វណ្ណៈស្នេហ៍(ចប់)

ក្អួត!!!

«ដៃលោកឈាមហូរច្រើនណាស់លោកគួរតែរុំរបួសហើយទើបបានទុកយូរមិនល្អនោះទេ»លោកគ្រូពេទ្យដែរពិនិត្យនិងអាការ:របស់យ៉ុងជី រួចហើយក៏ងាកមកចាប់អារម្មណ៍និងដើមដៃរបស់អ៊ុនវូ ម្តង
«ខ្ញុំថាមិនអីទេរបួសប៉ុណ្ណឹងនោះ»អ៊ុនវូ ក៏បាននិយាយប្រកែក
«តែបើលោកមិនព្យាបាលទេឈាមអាចហូរអស់ពីខ្លួនលកកអាចស្លាប់ឬក៏សន្លប់បាន»ឯអ៊ុនវូ ក៏មិនបានប្រកែកទៀតក៏បានយល់ព្រមរុំរបួស
«ម្ចាស់ក្សត្រីចង់ជួបឯង»ភីលាងស្រីម្នាក់ដែរតែងតែលួចដាល់ថ្នាំនៅក្នុងអាហារសម្រាប់លោកស្រីផាក ហូបនោះក៏បាននិយាយទៅកាន់ជីីមីន បន្ទាប់មកក៏ដើរទៅមុនបាត់ដោយមានជីមីន ដើរតាមពីខាងក្រោយ
«ក្រាបថ្វាយ ផាច់ ផាច់ ព្រូស»មកដល់និយាយពាក្យគោរពទៅកាន់ព្រះមហេសីហ្វុងអុី  មិនទាន់បានចប់ផងថ្ពាល់របស់ជីមីន ក៏ត្រូវបានព្រះមហេសីហ្វុងអុី ទះពីរកំផ្លៀងពីរដៃផ្ទួនគ្នាបន្ទាប់មកក៏ទ្រង់រុញជីមីន ឲ្យដួលផ្ងារទៅខាងក្រោយមួយយទំហឹងដោយធ្វើឲ្យជីមីន យកដៃមកច្រត់ធ្វើឲ្យដៃជីមីន ចាប់ផ្តើមឈឺហើយក៏ចេញឈាមនៅលើបាតដៃរឹមៗមកផងដែរ
«ឯងដឹងមែនទេថារាល់ថ្ងៃនេះឯងកំពុងតែបានធ្វើអ្វីខ្លះ?បើងគ្រាន់តែចង់មកប្រាប់ឯងឲ្យបានដឹងខ្លួនបើឯងនៅតែបន្តជីវិតឯងរស់មិនស្រួលនោះទេ អ្ហា»ព្រះមហេសីហ្វុងអុី បានចាប់ទាញសក់ជីមីន ដែរកំពុងតែអង្គុយផ្ទាល់និងដីនិងបានបន្ទូលទាំងញញឹមចុងមាត់ឯជីមីន វិញភ្នែកក៏ចាប់ផ្តលមទន់ហូរតំណក់ទឹកតូចៗថ្លាៗចេញមកតែមិនបានបញ្ចេញសម្លេងនោះទេ
«ចងចាំនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់ឯងផងនូវទង្វើលដែរឯងបានធ្វើវាគ្មាផលល្អសម្រាប់ឯងនោះទេ»មានបន្ទូលរួចព្រះមហេសីហ្វុងអុី ក៏យាងចេញទៅបាត់
«នេះទ្រង់បានដឹងហើយមែនទេ?ត្រូវហើយយើងគួរតែដកខ្លួនចេញមិនអាចធ្វើជាមារជ្រែកបំបែកគ្រួសាររបស់ទ្រង់ឡើយយើងក៏ត្រឹមតែជាមនុស្សប្រុសគ្មានអីដែរត្រូវខូចខាតនោះទេហើយណាមួយយើងក៏មិនមានសារ:សំខាន់នោះដែរគ្រាន់តែជាមនុស្សប្រុសកំណាន់របស់ស្វាមុីទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ»ជីមីន បានត្រឹមតែនិយាយសើចចម្អកខ្លួនឯងទាំងទឹកភ្នែករហូរមកមិនដាច់ទ្រូងខាងឆ្វេងឈឺាប់ផ្តើមស្កៀបៗដូចជាមានគេយកកាំបិតមកឆ្លៀលមុខរបួសដែរកំពុងតែឈឺធ្វើឲ្យជីមីន ភ្លេចអស់នូវដៃដែរបានឈឺនិងមានឈាមហូរមករឹមៗជោគសើមពេញដីក៏ឈឺមិនស្មើនិងចិត្តរបស់ខ្លួននៅពេលនេះដែរ
