បន្ទាប់ពីទទួលទានអាហារពេលព្រឹកហើយអ្នកទាំងបីមិនទាន់ចេញដំណើរទៅភ្លាមៗនោះទេពោលគឺនៅរៀបចំផ្ទះឲ្យមានរបៀបរៀបរកសិនសឹមធ្វើដំណើរចេញទៅចំណែកឯដំណាំនៅឯចម្ការជីមីន បានលក់ឲ្យអ្នកភូមិដែលជាអ្នកលក់បន្លែដោយសារតែខ្លួនមិនដឹងថាមានឱកាសត្រឡប់មកវិញឬក៏អត់ទេ?
«អួយ សប្បាយណាស់»សេះមួយក្បាលរត់បោលយ៉ាងលឿនដែលមានមនុស្សបីនាក់នៅលើមានសុខភាពល្អ
«សឺត ជីប»កញ្ចឹង.កសរលោងត្រូវមានស្នាមក្រហមបន្តិចពេលអ្នកនៅអង្គុយខាងក្រោយខ្លួនបានឱនមកថើបមួយខ្សឺតតែដោយសារតែវាទទាក់ទាញពេកក៏ជ្រុញជាបឺតជញ្ជក់តែម្តងទៅ
«អ្ហឹស ដកដៃបងចេញភ្លាម អ្ហាស ដកចេញភ្លាម យ៉ុន»ដៃម្ខាងកាន់ខ្សែសេះឯដៃម្ខាងទៀតបែរជាប្រហើនហ៊ានលូកលាន់រាងកាយអ្នកដែលនៅចំពោះមុខ
«បងមិនដកទេផ្លូវវែងឆ្ងាយណាស់ហើយក៏អផ្សុកទៀតបានច្របាច់បែបនេះស្រួលដៃហើយក៏សប្បាយ»អីយ៉ាគិតទៅមីន យ៉ុនហ្គីនេះនិយាយមិនចូលគ្នាជាមួយនិងជីមីន សោះហ៊ានណាស់ហ៊ានមកបំពាងរាងកាយគេឲ្យកណ្តាល់ថ្ងៃចេសហើយអាសូរតែនៅតែពីរនាក់ទៅមិនថាទេនេះនៅចំពោះមុខកូនណា
«អ្ហឹស អ្ហាស ដកចេញឲ្យឆាប់អូននិយាយតែម្តងនេះទេ»ជីមីន ខាំអណ្តាតខ្លួនឯងស្ទើរតែដាច់ពេលមម្រាមដៃព័ទ្ធដោយសរសៃរឲ្យខៀវបានមកចុចសាច់ទ្រូងខ្លួនតិចៗនឹងបានគ្រវាងថើរៗធ្វើឲ្យជីមីន ស្រើបស្រាលស្ទើរតែធ្លាក់ពីសេះអម្បាញ់មិញនេះផង»ដាំដកចេញពីអាចជីមីន មែនតែទងត្រចៀកជីមីន វិញត្រូវយ៉ុនហ្គី ថើបថើរៗនឹងបឺតជញ្ជក់តិចៗ
«កើតរោគឆ្កួតអីបងហ្នឹង?បានជាមិននៅសុខក្នុងខ្លួនបែបនេះ?»ម្តងនេះជីមីន មិនមែននិយាយតិចៗឮតែពីរនាក់នោះទេគឺស្រែកខ្លាំងៗតែម្តង
«កុំឈ្លើយពេកបងអាយុបងអូនណា»យ៉ុនហ្គី បានឈប់បៀមទងត្រចៀករបស់ជីមីន ហើយនិយាយធម្មតា
«អូនដឹងតើសលោកតា»ជីមីន ញញឹមហើយក៏សើចចុងមាត់បន្តិច
«អ្នកណាលោកតាអូន?ជីប ជីប»ថ្ពាល់របស់ជីមីន ត្រូវយ៉ុនហ្គី ថើបជញ្ជក់ឡើងពណ៌ក្រហមម្តងទៀតទុកជាការដាក់ទោសដល់្មេងឈ្លើយដូចជាជីមីន យើងនេះ
«អួយ ដាច់ថ្ពាល់គេឥលូវហើយលោកតានេះ»ជីមីន និយាយទាំងមុខក្រង៉ូវចំណែកឯដៃវិញក៏បានលើកមកស្ទាបថ្ពាល់របស់ខ្លួនតិចៗ
«ខ្ជិលនិយាយជាមួយក្មេងឈ្លើយណាស់នាំតែមានរឿង»យ៉ុនហ្គី ញាក់ចិញ្ចើមបន្តិចហើយក៏បានបង្អោលសេះឲ្យរត់កាន់តែលឿនជាមុនធ្វេដងចំណែកឯដៃទាំងពីរវិញដៃម្ខាងកាន់ខ្សែសេះឯម្ខាងទៀតក្រសោចចង្កេះមួយក្តាប់របស់ជីមីន ជាប់
«ហ្គីល ហ្គីលម៉េចក៏ស្ងាត់មាត់ចឹងកូន?»ជីមីន ហៅយ៉ុនហ្គីល តិចៗទាំងដៃឃាំយ៉ុនហ្គីល ឡើងជាប់
