វណ្ណៈស្នេហ៍(ចប់)

អូនជារបស់បងតែម្នាក់គត់

សង្គ្រាមស្នេហ៍បានបញ្ចប់យ៉ុនហ្គី ក៏បីជីមីន មកផ្ទះវិញហើយថ្មើរនេះវាក៏យប់អាទ្រាធទៅហើយ
«សឺតសុបិន្តល្អអូនសម្លាញ់»យ៉ុនហ្គី ដាក់ជីមីន នៅលើកគ្រែថ្នមៗបន្ទាប់មកក៏ឯងមកដេកឱបជីមីន នឹងដណ្តប់ភួយមួយតង់ទៀតកុំឲ្យរងារ
«ហឹម ហឹស ហឹស»ជីមីន គ្រហឹមនៅក្នុងបំពង់-កនឹងបើកភ្នែកតិចៗសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខរបស់យ៉ុនហ្គី យកចង្អុលដៃមកអង្អែលខ្ទង់ច្រមុះយ៉ុនហ្គី តិចៗហើយក៏ញោចស្នាមញញឹមចេញមក
«ហឹម»យ៉ុនហ្គី បើកភ្នែកតិចៗដោយសារតែមានការរំខានពីអ្នកដែរខ្លួនកំពុងតែឱបមកលេងច្រមុះខ្លួន
«សឺត ខូចណាស់អូនឯងនេះ»យ៉ុនហ្គី លោមុខមកថើបថ្ងាសជីមីន មួយខ្សឺតនឹងយកដៃមកទាញសាច់ថ្ពាល់ដែរមានសាច់ទន់ៗរបស់ ជីមីន
«អឹស មាត់ឡើងស្អុយ»ជីមីន បេះដៃយ៉ុនហ្គី ចេញពៅថ្ពាល់ខ្លួននឹងនិយាយថាមាត់យ៉ុនហ្គី ស្អិតទៀតជួយទាំងព្រេកហើយជីមីន អើយ
«នេះនែកថាមាត់បងស្អុយ»យ៉ុនហ្គី សើរភួយចេញនឹងឡើងមកទ្រោបពីលើជីមីន នឹងឱនមកញីញ៉ក់កញ្ចឹង-ករបស់ ជីមីន
«អាយ ហឹស ហឹស បានហើយ ឈប់លេងហើយ ហិ ហិ ខិ ខិ ខិ»ជីមីន សើចខ្លាំងពេករហូតទាល់តែដល់ថ្នាក់ឈ្លក់ទឹកមាត់
«ក៏បាន សឺត»យ៉ុនហ្គី លោមុខមកថើបថ្ងាសជីមីន មួយខ្សឺតបន្ទាប់មកក៏ចុះពីលើ ជីមីន
«អួយ សឺតឈឺណាស់»ជីមីន ដាក់ជើងបម្រុងនឹងចុះពីលើគ្រែក៏ទទួលបានភាពឈឺចាប់នៅផ្នែកខាងក្រោមរបស់ខ្លួនដែេឈឺដូចជាគេយកអំបិលមកដាក់លើមុខរបួសយ៉ាងអញ្ចឹង
«យប់មិញអូនដើរមុតអីមែនទេ?»យ៉ុនហ្គី ក៏សួរនឹងងាកមកមើល ជីមីន
«អត់មានមុតអីទេតែវាឈឺត្រង់នេះ»ជីមីន ធ្វើមុចស្អុយនឹងចង្អុលមកចន្លោះភ្លៅរបស់ខ្លួន
«បើមិនមុតមិចក៏ឈឺ?»យ៉ុនហ្គី លើកចិញ្ចើមឆ្ងល់ចំពោះជីមីន បើមិនមុតអីផងមិចក៏ត្អូចថាឈឺទៅកើត
«នេះនែ ផាច់ ផាច់ ផាច់ ផាច់»ដោយខ្នាញ់នឹងយ៉ុនហ្គី ពេកជីមីន ក៏យកដៃខ្លីរបស់ខ្លួនមកវាយស្មារបស់យ៉ុនហ្គី ដែរធ្វើឡេឡឹមិនដឹងអីទាំងដែរខ្លួនជាដើមហេតុដែរធ្វើឲ្យជីមីន ឈឺសោះ
«អួយ មិចក៏វ៉ៃបងចឹង?»យ៉ុនហ្គី ធ្វើមុខស្អុយនឹងចាប់ដៃជីមីន កុំឲ្យវាខ្លួនទៀតទោះបីដៃតូចៗខ្លីៗមែនតែក៏ឈឺ
«ធ្វើជាបាត់បងការចងចាំ ហ៎?»ជីមីន សម្លក់យ៉ុនហ្គី ជាមួយនឹងភ្នែកតូចៗនឹងលិបៗរបស់ខ្លួនតែគិតថាយ៉ុនហ្គី ខ្លាចឬ?ធ្វើមិចចឹងគឺគួរឲ្យស្រលាញ់ទៅវិញទេ
