Perfekcja?

Rozdział 39

Katy. To ona. Ścisk moją dłoń a ja odwracam się w jej stronę i nie wierzę w to co widzę. Ona, stoi na nogach, mimo to bardzo się chwieje.

- Nie pozwole ci umrzeć. - mówi cicho.

- Ty, stoisz. - mówię z podziwem.

- Dla ciebie skocze z ósmego piętra. - mówi unosząc kąciki ust... - moż wolisz ze mną porozmawiać niż liczyć kości??

- Jasne. - uśmiecham się i siadamy w nasze stałe miejsce na korytarzu.

Przez chwilę podziwiamy kraiobraz budzącego się miasta.

- Trudno jest spać. - mówi cicho Katy. - Umarłaś, ale wstałaś, odrodziłaś się... i co dalej ??

- Nie bez powodu znowu żyjemy, Bóg dał nam znak. - usmiecham się w jej stronę.

- Jak wyglądała moja śmierć?? - pyta przygryzajac wargi.

- Bałam się jak cholera. - zaczynam.  - Widziałam jak się dusisz i wyziewasz ducha, jak walą w ciebie prądem... czy ze mną było tak samo ??

-Gorzej. - mówi ponuro. - Byłaś w worku dla trupów, stwierdzili zgona. A ja, chciałam jak najszybciej do ciebie dołaczyć... Jesnak Max wziął prąd do rąk i, zaczęłaś oddychać... - mówi zapłakana co u mnie także wywołuje lawinę łez. - Nie puszczał twojej dłoni, mówił że ty żyjesz, ja, nie wiedziałam co zrobić ze swoim życiem... wszyscy cierpieli...

- Znalazłyśmy miłość. - płaczę. - I przyjaźń... czego chcieć więcej??

- Chciałabym być wiecznie w takim stanie, mieć białaczkę, i żebyście wy mięli te choroby, lecz abysmy się nie zestarzeli, aby zima trwała wiecznie, a my, nie umierali...bo w takich stanach, jest się w stanis zrozumieć i docenić wszystko...

Przytulamy się a po chwili z korytarza wybiega zakłopotany Max.

- Kochanie, chcesz żebym zawału dostał ??!! - pyta z ulgą.

Razem z Katy zaczynamy chichotać a Max klęka przed nami.

- Święta trójca. - śmieje się Katy. - Zostawie was samych...

- To dobrze. - mówi patrząc na mnie. - Stęskniłem się za moją księżniczką, ale w sumie... zostań. Mamy jeszcze całą wieczność...

Katy siada spowrotem.

- Moje księżniczki. - mówi z uśmiechem. - Powspominajmy...