«ទន់.កឲ្យកាខ្លិ ហឹស ហឹស»ដោយសារតែសេះរត់លឿនអញ្ចឹងគឺវាល្ហើយៗក៏បានធ្វើឲ្យយ៉ុនហ្គីល ដេកអង្គុយ
«បោលសេះតិចៗទៅកូនកំពុងដេក»ជីមីន និយាយតិចៗល្មមដែលអាចឮតែពីរនាក់
«អឹម អូនតោងកូនឲ្យជាប់ទៅ»យ៉ុនហ្គី បានទាញខ្សែសេះមកខាងក្រោយតិចៗខ្លាចថាវានឹងកញ្ជ្រោលឈប់ភ្លាមៗ
«នៅឆ្ងាយទៀតអត់ទើបដល់?»ជីមីន បានងាកមកខាងក្រោយនិងសួរទៅយ៉ុនហ្គី ពីព្រោះខ្លួនមិនដែលស្គាល់រាជវាំងនោះទេ
«ប្រហែលជាល្ងាចគឺដល់ហើយ»យ៉ុនហ្គី ញញឹមសម្លឹងមកមើលមុខជីមីន ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យក្រសែភ្នែកអ្នកពីរប្រទាក់គ្នាតែជីមីន ក៏បានងាកមុខចេញឡើងលឿនបើមិនងាកទេដឹងតែអៀនធ្លាក់ពីលើខ្នងសេះជាក់ជាពុំខាន
«អឹម បន្តទៅមិនបាច់ឈប់ទេល្ងាចមេឃងងឹត»សេះចេះតែរត់ទៅមុខមិនឈប់ដោយមានយ៉ុនហ្គី ជាអ្នកបញ្ជា ចំណាយពេលមួយព្រឹកជិតដល់ពេលល្ងាចអ្នកទាំងបីក៏បានមកដល់រាជវាំង
«អ៊ូ សុទ្ធតែសត្វថំៗ»អាល្អិតយ៉ុនហ្គីល ចំហមាត់បើកភ្នែកធំៗសម្លឹងមកមើលរូបចម្លាក់សត្វដែលធ្វើពីថ្មនៅក្នុងរាជវាំទាំងមានការភ្ញាក់ផ្អើយពីព្រោះមិនធ្លាប់ដែលបានឃើញទេ (យ៉ុនហ្គី គាត់បានមកដល់រាជវាំងវិញហើយអញ្ចឹងពីភាគនេះទៅខ្ញុំនឹងប្រើពាក្យរាជស័ព្ទម្តងលែងប្រើពាក្យសាមញ្ញទៀតហើយ)
«ពីពេលនេះហ្គីល ត្រូវហៅ"ពុក"ថា"បិតា" ហើយហៅ"ជីមីន" ថា"មាតា"ហើយហៅខ្លួនឯងថា"បុត្រ"»សេះដែលអ្នកទាំងបីបានយកជាជំនួសនូវក្នុងដំណើរត្រូវបានយកទៅក្រោលទទួលការមើលថែរនិងឲ្យចំណីហើយយ៉ុនហ្គី ក៏បាននាំផ្លូវអ្នកទាំងពីរមកដំណាក់កាត់ដេរតែមុននឹងបន្តដំណើរទៅដំណាក់កាត់ដេរយ៉ុនហ្គីល ក៏បានប្រាប់យ៉ុនហ្គីល ពីរបៀបហៅនាមខ្លួននៅក្នុងរាជវាំង
«បាទ»យ៉ុនហ្គីល ក៏បានងក់ក្បាលយល់ព្រម
«លើកក្រោយបុត្រត្រូវឆ្លើយថា"ក្រាបទូល "មិនមែន"បាទ"ទេបុត្រាសាកមានបន្ទូលទៅមើស»ជង្គង់របស់យ៉ុនហ្គី ត្រូវបានបន្ទន់ចុះឲ្យសមនឹងកម្ពស់អាល្អិតហើយក៏បានអង្អែលព្រះកេសាររបស់យ៉ុនហ្គីល ថ្នមៗផងដែរ
«ក្រាបទូលព្រះបិតា»អាល្អិតយ៉ុនហ្គីល ញញឹមស្ញេញឡើងចេញធ្មេញទាំងក្រាស់សឹមងើយព្រះភក្ត្រមកទតព្រះភក្ត្រព្រះបិតា
«អឹម តោះពួកយើងទៅ»អ្នកទាំងបីក៏បានយកមកដំណាក់តាក់ដេរផ្ទាល់តែម្តងដើម្បីកាត់សម្លៀកបំពាក់គ្រួសារ
«ម៉េចក៏យាងមកទីនេះ?»ជីមីន ចងចិញ្ចើមចូលគ្នាទាំងមានចម្ងល់ក្នុងព្រះហរទ័យ