«សម្លក់បងធ្វើអី?ការចងចាំបងល្អណាមិចមឹងអាចបាតឮការចងចាំបានទៅ»យ៉ុនហ្គី ញោចស្នាមញញឹមបន្ទាប់ពីនឹកឃើញហេតុការយប់មិញ
«ឈឺមែនទេ?អឹប ចាំបងបី សឺត»យ៉ុនហ្គី ចុះពីលើគ្រែពាក់ស្បែកជើងនឹងលើកបីជីមីន មកចង្ក្រានបាយហើយឲ្យជីមីន កាន់ធុងដងទឹកចំណែកឯខ្លួនក៏បីជីមីន ទោះកន្លែងងូតទឹកយប់មិញដើម្បីលុបមុខនឹងដងទឹកស្រាចដំណាំ
«ចង់ងូតទឹកទៀតអត់ ហឹម?ចាំបងងូតឲ្យ»យ៉ុនហ្គី ញញឹមខិលទៅកាន់ជីមីន នឹងសម្លឹងមើលដើម-កជីមីន ដែេមានស្នាមដុំៗក្រហមដោយខ្លួនជាអ្នកបង្កយប់មិញ
«អត់ អត់ចង់ទេដាក់ខ្ញុំចុះទៅខ្ញុំលុបមុខលោកត្រូវដងទឹកស្រោចបន្លែពេលស្រោចហើយក៏បីខ្ញុំទៅផ្ទះវិញផងខ្ញុំដើរវាមិនរួច»ជីមីន សម្លក់ទៅយ៉ុនហ្គី ដោយក្រសែភ្នែកខឹងសម្បារដែេយ៉ុនហ្គី ធ្វើឲ្យខ្លួនដើរមិនរួច
«បាទ ទទួលបញ្ជាខ្ញុំបាទ ដឹងហើយ»យ៉ុនហ្គី ឆ្លើយទាំងបង្អូសសម្លេងនឹងយកធុងដងទឹកស្រោចដំណាំតាមដែរជីមីន បានប្រើខ្លួន(ជីមីន គាត់មិនបានដឹងថាយ៉ុនហ្គី ជាស្តេចនោះទេគេបានត្រឹមតែស្គាល់ឈ្មោះរបស់យ៉ុនហ្គី ដែរត្រូវជាព្រះបុត្រាដែរឡើងសោយរាជបន្ទាប់ពីស្តេចមីន តែជីមីន មិនដែរធ្លាប់ឃើញមុខយ៉ុនហ្គី ហើយស្តេចមីន ជីមីន ក៏រឹតតែមិនស្គាល់ទៀត ប្រជាជននៅតាមតំបន់ព្រៃភ្នំដូចភូមិ ឃុំដែរជីមីន រស់នៅកម្របានស្គាល់មុខស្តេចណាស់ដោយសារតែតំបន់ដែរជីមីន រស់នៅរៀងឆ្ងាយជាងគេពីរាជវាំង)
«រួចហើយមែនទេឆាប់បីខ្ញុំទៅវិញភ្លាម»យ៉ុនហ្គី នៅឈរធ្មឹងនឹងទុកសម្តីជីមីន ដូចជាខ្យល់អាកាសធ្វើអត់ឮទាន់តែសោះ
«នែ បីខ្ញុំ»ជីមីន សម្លក់យ៉ុនហ្គី ពេលដែរយ៉ុនហ្គី យកដៃចុចថ្ពាល់ខ្លួនឯង
«នេះឲ្យឆាប់ឡើង»យ៉ុនហ្គី បន្ទន់ជង្គង់មករកជីមីន នឹងនៅចុចថ្ពាល់ខ្លួនឯងដដែល
«ថ្ពាល់ហ្នឹងកើតអីមែនទេបានជាចុចៗរហូតចឹងជិតធ្លាយថ្ពាល់ស្លាប់ទៅ»ជីមីន សម្លក់យ៉ុនហ្គី ដែរនៅតែយកដៃចុចថ្ពាល់ខ្លួងឯងមិនឈប់
«នេះត្រង់នេះ»យ៉ុនហ្គី យកដៃចុចថ្ពាល់ខ្លួននឹងនិយាយទៅ ជីមីន
«ត្រង់ហ្នឹងវាកើតអី?»ជីមីន សម្លក់យ៉ុនហ្គី ថ្លែរទាំងមិនយល់ន័យ
«នេះត្រង់នេះឃើញអត់ថាត្រង់នេះ»យ៉ុនហ្គី យកដៃចុចថ្ពាល់ខ្លួនឯងនឹងនិយាយម្តងទៀត
«ហុើយ ហើយត្រង់ហ្នឹងវាកើតអី?»ជីមីន នៅតែសម្លក់យ៉ុនហ្គី ពេលដែរយ៉ុនហ្គី នៅវិចថ្ពាល់ខ្លួនឯងរហូត
