ESMER ( ESMER SERİSİ -3)

Bölüm 55

2.sezon /6.bölüm

Araba sitenin içine girdiğinde zincirli lastikler bembeyaz karı kirletip eziyordu. Çıtır çıtır çıkan sesler senemin kulağını tırmalıyordu. Yol boyunca ağlamıştı. Anıl’ın dizine başını koymuş ara ara da sayıklamıştı. Neden? Neden poyraz bunu ona yapıyordu? Görmüyor muydu? Elbette görmüyordu! Görse böyle yapar mı diye düşündü kaç kere? Ama cevabını bulamadı. Bulduklarıysa onu tatmin edemedi. Poyraz,onu hep böyle görecekti. O hep mehir teyze’nin kızı. Söz dinlemeyen esmer olacaktı. Bu hep böyle devam edecekti!

Anıl,arabayı durdurup evin önünde durduğunda mehir teyze,talu teyze ve babası onları bekliyorlardı. Hafif yağan kar mehir ve talu’nun burunlarının ucunun kızarmasına yetmişti. Anıl,babasına baktı senem ise nefesi aradı. Aktan,öylece oğluna bakıp sarıldı. hoş geldiniz dedi. Anıl,babasından ayrılıp talu ve mehire sarıldığında üzerlerindeki sessizliği ve tuhaflığı fark etmişti. İçeriye geçerken Senem direk yukarı çıktı yavaş adımlarla. Poyraz’ın odasının önünden geçerken bir an duraksadı,gözleri doldu tekrardan. Derin bir nefes alıp Nefes’in odasının önüne geldi. Yavaşça kolu kırıp içeri girdiğinde Nefesi kazağını giymeye çalışırken buldu. Aynadan ,senemin kendisini izlediğini fark eden Nefes ona döndü. Kaşları çatıldı önce sonra yumuşadı. Yavaş yavaş senemin yanına doğru yürüdü. Tam önünde durduğundaysa yutkundu. Ağlamıştı senem… çok ağlamıştı hem de… o an eline telefonu alıp abisini aramayı istedi. Ona kızıp bağırmayı. Ama yapmadı. Senemin daha çok ihtiyacı vardı ona. Teselli edilmek istemiyordu sadece ağlamak istiyordu hıçkıra hıçkıra.. nefes sarıldı seneme. Hiç konuşmadılar. Birbirlerine hoş geldin yada hoş bulduk demediler. Gerek de yoktu zaten! Sadece sarıldılar ve bir süre öyle ayakta kaldılar…

Senem,yüzünü Nefesin boynuna gömdü. Hıçkırmak istedi. Boğazında kocaman bir düğüm oldu. Yutkundu,geri gönderdi arsız dalgaları. Nefesin elleri kendisini sımsıkı sarınca dayanamadı. Yüzünü gömdüğü yerden yavaşça kaldırdı başını.. nefese baktı. Dudakları titreyerek “o beni bir daha görmek istemediğini söyledi nefes! Anıl’a bir daha benden haber getirmemesini istedi!” dedi ve hıçkırmaya başladı. Deli gibi ağlıyordu şimdi. Nefes de onunla beraber ağlıyordu. Bu kadar acı çekmesine tahammül edemiyordu. O mutlu olmalıydı. Esmer mutlu olmak zorundaydı. Yüzünü ellerinin arasına alıp gözlerinin içine baktı nefes “hepsi geçecek demeyeceğim sana. Kavrulacak için,nasıl bir his bilemem ama acı çekmenin verdiği yoğunluğu çok iyi biliyorum” dedi. Yatağa doğru getirdi Senemi göğsüne yatırdı. Senem,dudaklarını ısırıp kesik kesik ağlarken nefes düşünüyordu. Hep düşünüyordu. Bir süre sonra senem ağlamayı bıraktı ve nefesin karşısına geçti. Ellerini tuttu ve dudaklarına götürdü. Nefes “ne oldu?” diye sordu. Senem ona baktı sonra gözlerini kapadı. Derin bir nefes alıp konuşmaya başladı titreyen sesiyle. “benim için onu görmenin anlamını biliyorsun. Ama şimdi senden bir şey istiyorum” dedi.

Nefes kaşlarını çattı. Dikkatle kardeşine baktı “ne?” dedi.. senem,yutkundu ve ağlayarak “bana onunla ilgili tek bir kelime dahi etme nefes! Artık bizi bir araya getirmek için planlar yapma. Benim daha güçlü olmamı sağla. Poyraz’ı unutmama yardım et. Ne olur..” dedi.. nefes,senemi boynundan tutup kendine çekti ve hıçkırmaya başladı. “söz” dedi “bir daha abimden bahsetmeyeceğim,söz” dedi senemin ağlamasına dayanamayarak.

Sonra kazağını çıkardı ve senemle beraber banyoya girdi. O hastayken yaptığı gibi senemi önce soydu sonra sıcak su dolu küvetin içine oturttu. Lifle gerilen vücudunu yıkarken diğer yandan hala ağlayarak seneme eşlik ediyordu. Durulanıp banyodan çıktılar ve saçlarını kuruladılar. Nefes,senemin saçlarını tarayıp yatağa yatırdı biraz uyuması için. Kahvaltıya inmeyeceklerini söylediler. Senem yavaş yavaş uykuya dalarken nefes abisini arayıp aramama konusunda kararsızdı. Kendisiyle savaşıyordu. Onu bırakmadı ve daha da sokuldu seneme. O da onunla beraber uyudu..