«ជីមីន!!!»ព្រះមហេសីហ្វុងអុី យាងចេញផុតទៅមិនបានយូរប៉ុន្មានយ៉ុនហ្គី ក៏បានមកដល់ទ្រង់ក៏រៀងភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិចដែរនៅពេលដែរឃើញជីមីន អង្អុយយំផ្ទាល់និងដីបែបនេះដោយសក់វិញមានសភាពកន្ទ្រីកន្រ្ទើងឯនៅលើដីកន្លែងដែរដៃជីមីន ច្រត់ក៏ដាមដោយឈាម
«ឯងកើតអី?»យ៉ុនហ្គី ក៏បានចូលខ្លួនមកជួយលើកជីមីន ដោយក្តីបារម្ភនិងខឹងសម្បារតែបែរជាត្រូវជីមីន ងើបឈរហើយរក្សាគម្លាតពីទ្រង់ទៅវិញ
«ទូលបង្គំគ្មានអីទេ ក្រាបទូល»ជីមីន ក៏ខំនិយាយដោយយកដៃវាសទឹកភ្នែកចេញពីថ្ពាល់
«ឯងកើតអី?មិចក៏ឈរឆ្ងាយពីយើង?ឬក៏យើងធំក្លិនមិនល្អមែនទេ?»យ៉ុនហ្គី ហាក់ជាហេងហាងយ៉ាងចម្លែកនៅពេលដែរឃើញជីមីន ធ្វើបែបនេះមកកាន់ទ្រង់
«គ្មានទេ ក្រាបទូល»ជីមីន ក៏ញញឹមស្ងួតនិងគ្រវីក្បាលទៅកាន់ យ៉ុនហ្គី
«ហឹម»បើយើងក្រឡេកមកមើលអ៊ុនវូ នឹងយ៉ុងជី ឯណេះវិញនៅក្នុងចំណោមអ្នកទាំងពីរក៏មានម្នាក់ចាប់ផ្តើមគ្រហឹមនៅក្នុងបំពង់-កត្របកភ្នែកក៏ចាប់ផ្តើមបើកឡើងតិចៗឲ្យផ្សាំនិងពន្លឺដែរនៅក្នុងបន្ទប់
«សឺត ឈឺក្បាលណាស់»យ៉ុងជី ក្រោកអង្គុយទាំងទប់ក្បាលខ្លួនឯងដែរធ្ងន់ខុសពីធម្មតាទាំងមុខស្អុយមិនបានចាប់អារម្មណ៍និងអ្នកដែរដេកនៅនិងតុនៅក្នុងបន្ទប់ដេករបស់ខ្លួននោះទេ
«ហឹម»អ៊ុនវូ ក៏គ្រហឹមនៅក្នុងបំពង់-កបន្ទាប់មកក៏សម្លឹងមកមើលនៅលើគ្រែ យ៉ុងជី
«ខ្ញុំមិនចង់ឃើញមុខលោកទេឆាប់ចេញពីបន្ទប់ខ្ញុំភ្លាមទៅ»យ៉ុងជី ស្រាប់តែខឹងភ្លាមៗនៅពេលដែរខ្លួនបានចាប់អារម្មណ៍និងវត្តមានរបស់ អ៊ុនវូ
«ក៏បានយើងនិងចេញ តែឯងតែត្រូវតែព្យាយាមកាត់ចិត្តទៅហើយហូបបាយហូបអីផងកុំធ្វើបាបខ្លួនឯងអី»អ៊ុនវូ និយាយផ្តែផ្តាំទៅកាន់យ៉ុងជី ទាំងក្តៅបារម្ភការដែរខ្លួនមកនៅក្នុងបន្ទប់យ៉ុងជី បែបនេះក៏ដោយសារតែខ្លួននៅរងចាំឲ្យយ៉ុងជី ដឹងខ្លួនសិនសឹមខ្លួនទៅវិញ
«ទៅឲ្យបាត់ៗទៅអាឃាតករ ហុឺ ហុឺ ហឹក ហុឺ»យ៉ុងជី ស្រែកឡើងទាំងទឹកភ្នែកនៅពេលដែរនឹកឃើញសាកសព្វក្បាលឪពុកខ្លួនដែរត្រូវគេពន្យួរនៅកក្បាលក្រុងឯអ៊ុនវូ ក៏មិនចង់ឲ្យយ៉ុងជី ខឹងខ្លាំងក៏បានដើរចេញពីបន្ទប់របស់យ៉ុងជី ត្រឡប់មករាជវាំងវិញ
«បញ្ជូលសាកសពលោកម្ចាស់អុីស៊ុក ទៅឲ្យគ្រួសារគាត់ធ្វើបុណ្យទៅ»មុនពេលត្រឡប់ទៅរាជវាំងវិញអ៊ុនវូ ក៏បានផ្តែផ្តាំទៅកាន់កូនចៅឲ្យយកសាកសពលោកម្ចាស់អុីស៊ុក ទៅភូមិគ្រឹះលោកវិញបន្ទាប់មកអ៊ុនវូ ក៏ជិះសេះត្រឡប់មករាជវាំងវិញ
