book 1

အပိုင်း ၉

အခန်း ( ၉ ) လန်ချင်းယာ့ တောင်းပန်ရပြီ၊ အဓိပတိယွမ်ထျန်း၏ ရတနာ

လန်ချင်းယာ့ ပူလောင်သွားသော ပါးပြင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့်အုပ်ကာ မယုံနိုင်ဟန်ဖြင့် ကျွင်းကျန်းကျန့်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်၏။

ကျွင်းကျန်းကျန့်မျက်နှာမူကား လုံးဝမည်းမှောင်ကာ သူ့ကို အေးစက်စက်နှင့် စိုက်ကြည့်နေတော့သည်။

"သခင်လေးကျန်းကျန့်... ရှင်ကျွန်မကို ရိုက်လိုက်တာလား"
လန်ချင်းယာ့ မယုံနိုင်ဟန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။

သူ့ပါးပြင်က ရောင်ရမ်းလာသည်ကို ခံစားရသောအခါ အိပ်မက်မက်နေသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရ၏။

ကျွင်းကျန်းကျန့်က သူ့ကို အမြဲဂရုစိုက်ခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။

ထိုအတွက်ကြောင့် ကျွင်းမိသားစုက ဤမျှသာဟု ခံစားမိခဲ့သည်အထိပင်။

သူဟာ အနာဂါတ်တွင် ကျွင်းကျန်းကျန့်ကိုချုပ်ကိုင်၍ အလိုရှိရာကို လုပ်နိုင်လာမည်ဟုပင် စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့မိသည်။

မည်သည့်ပြင်ပနောက်လိုက်မှ ကျွင်းမိသားစု၏ စီကွမ်ပါရမီရှင်ကို မထိန်းချုပ်နိုင်ပေ။

သူ လန်ချင်းယာ့ကတော့ လုပ်နိုင်ခဲ့၏။

သို့သော် ယခုတော့ ကျွင်းကျန်းကျန့်မျက်နှာက သူစိမ်းတစ်ယောက်ကဲ့သို့ မည်းမှောင်နေခဲ့ချေပြီ။

"ကျွင်းရှောင်ယောက်ကို ရန်စရမယ်လို့ မင်းကိုဘယ်သူပြောလဲ"
ကျွင်းကျန်းကျန့်က ဒေါသကို ဖိနှိပ်ထားရသောလေသံနှင့် ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်မ... ကျွန်မက ရှင့်အတွက်ပါ သခင်လေးကျန်းကျန့်ရယ်..။ အရင်က ရှင် ကျွင်းလင်းလုံကို ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တော့ သူက လျစ်လျူရှုခဲ့တယ်လေ..။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ သူကိုယ်တိုင် ကျွင်းရှောင်ယောက်အနောက်ကိုလိုက်ဖို့ စတင်တောင်းဆိုခဲ့တယ်လေ..."
လန်ချင်းယာ့က ခုခံပြောဆိုလိုက်သည်။

"ခွေးမ"
ယင်းကိုကြားသောအခါ ကျွင်းကျန်းကျန့် ဒေါသတကြီးနှင့် လန်ချင်းယာ့ပါးတစ်ဖက်ကို ထပ်မံရိုက်ချလိုက်၏။