វណ្ណៈស្នេហ៍(ចប់)

បងចេះតែផ្អែមបែបនេះ

  ខ្យល់បក់មកល្វិចៗរំលេចនូវទេសភាពដ៏ស្រស់ត្រកាលដោយកពេលនេះរទេះសេះបានមកឈប់ចតនៅពីខាងក្រោមដើមឈើនៅឯមាត់សមុទ្រហើយ
  «អាបងយ៉ុនហ្គីល ដល់មុទ្រហើយ»ណាមវ៉ុន ស្រែកប្រាប់យ៉ុនហ្គីល ខ្លាំងទាំងសប្បាយចិត្ត
  «ហាស ដល់ហើយ!!!»យ៉ុនហ្គីល វិញក៏បានលើកពរយីហ្វាង ចុះពីលើករទេះជាមួយទ្រង់
  «មាតាដោះអាវឲ្យហ្គីល និងយីហ្វាង ផង»យ៉ុនហ្គីល ក៏បានដឹងដៃមកជិតព្រះមហេសីហ្វុងអុី និង ជីមីន
  «ម្ចាស់មីងផ្ញើរមើលយីហ្វាង ផងណា ហ្គីល»ព្រះមហេសីហ្វុងអុី ក៏បានជួយដោះអាវយីហ្វាង ចេញនិងបានផ្តែផ្តាំយ៉ុនហ្គីល ឲ្យជួយមើលយីហ្វាង ផង
  «ក្រាបទូល ម្ចាស់មីងតោះយីហ្វាង ទៅលេងទឹកជាមួយបង»យ៉ុនហ្គីល យីហ្វាងនិងណាមវ៉ុន ក៏បានដោះអាវចេញអស់ហើយមានតែខោសម្រាប់បិទបាំងល្វែងខាងក្រោមតែប៉ុណ្ណោះ
  «ហាស់ ហាស់ ហា ផៃហាទឹកសមុទ្រ»ណាមវ៉ុន បានក្បង់ទឹកសមុទ្រមកលិតបន្តិចហើយមុខវិញឡើងជូរហួញ
  «អឹស អឹស តាទឹកសាមុទ្រវាផៃហើយ»ដោយអត់មិនបានយ៉ុនហ្គីល ក៏បានទះខ្នងណាមវ៉ុន ពីរដៃដោយស្រាលៗដៃតែប៉ុណ្ណោះ
  «អាបងភ្លក់អត់?»ណាមវ៉ុន ក៏បានយកទឹកនោះឲ្យយ៉ុនហ្គីល លិទដែរ
  «អ៊ែគ ឡើងផៃ»ទោះដឹងថាទឹកសមុទ្រហ្នឹងប្រៃក៏ដោយ.ដោយសារតែទ្រង់ជោរស្រាប់ផងក៏ចេះតែលិតតាមណាមវ៉ុន ដែរទៅ
  «ដាម ដាម»យីហ្វាង មានបន្ទូលទាំងចង្អុលទៅកូនក្តាមដែលវានៅលើវាលខ្សាច់
  «ក្តាម»ចំណែកនាងល្អិតណាមវ៉ុន និងយ៉ុនហ្គីល ឯណេះវិញបានអញ្ចឹងនាំគ្នារត់មកដេញចាប់ក្តាមឡើងព្រាត
  «ចាប់បានហើយ»យ៉ុនហ្គីល ក៏បានយកកូនក្តាមនោះមកដាក់លើបាតដៃយីហ្វាង ហើយកូនក្តាមហ្នឹងក៏វាតូចផងដែរអញ្ចឹងទោះជាវាគៀបក៏មិនឈឺដែរ
  «យីហ្វាង លេងពូនដីខ្សាច់អត់?»ក្នេងៗទាំងបីនាក់ក៏បានដឹងដៃគ្នាមកខាងក្រោមដើមឈើដឬលបែកមែកត្រឈឹងត្រឈៃដើម្បីអង្គុយលេងដីខ្សាច់
  «ចាំបងកាយដីឲ្យ»យ៉ុនហ្គីល បានដាក់ឲ្យយីហ្វាង គហើផ្ទាល់នឹងដីខ្សាច់ដោយមានទ្រង់ជាអ្នកកាយដីខ្សាច់សម្រាប់ឲ្យយីហ្វាង ពូនលេង
  «បង»យីហ្វាង បានក្បង់ដីខ្សាច់ឲ្យយ៉ុនហ្គីល និងណាមវ៉ុន មើល
  «ក្មេងៗដូចត្រូវគ្នាដល់ហើយ»សៀវេអុីង ដែលស្ងាត់តាំងពីដើមភាគក៏បាននិយាយឡើង