«អូននៅតែស្ងៀមទៅ»យ៉ុនហ្គី ក៏បានញញឹមមកាន់ជីមីន ទាំងដែលទ្រង់ក៏មានជាងកាត់ដេរកំពុងតែវាស់វែងព្រះកាយដូចជាជីមីន និងយ៉ុនហ្គីល ដែរ
ឥលូវយើងមកមើលខាងគ្រួសាររបស់អ៊ុនវូ និងយ៉ុងជី ឯណេះវិញកំពុងតែនាំគ្នាធ្វើដំណើរមកគេហដ្ឋានវិញហើយ
«ស្អែកណាមវ៉ុន ត្រូវទៅរៀនដែរអត់?ចាស»ណាមវ៉ុន សួរទៅយ៉ុងជី ទាំងញញឹមជាប់មុខដោយសារតែបេនលេងទឹកសមុទ្របានងូតកញ្រ្ជោកឡើងអស់ខ្យល់ទៅហើយ
«អឹម ប្រាកដជាទៅហើយព្រោះកូនបានដើរលេងរួចហើយអញ្ចឹងស្អែកត្រូវតែទៅរៀន»យ៉ុងជី និយាយទាំងមានស្នាមញញឹមមកកាន់កូនស្រីទោលរបស់ខ្លួន
«តែវ៉ុន វ៉ុនអត់ចង់ទៅទេ»នាងល្អិតពេបមាត់ង៉ិកង៉ក់សង្ឃឹមថាយ៉ុងជី យល់ព្រមសំណើររបស់ខ្លួន
«បើកូនអត់ទៅរៀនអញ្ចឹងកូនចង់នៅផ្ទះធ្វើអី?»បានឮសំណួររបស់យ៉ុនជី ណាមវ៉ុនឡើងស្ងាត់មាត់ដូចគេចុក
« »មិនមានការឆ្លើយតបនាងល្អិតបែរជាទម្លាក់ទឹកមុខចុះពេបមាត់រកចង់កល់ទឹកភ្នែកតិចៗតាមរបៀបដែលក្មេងមិនសមបំណង
«វ៉ុន វ៉ុនអត់ចង់ទៅហៀនទេ ហ្អឹក ហុឺ ហុឺ អត់ទៅទេ មិនទៅហៀនទេ ហា ហា ហឹក ហា ហា អត់ចង់ទៅហៀនទេ ហ្អឹក ហុឺ ហុឺ»ណាមវ៉ុន រមួតរមួលទាំងមិនសុខចិត្តពេលយ៉ុងជី ជំទាស់នឹងសំណើររបស់ខ្លួន
«បានហើយអត់មានមកយំអីទេកុំសង្ឃឹមថាពុកទន់ចិត្តជាមួយកូនទៀតឲ្យសោះ»យ៉ុងជី ចាប់នាងល្អិតជាប់កុំឲ្យនាងរើទៀត
«សម្ងំដេកយកកម្លាំងទៅស្អែកកូនត្រូវទៅរៀន»នាងល្អិតថ្វីត្បិចតែមិនបញ្ចេញសម្លេងណ្ហឺកណ្ហកពិតមែនតែទឹកភ្នែកវិញហូរមកបុិតៗមិនដាច់ពីគ្នា
«ចាំមើលស្អែកវ៉ុន វ៉ុនអត់ទៅហៀនទេមុននឹងបិទភ្នែកសម្ងំដេកនាងល្អិតក៏មិនភ្លេចនិយាយគម្រាមយ៉ុងជី ដែរ
បើសិនជាអាចសូមអ្្នកទាំងអស់គ្នាជួយផ្តល់មតិចំពោះចំណាប់អារម្មណ៍ឬក៏ចំណុចណាដែលបានខ្វះខាតក្នុងភាគនេះដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានដឹងនិងមានភាពងាយស្រួលក្នុងការកែប្រែនៅក្នុងប្រអប់ខាងក្រោមនេះ
Keo_theary
YOU ARE READING
វណ្ណៈស្នេហ៍(ចប់)
Romance-តើស្នេហារបស់ពួកគេអាចទៅរួចដែរឬទេបើសិនជាពួកគេមានភេទដូចគ្នាហើយមានឋាន:ខុសគ្នាទៀតនោះ? -ស្នេហាដែរកើតចេញពីការស្រលាញ់ភេទដូចគ្នាវាមិនមែនជាស្នេហានោះទេប៉ុន្តែវាគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ -តើពួកគេនឹងត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹងបញ្ហាអ្វីខ្លះបើសិនជាពួកគេស្រលាញ់មនុស្សដែលមានភេទដ...
