Onları bir araya getiren bir kader vardı ortada... Ağlatan... Nefret ettiren... Acı çektiren ve güldüren... Ne olursa olsun bir arada kalmalarını sağlayan bir kader... Esmer'di onlar... Sonsuza dek öyle kalacak, kim ne derse desin hep birlikte olaca...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.sezon / 8.bölüm
herkes oturmuş Talularda konuşurken nefes ve senem hastaneden çıkıp eve gelmişlerdi. Kapının açılmasıyla ayağa kalkan Talu ve Mehir kızları görünce onların yanına doğru koşmuşlardı. Nefesi,senemin kolunda gördüklerindeyse ALtuğ ve Mert’e çağırmışlardı.
Talu “ALtuğ! Mert!”
Babaları yerlerinden fırlayıp kızların yanına koştuklarında doruk ve diğerleri de neler olduğuna bakmaya gitmişlerdi. Altuğ direk “nefes? Ne oldu?” diye sorunca senem “oksijen sırasında biraz fenalaştı ama şimdi iyi”dedi. Kızaran gözleri ağladığını belli ediyordu senemin. Altuğ gelip nefesi kucağına aldığında senem babasına sığındı, nefes “odaya çıkmak istemiyorum” dediğinde koltuğa yatıran altuğ nefesin elini tutmuştu. “yarın ki tedaviye beraber gideceğiz küçük hanım!” dediğinde nefes gözlerini devirdi. Doruk’un sesini çıkarmadan kendisine baktığını gördüğünde ona dönerek “ben iyiyim. Somurtmaktan vazgeç”dedi.
Doruk “belli. Ne oldu da rahatsızlandın?” diye sorunca senem “ameliyat yeri ağrımaya başladı. Oksijen de fazla gelince bayıldı” dedi.
Doruk “benim de dikişlerim ağrıyor. İstanbula da bu yüzden geldim” dedi.
Nefes hareket etmeye çalışarak “çok mu acıyor. Niye söylemiyorsunuz ya! Abim orada faranjitten geberiyor! Sen orada ağrı çekiyorsun! Mutlusunuz değil mi?!” diyerek bağırdı. Doruk “nefes!” diye seslendiğinde senem “nefes haklı,bizden ayrılarak her şeyin daha iyi olacağını sandınız ama bir şeyin düzeldiği yok. Her şey daha da kötüye gidiyor,biz gün geçtikçe birbirimizden kopuyoruz.” Dedi.
Doruk “zamanı geldiğinde yine bir araya geleceğiz.” Dediğinde senem “o zaman geldiğinde biz burada olamayız!” dedi. Nefes seneme baktı,doruk ve anıl da..
***
Akşam yemeği için masaya oturduklarında ortam biraz daha iyiydi. Nefes bir saat uyumuş kendine gelmişti. Doruk ise beril ile seneme bir şeyler anlatıyordu. Senem,doruk’un berile yaptırdıklarını dinledikçe gülme krizine giriyordu. Beril ,nefese dönüp “sen piyano çalabiliyor musun?” diye sorduğunda nefes ona bakıp “sana ne?” diye cevap verdi. Doruk gülümseyince nefes “komik mi?” diye tersledi. Anıl “hey hey! Sakin olun ya!” dedi ve araya girerek “doruk,yarın ben bir partiye gideceğim nefesle,istersen siz de gelin” dedi göz kırparak.
Doruk “kardeşim ya! Kardeş dediğin böyle olacak işte!”dediğinde nefes “sen olmak o kadar kolay ki!” dedi dil çıkararak.
Anıl bunun üzerine kahkaha attı. Mert ve Altuğ,işten yeni gelen Aktan ile çocukların yanlarına geldiklerinde neye güldüklerini sormuşlar,onlarda yerlerini almışlardı.
Anıl “nefes,doruk’a benzemenin kolay olduğunu söylüyor baba!” dedi Aktan’a. Doruk “kimse ben olamaz.” Dediğinde nefes “ben olurum” dedi.