  «មើលយីហ្វាង ទៅនោះក៏សើចបិទមាត់មិនជិតដែរបានគ្នាលេងអញ្ចឹងស្ញេញមិនឈប់ទេ»ជីមីន មានបន្ទូលឡើងទាំងញញឹមរីឯយ៉ុនហ្គី និងអ៊ុនវូ វិញទាំញកម្ម៉ង់គ្រឿងសមុទ្រពីអ្នកលក់បាត់ហើយ
  «បានហើយក្មេងនាំគ្នាមកលាងខ្លួនសិនទៅបន្តិចទៀតគ្រឿងសមុទ្រមកដល់ហើយ»សៀវអុីង ក៏បានលើពរយីហ្វាង ដោយមានយ៉ុនហ្គីល និងណាមវ៉ុន ដើរតាមពីក្រោយដើម្បីងូតទឹកសាបលាងទឹកប្រៃចេញបើទុកយូរអាចនឹងមានការកន្ទួលរមាស់
  «មាតា»សៀវអុីង ដាក់យីហ្វាង ចុះរីឯយីហ្វាង ក៏បានមកគង់លើភ្លៅ ព្រះមហេសីហ្វុងអុី
  «សោយក្តាមស្ងោរអត់?»ក្តាមចំហុយដែលបានបកសម្បកចេញអស់នៅសល់តែសាច់ស្រោចជាមួយនិងទឹកត្រីតិចៗដោយមានរសជាតិប្រៃឡមៗ
  «សោយ»យីហ្វាង ក៏បានងក់ក្បាលហើយក៏សោយសាច់ក្តាមដែលបានបកនោះដោយដៃរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់តែម្តង
  «មាតាបកបង្គារ»ដោយមិនចេះបកបង្គារសោយយ៉ុនហ្គីល បានចាប់បង្គារឲ្យជីមីន បកឲ្យ
  «នេះសោយទៅ»យ៉ុនហ្គី បានយកសាច់បង្គារឲ្យយ៉ុនហ្គីល សោយ
  «អគុណបិតា»យ៉ុនហ្គីល ឲ្យបង្គារពីរឲ្យយីហ្វាង ហើយសល់ប៉ុន្មានក៏ទុកសោយខ្លួនឯង
  ពន្លឺព្រះអាទិត្យបន្ថយពន្លឺបន្តិចម្តងៗដោយថ្មើលនេះផងដែរមេឃចាប់ផ្តើមស្រទុំហើយអ្នករាល់គ្នាដែលមានបំណងមកលេងទឹកសមុទ្រក៏នាំគ្នាចុះមកលេងទឹកសមុទ្រជាមួយគ្នាយ៉ុនហ្គី យ៉ុនហ្គីល អ៊ុនវូ ណាមវ៉ុននិងយីហ្វាង បានប្រលែងល្វែងខាងលើចោលអស់ចំណែកអ្នកផ្សេងទៀតអត់ដោះអាវចេញទេ
  «ម៉េចក៏បងបាច់ទឹកដាក់អូន?»ជីមីន យកមម្រាមដៃរបស់ទ្រង់មកខ្ទប់ព្រះភក្ត្រកុំឲ្យទឹកសមុទ្រចូលព្រះនេត្រ
  «មកពីចង់បាច»យ៉ុនហ្គី មិនបានឈប់ទេមានតែបាចដាក់ទឹកដាក់ជីមីន ថែម
  «អ្ហាយ ដាក់អូនចុះលែងទៅខ្មាស់គេ»រាងកាយស្រឡូនស្អាតត្រូវបានចាប់បីមកឆ្ងាយដាច់ពីគេពីឯងសឹមឱនមកខាំទាញសាច់បបូរមាត់ផ្កាឈូកស្រាលបឺតជញ្ជក់ថ្នមអណ្តាតទាំងគូរលូកគ្រលាស់ប្រឡប្រឡែងគ្នាយ៉ាងជក់ចិត្តគ្មានខ្វល់ថានៅកណ្តាលវាលមានមនុស្សជុំជិតអីបន្តិច
  «ហឹម អឹម អឹម ហ្អឹម អឹម ជីប ជីប ហឹម»សម្លេងគ្រហឹមបញ្ជាក់ពីភាពពេញចិត្តពេលទទួលបានអារម្មណ៍មួយដ៏កក់ក្តៅចេញពីការថើបមួយនេះវាមិនមែនជាស្នាមថើបតែធ្វើឲ្យមានភាពក្តៅរោលរាលទេ
