Perfekcja?

Rozdział 41

Mia, chwilę potem była na tyle zmęczona, że momentalnie zasnęła. Najbardziej interesuje mnie to, że nikogo to nie obchodzi.

Do tata:
Tato, Mia, czy wy jesteście aż tak zajęci ??

Od tata:
Znalazłaś ją?!

Do tata:
Jest ze mną w szpitalu. Masz 20 minut, albo jej nie wypuszczę.

Max siada obok mnie i posyła małej, szczery uśmiech. Odgarnia jej loczkowate kosmyki włosów z jej śpiącej twarzy.

- Biedna. - prycha. - Moja mama, też nie zauważała jak uciekałem zapalić z chłopakami...

Wpatruję się w niego przez chwilę, i dostrzegam jego ból. Fakt. Nie widziałam jego mamy, bardzo a to bardzo dawno. Nawet do niego nikt nie zadzwoni. Dlaczego nigdy o to nie spytałam ??

- Max ?? - pytam a on unosi na mnie wzrok. - Co się dzieje ??

- Co ?? - pyta zwalony z tropu. - Nic.

- Widzę. - wywracam oczami. - Dlaczego, nie zadzwonisz do twojej mamy?? Do taty ?? Braci?? Sióstr?? Babci?? Dziadka?? Wujka?? Cioci?? Kuzynów ?? Nie wiem, kogokolwiek.

- Ja nie dzwonię ?? Próbuje, ale to oni naciskają czerwoną słuchawkę. - mówi cicho, by nikt prócz mnie tego nie usłyszał. - Jestem wpadką. Dosłownie.

mówi i wychodzi z oddziału. Biegnę za nim. I rzucam mu się na szyję.

- Moje narodziny nie były planowane. - mówi z łzami w oczach. - Nie powinienem teraz żyć. I chyba właśnie tam świętują, bo za niedługo umrę... problem z głowy.

Max idzie wzdłuż korytarza, a ja stoję w miejscu z łzami w oczach. Stoi tyłem do mnie.

- ONI cię kochają. - krzyczę. - Może nie tak mocno jak ja... ale kochają !! Bo nie da się kochać bardziej!! Miałeś tu być !! Rozumiesz?! Miałeś !!! - przez chwilę panuje cisza. - Jesteś mężczyzną mojego zjebanego życia !! Gdyby nie było ciebie, nie byłoby mnie !! NIE JESTEŚ WPADKĄ !! Jesteś człowiekiem który miał misję !! Miałeś pokazać nam na czym polega życie !!

Kiedy się odwraca widzę go zalanego łzami i rzucam mu się na szyję.

- Kocham cię, - szepcze do mojego ucha.

Max podnosi rękaw i zauważam coś niesamowitego...