Perfekcja?

Rozdział 50

Wyjaśniliśmy sprawę i jutro Molly wybiera się do ginekologa.

Poprosiła mnie abym opowiedziała jej coś o objawach.

- Lustro i jedzenie. - zaczynam. - Stają się twoimi wrogami. Nie chcesz jeść, boisz się nawet najmniejszej kalorii. Przerasta cię twoje fałszywe odbicie w lustrze. Zaczynasz się ranić, czujesz się piękna gdy chudniesz... Może i teraz wyglądasz normalnie, jak człowiek ale wiedz... że będziesz tego żałować.

- Wiem. - mówi pod nosem. - Ale co będzie z dzieckiem??

- Są trzy opcje. - wtrąca się Jack. - Pierwsza - dziecko będzie normalne i zdrowe, Druga - dziecko będzie niepełnosprawne lub osłabione, Trzecia - Dziecko unrze.

- Co mam zrobić żeby przeżyło??

- Jeść. - mówi. - I nie umierać.

Patrzy na mnie lecz ja nie wiem o co jej chodzi. Patrzy i patrzy...

- Nie wiem czy będę umiała potem z tym wszystkim żyć. - prycha.

- Uda ci się. - uśmiecham się. - Ja jestem zawsze do dyspozycji.

- Dzięki to wiele dla mnie znaczy.- mówi z uśmiechem. - Potrzebuje twoich rad.

Po chwili wszyscy się rozchodzą a ja i Max znowu zostajemy sami.

- Miała prawo. - mówi pod nosem. - Ale... anoreksja w ciąży.

- Myślała że grubnie a to tylko i jedynie objawy ciąży. - pocieszam go albo przynajmniej próbuje. - Nie wkurzaj się

- Ja się nie wkurzam, ja się tylko martwię.

- Masz prawo. - przyznaje i opiwram głowę na jego ramieniu. - Ona, przynajmniej jest w ciąży z którymś ze swoich kolegów.

- Chociaż tyle. - śmieje się a ja razem z nim. - Nie mamy dla siebie tyle czasu co w szpitalu i mam ochotę tam wrócić...

Składam na jego ustach pocałunek i uśmiecham się w jego stronę co on odwzajemnia.

- Ja nie odwiedzam cioci, więc pielgrzymka jest skrócona. - śmieje się.

Wsuwamy się pod koudrę i wtulam się w Maxa.

- Przypominasz mi kogoś. - szepcze do mojego ucha a jego głos staje się natychmiastowo promienny. - Wiesz??

- Naprawdę?? Kogo?? - pytam z uśmiechem i splatam nasze dłonie.

- Moją przyszłą żonę. - uśiecha się i zaczyna mnie całować.