  «ជុប បបូរមាត់អូនផ្អែមណាស់»យ៉ុនហ្គី នៅតែមិនដាច់អាល័យជាមួយបបូរមាត់ស្ទីក្លែមក្រូចរបស់ជីមីន សោះឡើយ
  «ផាច់ ដាក់អូនចុះទៅ ផាច់ ផាច់ ដាក់អូនចុះ ផាច់»ដើមទ្រូងហាប់ណែនត្រូវបានទះតិចៗដោយ ជីមីន
  «បើអូនចេះតែអៀនបែបនេះទៀតឲ្យបងខំប្រឹងតែម្នាក់ឯងយ៉ាងម៉េច?ហ្គីល រំអុកបងខ្លាំងណាស់អូនមានដឹងដែរអត់»បបូរមាត់ជីមីន ត្រូវអង្អែលថើរៗដោយញញឹមចុងមាត់ប្រាកដណាថាយប់នេះជីមីន អត់រួចខ្លួនពីយ៉ុនហ្គី ទេ
  «ប្រឹងអី?អូនអត់យល់»ទៀតហើយយ៉ុនហ្គី នេះដឹងតែមិនបានហ្មងឲ្យតែនៅតែពីរនាក់និយាយពីថារោគចិត្តសាឡប់
  «ប្រឹងអី?ចាំយប់ចាំបងប្រាប់»ស្នាមញញឹមកំហូចស្រាប់តែញោចឡើងស្របជាមួយនិងអណ្តាតបៀមស្លឹកត្រចៀកជីមីន បឺតជញ្ចក់វាឡើងជីមីន រឹងដៃរឹងជើងអស់ហើយ
  «បើបងហ៊ានកុំសូម្បីស្រម៉ៃឡើយថាបាននិយាយ ផ្ទុំនិងប៉ះអូនបានទៀត»យ៉ុនហ្គី វិញក៏បានដាក់ជីមីន ចុះហើយក៏បានរក្សាគម្រាតពីជីមីន បន្តិច
  «បងអត់ហ៊ានទេ»យ៉ុនហ្គី បានចូលមកកាន់ដៃជីមីន យាងមករកអ្នកទាំងអស់គ្នាដែលកំពុងតែលេងទឹកសមុទ្រវិញ
  «យ៉ុន អូនរមាស់ព្រះកាយណាស់»ជីមីន ចាប់ផ្តើមអេសដើមដៃទ្រង់តិចៗ
  «បងជូនអូនទៅស្រង់ទឹកសាបចេញ»ដោយភ័យពេកយ៉ុនហ្គី ក៏ភ្លេចសន្យាដែលទ្រង់ធ្លាប់សន្យាជាមួយជីមីន ក៏លើកបីជីមីន មកស្រង់ទឹកសាបបាត់
  «អូនបាត់រមាស់ខ្លះឬក៏នៅ?»យ៉ុនហ្គី និងជីមីន ពេលនេះផងដែរកំពុងតែនៅក្នុងរបាំងដោយដេរដោយក្រណាត់សម្រាប់បិទបាំងព្រះកាយរបស់ទ្រង់ទាំងពីរនិងមានពាងតូចមួយសម្រាប់ដាក់ទឹកសាប
  «បាត់ហើយ»ជីមីន មានបន្ទូលទាំងស្នាមញញឹមជាតិនេះទ្រង់សំណាងមហាសំណាងហើយដែលបានព្រះសា្វមុីបារម្ភខ្វាយខ្វល់យកចិត្តទុកដាក់មើលថែរទ្រង់បែបនេះ
  «ម៉េចក៏វាធំជាងថ្ងៃមិញចឹង?»យ៉ុនហ្គី បានជួយចាក់ទឹកសាបត្រដុសរព្រះកាយជីមីន ថើរៗក៏បានប៉ះនឹងកូនភ្នំដែលឡើងធំជាងលើកមុខដែលទ្រង់បានទតឃើញ
  «អូនមិនដឹងទេឈប់ប៉ះវាទៅជិតឡើងតាមដៃបង»យ៉ុនហ្គី ទតមកកូនភ្នំដែលឡើងធំទៅៗទាំងមានចម្ងល់ពេញព្រះកាយថាម៉េចជាវារីកធំជាងមុខទាំងគ្មានមូលហេតុច្បាស់លាស់បែបនេះទៅវិញ?
