ESMER ( ESMER SERİSİ -3)

Bölüm 6

-6.BÖLÜM-

NEFES

“Okulun ikinci haftasındaydım. Hazırlık sınıfında olmama rağmen Fransızca dersinde gerçekten zorlanıyordum ve okulumdaki çakma Parisler canımı sıkıyordu. Yemekhane kuralları iğrençti.. tipik Amerikan okullarına benzeyen dede korkut Anadolu lisesi tam bir cehennemdi… lanet olsun!”

Nefes tenefüste merdivenlerden inerken üçüncü sınıfların başkanı Görkem ile karşılaştı.. nefes görkem ile hiç konuşmamıştı ama okulunda öyle bir popülariteye sahipti ki kendisi bile bu duruma şaşıyordu..

Görkem “selam!”

Nefes başını kaldırıp görkeme baktı.. “Selam!”

Görkem “nasılsınız Nefes?”

Nefes bu okulun kurallarından gerçekten nefret ediyordu… insanların birbirlerine bilmem kaçıncı yüzyıldan kalma şekilde konuşmaları hiç hoşuna gitmiyordu…

Nefes “iyiyim,teşekkür ederim!”

Görkem “hımm,iyi olmanıza sevindim. Ben de iyiyim sorduğunuz için teşekkür ederim!”

Nefes “sormadım!”

Görkem “nezaket kurallarını sevmiyorsunuz öyle değil mi?”

Nefes “kimseyi sevmiyorum ben mösyö! Şimdi izninizle!” demiş ve dolabından çantasını alarak okuldan çıkmıştı..

Yola çıkıp karşıya geçen Nefes sahildeki banka oturmuş ve yine her zaman ki gibi ağlama krizine girmişti. Cebinden telefonunu çıkartıp Doktorunu aramış ve onunla konuşmaya başlamıştı..

Tekin “efendim nefes.”

Nefes “ben iyi değilim!”

Tekin nefesin sesindeki tuhaflığı hissetmişti…

Tekin “nerdesin?”

Nefes “bilmiyorum!”

Tekin afallamıştı.. “ne demek bilmiyorum nefes! Nerdesin?”

Tekin ne söylerse söylesin az önce nefese tanıdık gelen her şey şimdi birer yabancıydı.. ağlamaklı konuşuyordu tekinle.. “bugün beynimin uyuştuğunu hissettim ve şuan nerde olduğumu bilmiyorum,seni nasıl aradım onu bile bilmiyorum! Başım çok ağrıyor!”

Tekin “hemen ailene haber veriyorum! Bekle beni!” demiş ve nefesin ailesini aramaya başlamıştı ama kimseye ulaşamamıştı..

Tekin “lanet olsun,iki büyük aileyi aradığım halde birine dahi ulaşamadım!”

Aysel “sorun ne?”

Tekin “nefes buraya geliyor ve ben ailesine ulaşamıyorum!” demiş ve Aysel’in gülen yüzü karşısında gerilen sinirleri daha da kötü olmuştu..

Tekin “gülmenin sırası değil Aysel!”

Aysel “pehlivanlara haber verdiniz mi?”

Tekinin yüz ifadesi anında değişmişti.. “neredesin Doruk?”

Doruk “nerde miyim? Nerde olacağım ağabey? Okulun bahçesinde!”

Tekin “nefesi buraya getirtiyorum Doruk ve aileden kimseye ulaşamadım!”

Doruk anında yanındakilerden kendini soyutlamıştı,şuan ders zamanındalardı ve kesinlikle izin almadan dışarı çıkması imkansızdı. Nöbetçi kıza poyraza iletmesi için not bırakmış ve izin almadan arka bahçenin kapısından dışarı çıkmıştı. Kapıda kendisini bekleyen arabaya görünce “Adnan abi,gazla! Hayata gidiyoruz!” demiş ve yola çıkmıştı genç adam…