«ថើប ថើបថ្ពាល់បងមកចាំបងបីទៅវិញ»យ៉ុនហ្គី ញឹមញែមៗនឹងចុចថ្ពាល់ខ្លួនឯងមិនឈប់
«អត់ អត់ទេបីខ្ញុំភ្លាម»ជីមីន នៅតែសម្លក់យ៉ុនហ្គី នឹងត្រដាងដៅឲ្យយ៉ុនហ្គី ចូលមកបីខ្លួន
«អត់ទេខ្ញុំដើរទៅផ្ទះវិញខ្លួនឯងក៏បានគ្រាន់តែដើរប៉ុណ្ណឹងសោះខ្ញុំមិនទាន់ពិការទេគ្រាន់តែឈឺេជើងបន្តិចបន្តួច»ជីមីន សម្លក់យ៉ុនហ្គី បន្ទាប់មកក៏ប្រឹងក្រោកដើរខ្លួនឯងតិចៗ
«សឺត អួយឈឺណាស់»ជីមីន ដើរប៉ាក់ពើកៗនឹងច្រត់ដៃទប់ចង្កេះខ្លួនឯងនឹងដើរតិចៗ
«ព្រុស អួយជួយលើកតិចមើល»ជីមីន ទាក់ជើងនឹងវល្លិ៍ជួសព្រុសនឹងស្រែកហៅយ៉ុនហ្គី ឲ្យមកជួយលើកខ្លួន
«នេះ»យ៉ុនហ្គី ចង្អុលថ្ពាល់ខ្លួនឯងម្តងទៀតហើយក៏មិនបានជួយលើកជីមីន ដែរ
«សឺត»ជីមីន ក៏ព្រមថើបថ្ពាល់យ៉ុនហ្គី ឯយ៉ុនហ្គី ក៏លើកបីជីមីន ឡើង
«អឹប អូនឥឡូវស្គមខ្លាំងណាស់ស្រាលជាងមុនទៀត»យ៉ុនហ្គី លើកបីជីមីន ឯដៃជីមីន ម្ចាងក៏កាន់ធុងដងទឹកឯម្ខាងទៀតក៏តោង-ក យ៉ុនហ្គី
«ហាំ»ជីមីន លោមុខមកខាំសាច់ថ្ពាល់ដែរហៀរសាច់របស់យ៉ុនហ្គី ឡើងជាប់ស្នាមធ្មេញតែយ៉ុនហ្គី មិនបានខឹងនោះទេមានតែញញឹមនឹងចរឹកដូចកូនក្មេងបីខួបរបស់ ជីមីន កាលស្គាល់ដំបូងឡើងសុភាពតែស្គាល់យូរទៅចរឹកដូចក្មេងបីខួប
«សឺត អូនជារបស់បងតែម្នាក់គត់»យ៉ុនហ្គី លោមុខមកថើបលោមុខមកថើបថ្ងាសជីមីន មួយខ្សឺតនឹងដាក់ជីមីន នៅលើតុក្នុងចង្ក្រានបាយ
«យកអង្ករទៅលាងទៅហើយយកពងមាន់សម្បុកខាងកើតតែនៅចុងគេបង្អស់យកលាងនឹងឲ្យស្អាតហើយអង្ករលាងដូចកាលដែរខ្ញុំប្រើលោកឲ្យដាំបាយដូចកាលមុនអញ្ចឹងតែដាក់ទឹកឲ្យច្រើនហើយពងមាន់ដែរលាងហើយយកមកដាក់ក្នុងអង្ករហ្នឹងទៅដាក់ទាំងមូលមិនបាច់គោះទេប្រយ័ត្នឆ្អាបពេញឆ្នាំហើយពេលយកឆ្នាំមកដាក់លើចង្រ្កានមិនដាច់គ្របគម្របទេ»ជីមីន អង្គុយនៅលើតុយកដៃឆ្កេះក្រចកខ្លួនឯងនឹងផ្លុំតិចអង្គុយប្រើយ៉ុនហ្គី ឡើងចាស់ដៃនឹងប្រាប់ពីរបៀបដាំបរបរខ្លាចថានឹងប្រើលិចទៅកើតបើមិនរៀបរាប់ប្រាន់ឲ្យលម្អិត បើនៅក្នុងជីវីតពិតវិញដូចមហាប្រពន្ធដែលកាចដូចខ្លាប្រើប្តីឲ្យដាំបាយតែក្នុងប្រឡោមលោកដែរខ្ញុំសរសេរប្រើឲ្យដាំបរបរ

ស្អែកមានអ្នកសែនទេបើមានខ្ញុំសុំអាំងប៉ាវម្នាក់មួយមើល🤧
បើសិនជាអាចសូមជួយផ្តល់មតិចំពោះសាច់រឿងផង
Keo_theary