  «បើប៉ះមិនបានបងសុំមឹមតិចបានទេវាទំនងគួរឲ្យចង់មឹមណាស់»ព្រះកាយជីមីន ត្រូវបានក្រសោបមកពិតនឹងព្រះកាយយ៉ុនហ្គី ដើមទូ្រងរីករសាយបានប៉ះនឹងដើមទ្រូងហាប់ណែនដែលមានសាច់ដុំឡើងកង់ៗ
  «អ្ហាស កុំប្រយ័ត្នវាធំ ជីប ជីប ជាងមុន អ្ហឹស យ៉ុនឈប់ អ្ហឹស ឈប់»មាត់និយាយហាមតែព្រះកាយទ្រង់វិញក៏ពើងឡើងតាមចលនាអណ្តាតក្តៅសើមបឺតជញ្ជក់លិតគ្រលាស់ជុំវិញកូនភ្នំរបស់ជីមីន ពីម្ខាងទៅម្ខាងឡើងស្លេកបុឹមអស់ហើយ
  «អ្ហឹស ឈប់ ឈប់»ទម្រាំរុញយ៉ុនហ្គី ចេញរួចជីមីន ស្ទើរតែផុតដង្ហើមទៅហើយយ៉ុនហ្គី នេះចិត្តរហ័សដៃឆៅកាន់តែនៅជិតកាន់តែបន្លំឆ្លៀតឱកាសបំពានព្រះកាយជីមីន ឲ្យតែរហូត
  «ថ្ពាល់អូនម៉េចក៏ចេះតែឡើងពណ៌ក្រហមដូចម្ទេសទុំបែបនេះ?»ទោះបីជាជីមីន អៀនយ៉ុនហ្គី ក៏មានតែមានបន្ទូលធ្វើឲ្យជីមីន កាន់តែអៀនថែម
  «បានហើយកុំទតអូនមកដោយខ្សែព្រះនេត្របែបនេះប្រយ័ត្នត្រូវរបស់អូន»ជីមីន បានយកអាវមកបិទបាំងល្វែងខាងលើរបស់ទ្រង់មិនឲ្យយ៉ុនហ្គី បានទតបន្តទេបើមិនអញ្ចឹងទេដឹងតែទ្រង់ហ្នឹងហើយគឺត្រូវធ្ងន់ព្រះកាយដោយសារយ៉ុនហ្គី នោះ
  «មួយសន្ទុះទៀតពួកយើងត្រឡប់ទៅវិញហើយអូនឡើងមកលើខ្នងបងមកបងនាំអូនទៅកន្លែងមួយ»បន្ទាប់ពីស្លៀកសម្លៀកបំពាក់រួចហើយទ្រង់ទាំងពីរអង្គក៏យាងមកខាងក្រៅក្រណាត់នោះវិញ
  «ពួកយើងទៅណា?»យាងមកកាន់តែឆ្ងាយក៏កាន់តែស្ងាត់ដែរហើយតែយ៉ុនហ្គី មិនបានឆ្លើយប្រាប់ជីមីន នោះទេគឺទ្រង់ក៏បានយាងមកក្រោមដើមឈើមួយដើមដែលមានក្រណាត់សម្រាប់ទ្រាប់លើដីខ្សាច់ហើយក៏បានផ្ការាយជារាងបេះដូងនៅលើក្រណាត់នេះ
  «ហឹ្អក យ៉ុន អូន រំភើប ហ្អឹក ហ្អឹក ណាម៉េចក៏បងធ្វើបែបនេះ?»វង់ភក្ត្រស្រស់ផូរផង់ញោចចេញស្នាមញញឹមចំណិតព្រះខែនៃថ្ពាល់ទាំងសងខាងកែវព្រនេត្រស្អាតក៏ចេញទឹកភ្នែកមកទាំងក្តីរំភើបមិនមែនជាការឈឺចាប់
  «ឲ្យតែអូនសប្បាយព្រះទ័យបងក៏សប្បាយព្រះទ័យដូចគ្នា»យ៉ុនហ្គី បានលើកបីជីមីន មកគង់នៅលើភ្លៅទ្រង់នៅលើក្រណាត់ដែលបានក្រាលទុក
  «បាត់ពួកយើងបែបនេះពួកគេអាចនឹងរកពួកយើងដែរទេ?»សក់ទន់រលោងត្រូវបានរសាត់ផាយផាត់តាមកម្លាំងខ្យល់បក់ដោយដើមទ្រូងកក់ក្តៅត្រូវាបជីមីន ដាក់ក្បាលមកផ្ទុំផ្អែកពីលើ
