Onları bir araya getiren bir kader vardı ortada... Ağlatan... Nefret ettiren... Acı çektiren ve güldüren... Ne olursa olsun bir arada kalmalarını sağlayan bir kader... Esmer'di onlar... Sonsuza dek öyle kalacak, kim ne derse desin hep birlikte olaca...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.sezon / 2.bölüm
Senem
Nerdeydim? Tek bildiğim bayıldığımdı. Uyanmak istemiyordum ama onun dokunuşuyla tenimin ürpermesi beni şoka sokmuştu. Gözümü hızla açıp karşımda duran yeşil gözlü deve bakmaya başladım. Cılız bir gülümsemesi vardı ama gülüyordu ve bana “ben de seni seviyorum!” diyordu..
Ama rüya değildi ve beni sevdiğini söyleyen kişi de söylemesini istediğim kişi değildi. İyice gözlerimi yumup tekrardan açtım ve ona dikkatlice baktım. Masmavi gözleri sımsıcacıktı. Onları hak etmiyordum ama yalnız kalmayı da istemiyordum. Yağız da bana gözleriyle işkence yapıyor sürekli ters davranıyordu.
Aklımı bunlardan kurtardım ve bir an neden bayıldığımı anlamaya çalıştım.. tek bir isim aklıma geldi..
Nefes!
Yusufa bakarak “nefes?” diye sordum sonra tekrardan ağlamaya başladım ama bana doğru yaklaşıp “o iyi!” dediğinde geri çekilip yüzüne dikkatlice bakmaya başladım.
Burnumu çekerek “nasıl yani?” dedim.
Yusuf da içini çekti ve “ölmedi. Uyandı.” Dedi gülümseyerek.
Bu sefer attığım çığlık hıçkırığıma karıştı. Ama acıdan değildi mutluluktandı. Gitmemiş beni bırakmamıştı. Sımsıkı Yusuf’a sarıldım ve ona bakıp “peki nasıl?” dedim.
Yusuf “bizimkiler yanında. Şuan müşade altında ama uyandığında daha iyi olduğunu herkes görecektir.” Dedi. Gülüyordum. Deli gibi hem ağlıyor hem gülüyordum. Canım yanıyordu. Birden yatakta doğruldum ve onu görmek istediğimi söyledim ama izin vermediler.
Uyudum… gözlerimi kapadım ve onunla beraber uyudum…
***
Nefes,kendine geldiğinde akşam olmuştu. Yaklaşık üç saattir uyanıktı ve onu ziyarete gelenleri hiç kırmadan kabul etmişti. Sıra ailesine geldiğinde duygusal anlar yaşanmıştı. Poyraz ve Anıl onu sevmekten kucaklamaktan tekrar boğacakken Doruk belirmişti yanında ama Nefesin ona bakışları çok soğuktu. Doruk yaklaştığında Nefes “sen de kimsin?” diye sormuş ve odadakileri şoka sokmuştu.
Doktor bir anlık bir şey olduğunu ve bunların onun için normal olduğunu söylemişlerdi. Zaten Nefes birkaç dakika sonra kesik kesik doruk’u hatırlamıştı. En çok ona sarılırken ağlamıştı. Doruk,değişmişti. Uzamış ve zayıflamıştı. Göğsündeki yarayı gösterdiğinde nefes yaradan çok yaranın üzerini örten dövmeye bakakalmıştı.
Direk saçını çekip “sen delirdin mi? neden yaranın üzerine dövme yaptırdın?” diye sordu.
Doruk “kimsenin zayıflıklarımızı öğrenmesini istemeyiz değil mi?” diye sordu..
Sonra çocuklar birbir o uyurken neler yaşadıklarını anlatmaya başladılar ve nefesten güç bela da olsa bir azar yediler. Hemşire ,senemin geldiğini söylediğinde nefes “onu görmek istemediğini!” söyledi..
