Perfekcja?

Rozdział 27

Stypa odbyła się w naszym domu. Nic się tu nie zmieniło od mojego wyjazdu. Dom, przejmuje William, czyli mój tata wraz z jego resztą rodzinki.

Zaprowadziłam Maxa do mojego pokoju. Miałam dość wspominania, to wyżerało mnie od środka.

Usiadłam na łóżku a przyjaciel tuż obok mnie i bacznie przyglądał się jak biorę poduszkę na kolana i rozpinam jej poszewkę. Wyciągam z niej dwie żyletki.

- Nina... - mówi zaniepokojony Max. A jego oczy nabierają krystalicznego połysku. - Czy ty??

Podciągam rękawy i ukazuje rany, sprytnie ukryte pod bluzą. Pokazuje także biodro zsuwając lekko bieliznę. Czuję na ranach na brzuchu, dotyk Maxa.

- Skoro sobie ufamy tak mocno. - biorę wdech. - Nie miejmy przed sobą tajemnic...

Max podciąga rękawy i ukazują mi się rany. Cóż za zbiego okoliczności. Dwoje umierajacych nastolatków... tnie się by jeszcze szybciej stawić się u stóp śmierci.

- Dlaczego to robisz?? - pyta.

- Wiesz, jakie my, anorektyczki jesteśmy. - usmiecham się sztucznie. - A ty ??

- Nigdy nie miałem dziewczyny. Koledzy drwili ze mnie że nie mam za sobą pierwszego razu, potem w grę weszły papierosy i wódka... rak... i te wyrzuty sumienia. Mogłem mieć ich w dupie.

Oplatam dłońmi jego rękę i opieram głowę na jego ramieniu.
- Ja też nigdy nie miałam chłopaka. - wzdycham. I przypominam sobię zauroczenie Eliotem. - Też nie spałam z chłopakiem... jesteśmy młodzi.

- Tak, tylko nie mamy całego życia. Lecz zaledwie dwa miesiące...

Nagle do pokoju wparowuje mój ojciec. Wzdrygam się i spoglądam w jego stronę.

- Dzwoniłem do szpitala i dzisiaj nocujecie tu. - mówi łagodnie. - Ja na waszgm miejscu, oszalałbym tam...

- Czy Pan mówi także do mnie?? - pyta niepewnie Max.

- Tak. - wzdycha. - Nina, ma kanape a w razie czego, mów to zalatwie materac.

- Dziękuję.

Tata posłał nam uśmiech i wyszedł zamykając szczelnie drzwi.

Max i tak położył się wraz ze mną na łóżku. Dał mi buziaka w czoło i zamknął w uścisku.

Nie chcę żeby umierał.