  មួយខែបានកន្លងផុតទៅ
«អួក អួក ខិះ ខិះក្លិនអាក្រក់ណាស់»យ៉ុនហ្គី យកដៃខ្ទប់មាត់និងច្រមុះខ្លួនឯងកុំឲ្យក្អួតចេញមកក៏ប៉ុន្តែក៏នៅតែទប់មិនបានក៏ក្អួតយកៗតែម្តង
«យើងមិនសោយទេ យើងចង់សោយរបស់ណាដែរជូរៗ»ទៀតហើយតាំងពីថ្ងៃដែរទ្រង់បានឡើងភ្នំជាមួយនឹងជីមីន មកទ្រង់ក្អួតមិនលុះថ្ងៃនោះទេគឺទ្រង់ក្អួតមករហូតហើយទ្រង់សោយបានតែរបស់ជូរៗទេ
«ក្រាកទូល ព្រះអង្គ»ពួកភីលាងក៏នាំទៅរករបស់ជូរមកថ្វាយយ៉ុនហ្គី ដែរមានទាំងផ្លែស្វាយ ក្រូចឆ្មា ស្ត្របឺរីជូរៗម្កាក់និងមានអំបិលម្ទេសផងដែរ
«ខ្ញុំម្ចាស់ថាទ្រង់សោយពួកវាច្រើនមិនល្អនោះទេ»ព្រះមហេសីហ្វុងអុី មានបន្ទូលទាំងបារម្ភទៅស្វាមុីទ្រង់
«វាមិនអីនោះទេហើយក៏មិនសូវជាជូរដែរយើងសោយបានបើឲ្យយើងសោយរបស់ទាំងនោះយើងគង់តែក្អួកមកដដែលហ្នឹងអញ្ចឹងយើងខ្ជិលសោយណាស់»ពាក្យដែរថាជូរតិចៗរបស់ទ្រង់ធ្វើឲ្យព្រះមហេសីហ្វុងអុី សម្លឹងមកមើលមាត់ទ្រង់ទាំងលេបទឹកមាត់សង្គៀរជើងធ្មេញ
«ទ្រង់សោយអត់?»យ៉ុនហ្គី ក៏បានជ្រលក់ស្ត្របឺរីនិងអំបិលម្ទេសបញ្ចុកព្រះមហេសីទ្រង់ឯព្រះមហេសីហ្វុងអុី ក៏ព្រមសោយ
«អួក ជូរណាស់»ព្រះមហេសីហ្វុងអុី ក៏បានខ្ជាក់ម្ជូរនោះចេញមកវិញទាំងគ្រញ៉ែងព្រះកាយ
«ទ្រង់សោយម្ជូរបែបនេះឬក៏!!!ទ្រង់ចាញ់គភ៌ជំនួសយើងទៅ?»ព្រះមហេសីហ្វុងអុី គ៏មានបន្ទូលនៅក្នុងព្រះទ័យទាំងសប្បាយចិត្តក៏ដោយសារតែមានឮគេនិយាយថាក៏មានដៃគូរជីវិតចាញ់គភ៌ជំនួសអ្នកពរពោះផងដែរព្រះមហេសីហ្វុងអុី ក៏មិនបានមានបន្ទូលអ្វីបានត្រឹមតែអង្គុយសម្លឹងមកមើលយ៉ុងហ្គី ទាំងសប្បាយព្រះទ័យ
«នេះយើងកើតអី?ហេតុអីក៏យើងធាត់តែក្បាលពោះបែបនេះ?»ថ្ងៃនេះនៅពេលដែរងូតទឹកជីមីន ក៏បានចាប់អារម្មណ៍និងក្បាលពោះខ្លួនឯងដែរធំខុសពីធម្មតាដែរតាំងតែពីមុនខ្លួនមិនដែរបានសង្កេតមើលនោះទេក៏ដោយសារតែសម្លៀកបំពាក់របស់ជនជាតិកូរ៉េសម័យនោះមានកម្រាស់ពីរទៅបីជាន់ឯណោះអញ្ចឹងទើបខ្លួនមិនបានចាប់អារម្មណ៍
«ហុើយ មិនអីទេតែតិចទៀតគង់តែស្រកវិញទេប្រហែលជាហើមពោះផងក៏មិនដឹង»ដោយមិនចង់គិតច្រើនទៀតជីមីន ក៏ងូតទឹកដុសខ្លួន-ត

   បើសិនជាអាចសូមអ្នមទាំងអស់គ្នាជួយផ្តល់មតិយោលបល់ចំពោះសាច់រឿងនៅក្នុងភាគនេះផង☁✨
Keo_theary