ESMER ( ESMER SERİSİ -3)

Bölüm 4

-4.BÖLÜM-

Senem "Nefessiz bir hayat... Senden nefret ediyorum Poyraz!"


Nefes uyanmak üzereydi.. Tekin yanında hemşirelerle birlikte dakikaları sayıyordu.. ve beklenen an geldiğinde Nefesin gözleri aralanmıştı…
Tekin başına gidip “nefes!” diye fısıldamıştı..

Nefes ne olduğunu anlamaya çalıştı önce. Buraya nasıl gelmişti? Ne kadardır yatıyordu? Ne olmuştu ona? Korkusu onu ele geçirmek üzereyken Tekinin kendisine bakmakta olan gözlerine odaklandı ve “tekin!” dedi sessizce… “ne kadardır uyuyorum?”

Tekin derin bir oh çekerek “sadece 12 saattir Nefesciğim.” Dedi… nefesin gözünden akan yaşı eliyle sildikten sonra “seni görmek isteyenle var! Hadi bakalım çok yorma kendini tamam mı?” demiş ve ailesini de içeri alarak odadan dışarı çıkmıştı Tekin..

Nefes anne ve babasına ,mehir teyzesine iyi olduğunu söyledikten sonra gözleri senemi aramış ve “senem nerede?” diye sormuştu…

Poyraz “bırak Allah aşkına Nefes! Nerde olacak? Evinde!” diye sesindeki öfkeyi gizlemeyerek konuşmuştu delikanlı.. nefes sert bakışlarını ona
çevirip “ona ne dedin abi?” diye kızdı..

Anne ve babası araya girmeye çalıştıysa da Nefes izin vermedi..

Nefes “ne dedin ona?”

Poyraz “burada olman onun suçu!”

Nefes “sen ne dedin?”

Poyraz “evet,onun suçu. Şımarık bir kız çocuğu gibi davranmasa senin burada olman gerekmeyecekti.”

Nefes “onun suçu yok ki! O bir şey yapmadı. Mal gibi güneşin altında dikilen bendim!”dedi sesindeki öfkeyi bastıramayarak..

Doruk araya girerek “kesin şunu! Kendinize gelin,şuan önemli olan sensin nefes!” demiş ve nefesin öfkeli bakışlarından ve azarından o da nasibini almıştı..

Nefes “benim öyle mi? Benim! Ben neyim söyler misiniz? Defolu bir insan? Kırılgan cam fanusun içinde yaşamak zorunda olan bir insan müsveddesi!”

Talu “nefes!”

Nefes duymuyordu artık.. tek hissettiği içinde biriktirdikleriydi ve onların dışa vurduğu….

Nefes “ben nefes değilim! Ölüyüm ben! Kaç senedir bu işkenceyi çekiyorum ben! Ve bunu çekerken kim yanımdaydı,beni okula göndermediğiniz de,özel hocalarla evde eğitim gördüğümde benim yanımda olan,kendi okulunu bırakıp benimle evde öğrenim gören kimdi? Benim yüzümden sırf yalnız kalmayayım diye başkalarıyla arkadaşlık etmeyen kimdi? Beni güldüren,eğlendiren,yaz tatili için belki hastanede yatmam gerekir derken benimle hastane de kalacağını söyleyen kimdi? Kimdi ya? Kimdi ? Sen mi? Sen mi abi? Sen mi Doruk? Anıl Sen mi? Cevap verin bana!” diye bağırdı genç kız gözünden akan yaşlarla..

“yanımda olan Senemdi. Hep o yanımdaydı..her zaman yanımdaydı. Gene olacak,sen büyüdüğünü söyleyip kendini benden uzaklaştırdığından beri o hep benim yanımdaydı,şuan hala yaşıyor olmamın tek sebebi o!”

Poyraz “nefes!”

Nefes “dokunma bana! Kapa çeneni! Sen ezgi’nin yanına git!”

Poyraz “nefes dedim!”

Nefes “lanet olsun abi! Senden nefret ediyorum! Nefret! Yalnız bırakın beni! Senem gelmeden gelmeyin yanıma!” dedi… hemşireler ve doktoru tekrar odaya girdiğinde nefes kriz geçiriyordu,tekin nefese gereken komplimanları yapıp sinirle dışarı çıktı ve poyraza dönüp “senin derdin ne poyraz?”

Poyraz “tekin abi ben-“

Tekin “ne tekin abi! Nefesin durumunu biliyorsun! Neden üzerine gittin söyler misin?”

Poyraz “ya abi off! Lanet olsun be!” dedi elini duvara vurup sinirle koridorda yürürken…

Senem

"Hayatım boyunca hep fark edilmeyi,fark etmesini bekledim. Ama bu hiç gerçekleşmedi.. bugün  canımı o kadar yaktı ki,kırılan kalbim değil ruhum olmuştu. Abim gibi görmem gereken çocuğu seviyordum.Bunu nasıl anlatacaktım. Bir karar almıştım.Nefesi artık görmeyecektim.. evet onu merak edecektim ama madem ona zarar veriyordum ondan uzak duracaktım. Tıpkı poyrazın istediği gibi…."

İki ay sonra

Lise sınav sonuçları açıklanmış ve her iki hanede de ayrı bir telaş vardı.. mehir hanım ve mert bey kızları senemin sınav sonuçlarını ellerinde tutuyordu,talu hanım ve altuğ bey de aynı durumdaydı…

Senem “aç artık anne!”

Mehir “tamam kızım!” demiş ve titreyen ellerle zarfı açmaya başlamıştı..

Nefes “off,sıkıldım ama açar mısın anne lütfen!”

Talu “tamam yavrum!” demiş ve yavaş yavaş açmaya başlamıştı…

Mehir “ Vatan Anadolu Lisesi!”

Talu “Dede Korkut Anadolu Lisesi!”

Senem “hımm!”

Nefes “iyi!” dedi ve ürkek adımlarla odasına gitti..

Mehir “hemen Talu'yu arayalım,bakalım nefes de seninle aynı okulda mı?”

Senemin bakışları canlanmış ve yüzünde tebessümle Talu’nun telefonu açmasını bekledi..

Talu “efendim Mehircim.”

Mehir “sonuçlar nasıl? Nefes nereyi kazanmış canım?”

Talu “ah sorma,Dede Korkut Anadolu Lisesini kazanmış!”

Senemin yüzü düşmüş ve gözleri dolmuştu. Oturduğu yerden kalkıp odasına giden Senem,kapısını arkadan kapatıp sessiz sessiz ağlamaya başlamıştı.. “salak! Aptal! Ne bekliyordun ki! Sonsuza kadar Nefes hanımla birlikte olacağını mı?” diye söyleniyordu kendi kendine…

Mehir “nefes nasıl?”

Talu “iyi değil,konuşmuyor,hiçbir aktivitesi yok! Senem nasıl?”

Mehir “Nefes nasılsa Senem de öyle!”

Talu “off,ne yapacağız Mehir? Aaa sormayı unuttum,Senem hangi okulu kazanmış?”

Mehir “Vatan Anadolu lisesi!”

Talu'nun yüzü birden aydınlanmış ve “ahahah! Bizim oğlanların okulu değil mi?”

Mehir gülerek “haha! Evet hayatım,poyraz,doruk ve anılın okulu!”

Talu “bu sene çok eğlenecekler o halde!”

“evet” demiş Mehir ve Talu'yla konuşmaya devam etmişti.. senem ve nefes ilk defa birbirlerinden  ayrı kalacaklardı.ilk defa başka hayatlara yalnız devam edeceklerdi tabii bir süreliğine…