  «មិនរកទេព្រោះមិនទាន់ដល់ពេលទៅ»សរសៃរសក់ទន់ល្មើយត្រូវបានអង្អែលលេងដោយដៃយ៉ុនហ្គី ដោយក្តីស្រលាញ់
  «អូនចង់ឲ្យមានពេលបែបនេះរហូតណាស់មានទតមើលទឹកសមុទ្រជាមួយនឹងមេឃស្រទុំៗបែបនេះជាមួយបង»ជីមីន បានបែរមកឱបទ្រូងយ៉ុនហ្គី ឡើងជាប់នៅតែពីរនាក់អញ្ចឹងជីមីន មិនសូវជាអៀនប៉ុន្មានទេពោលគឺមានភាពក្លាហានខ្វះដែរហ្នឹងណា
  «ចុះឥលូវកំពុងតែមានហើយតើសអូនឯងនេះមើលចុះដូចក្មេងរត់ស្រាតអញ្ចឹងនៅពីរនាក់ចឹងចេះញុិញ៉កជាមួយបងអីណា»យ៉ុនហ្គី បានឱបជីមីន មានបន្ទូលទាំងញញឹមដោយខ្សែព្រះនេត្រទតមកមើលផ្ទៃសាគរឆ្ងាយដាច់សន្លឹមដោយមិនណាឃើញកោះត្រវាបានបើមិនជិះទូកនៅលើសមុទ្រ(កន្លែងនេះចង់សម្តៅថាវាមើលនឹងភ្នែកវាមិនឃើញទាល់តែជិះទូកដល់កណ្តាលសមុទ្រឯណោះទើបអាចមើលឃើញត្រើយម្ខាងទៀតបាន)
  «បងឯងមុនចេះផ្អែមដូចយ៉ុងជី និងអ៊ុនវូ សោះ»ស្អីទេនេះ?ជួយស្តាប់រាជបន្ទូលរបស់ជីមីន ម្តងទៀតទៅមើសបើយ៉ុនហ្គី មិនចេះផ្អែមល្អែមស្មានតែយ៉ុនហ្គី នាំជីមីន មកន្លែងនេះមែន?នេះគ្រាន់តែទតឃើញអ៊ុនវូ បកបង្គារឲ្យយ៉ុងជី សោះក៏ចេះតែមកច្រណែនគេដែរ
  «ផ្អែមបែបនេះមែនទេ?អឹម ហឹម ឌឹប ឌឹប អឹម ឌឹប»បបូរមាត់ក្លែមក្រូចដែលមានបន្ទូលបប៉ាច់បប៉ោចចេះមកច្រណែកគេឯងខុសរបៀបត្រូវបានខាំទាញរហូតទាល់តែមានចម្អាបឈាមហូរមកតិចៗតែយ៉ុនហ្គី នៅតែបន្តបឺតជញ្ជក់វា.តទៅទៀតដោយទ្រង់ចង់ប្រដៅជីមីន ឲ្យរផងម្តងទើបទ្រង់ថើបជីមីន រហូតទាល់តែឈាមមាត់បែបនេះ
  «ឌឹប ឌឹប ជីប ជីប ជីប ជីប ឌឹប ជីប»សម្លេងជីបៗនុងឌឹបៗបន្លឺឡើងប្រណួប្រណាំងគ្នាបីដូចកូនសត្វយំនុងសម្លេងវាស្គរដោយកំដាប់ដៃតូចៗដូចជាកូនក្មេងគក់មើលលើផែនខ្នង យ៉ុនហ្គី
  «មាត់ធុំក្លិនតែក្តាមសមុទ្រមកថើបអូនហើយនៅមានឈាមទៀត»ជីមីន អង្វែលសាច់បបូរមាត់ទ្រង់ដោយការក្រហាយនិងផ្សាតិចៗពេលត្រូវទឹកមាត់
  «បងចេះតែផ្អែមបែបបេះបើចង់ផ្អែមលើសនេះក៏បានដែរកន្លែងនេះមានតែពួកយើងទេ»យ៉ុនហ្គី បានផ្តួលជីមីន មកលើក្រណាត់សម្រាប់ទ្រាប់
  «បងកុំផ្តេសផ្តាសជាមួយអូន»ជីមីន បានទប់ទ្រូងយ៉ុនហ្គី ជាប់កុំឲ្យវង់ភក្ត្រសង្ហារឱនមករកទ្រង់
  «ជុប ម៉េចក៏អូនភ័យយ៉ាងនេះ?សុំទោសបងធ្វើឲ្យអូនឈឺទៀតហើយ»យ៉ុនហ្គី បានផ្តិតស្នាមថើបមកលើបបូរមាត់មានរបួសដោយការដឹងកំហុស