ESMER ( ESMER SERİSİ -3)

Bölüm 89

-2.sezon / 37.bölüm-

NİŞAN GÜNÜ

Tüm davetliler hemen hemen paşaya akın etmişti. Masalar hınca hınç doluyken; okul arkadaşları da en ön sıradaki yerlerini almışlar heyecanla arkadaşlarının gelmelerini bekliyorlardı. Garsonlar oradan oraya koştururken orkestra olabildiğince güzel müzikler çalıyor ve davetlilerin dikkatini dağıtıyordu.

Talu ve Mehir eşleri ile birlikte kapıda gelenleri karşılarken çocuklar içeride son rötuşları yapıyorlardı. Senem, ince tüllerle örülü hafif bir elbise giymişti. Yavruağzı rengindeki bu elbise özel yapımdı. Bel tarafındaki kurşuni altınlar gerçek bir servet değerindeydi. Kırmızı kalın kuşaklar boyunlarına takılmak üzere serbest bırakıldığında çocuklar aşağıda ki mihraptaki yerlerini damatla beraber almışlardı.

Anıl “heyecanlı mısın?”

Poyraz “titriyorum. Baba?”

Altuğ “efendim evlat.?”

Poyraz “her zaman böyle midir?”

Altuğ “bu sadece bir başlangıç. En büyük heyecanı onu düğünde gördüğünde yaşacaksın.”dediğinde oğlunun omzuna elini koydu destek vermek istercesine. Poyraz gülümseyerek “çok rahatladım sağ ol.”dediğinde Anıl da gülmeye başladı. Ve karşılarında yavaş yavaş Doruk ile Nefesin kendilerine doğru geldiğini gördüğünde gerçekten nefesini tuttu. Çünkü Esmer arkalarındaydı ve masalarına geçmeden önce onu Poyraza vereceklerdi. Doruk, takım elbisesinin içinde mükemmel görünüyordu. Abisinin kopyası gibiydi. Nefes ise daha çok şeker kız candy gibi olmuştu. Kiloş yeşil bir elbise giyip altına pembe renkte converse giymişti. Saçlarını iki yandan toka ile tutturmuş munzur bir ifade ile abisine bakınca Poyraz gülümsedi ve az da olsa gevşedi. Sonunda çocuklar Poyrazın tam önünde durduklarında Doruk mikrofonu eline aldı ve sevgi dolu bir sesle; “Bugün burada çok çok ama çok uzun zamandır,mutlu olmaları için dua eden bizler, çok sevgili kardeşlerimizin bu çok mutlu ve hayırlı olan gününde sizleri de burada görmekten büyük onur duyarız. Hepiniz hoş geldiniz!”diyerek  gülümsedi genç adam ve kendisine bakmakta olan Derine bakıp gülümsedi. Tekrar önüne döndüğünde kendisine ayrılan yere oturdu ve nişan yüzüklerinin takıldığı anı kaydetti teker teker. Abisinin yüzüne baktığında mutluluğunu gözlerinin içinde gördü ve elini tutup onu kendisine çekti. Sonra sanki kendisi de o mutluluktan nasibini alırmış gibi içi huzurla doldu.

Herkes teker teker takılarını takmaya başladıklarında Senemin boynundaki kırmızı kurdele kopma noktasına geldi ve diğer takılacak olanlar çocukların ceketlerinin içine koyuldu çuvala koyarlar gibi..

Bir saat sonra pasta kesilip davetlilere dağıtıldığında Senem Nefesi de alarak içeri kaçtı ve üzerindeki ağırlıklardan kurtulmak isterken Nefese baktı.

Senem “nefes?”

“efendim?”

Senem “sana bir şey söylemek istiyorum.”

“söyle.”

Senem “Nefes, benim durumumu biliyorsun. Ben aslında buradan kanadı kırık olarak gidiyorum Poyraza. Benim annem sen oldun hep. Hep yanımdaydın. Her şeyime koştun, ilgilendin. Yersiz kıskançlıklarıma katlandın. Göğüs gerdin. Hastayken başucumda bekledin. Benimle beraber ağladın. Benimle beraber hiçbir sorunun yokken kavgalara girdin insanlarla. Beni büyüttün. Kocaman bir genç kız oldum sayende. Bir şeylere olan inancımı kaybetmişken seninle yeniden güçlenmemi sağladın. Evleniyorum diye üzülmüyorum sadece evliliğin bazı şeylerin arasına set çektiğini yeni yeni anladığım için ağlıyorum. Susuyorum. Poyrazın dediği gibi artık iki kişilik bir hayatım olacak ama ben korkuyorum ve nasıl ve ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Yürümeyi bilmeyen bir bebek gibiyim. Ne dilim var konuşmaya ne gücüm..”

Nefes “emeklemeden öğrenemezsin yürümeyi. Ağlamadan da bilemezsin gülmeyi. Ben seni büyütmedim aslında... Sen kendi kendine kendi acılarınla beraber büyüdün. Ben sadece onları kapatmaya çalıştım o kadar. Ağlamak… Sevdiğinin hele ki senin… Seve seve ne demek yüz kere ağlayacaksam eğer bunun doksan dokuz’u senin için olsun umurumda olmaz. Dostluk değil bizim ki aştık o durumları. Ve ister evlen ister evlenme set met umurumda değil, biz ayrılamayız!” dedi arkadaşına bakıp.