One shots bxb

Teleporterende verkoudheid

'Jij blijft vandaag thuis,' zegt mam zodra ze me voor de vijfde keer hoort niezen en snotteren en daarbij van de ene kant naar de andere kant van de kamer ziet teleporteren.

'Mam, dat gaat niet. Ik heb een belangrijk project,' zeg ik, maar ze houd me met haar onzichtbare muren tegen.

'Dat maakt me helemaal niks uit. Wat als iemand je ziet teleporteren. Denk je dat we dat kunnen verklaren?' vraagt ze en ze kijkt me streng aan.

'Nee,' mompel ik. 'Maar ik moet een doktersbriefje hebben. Het is voor mijn Nederlands examen.'

'Prima, dan gaan we namiddag naar de dokter,' zegt ze. 'Nu, ik ga werken en ik ben om half twee thuis. Nergens heen gaan!'

Ze wijst naar me alsof ik het effectief zou wagen om ergens naar toe te gaan met de straffen die ze geeft.

Mama kan namelijk onzichtbare muren plaatsen zoals je wel gemerkt hebt. Vroeger heeft ze de deur naar het toilet eens gebarricadeerd toen ik mijn krachten nog niet onder de knie had zodat ik in mijn broek heb geplast.

Ik heb sindsdien nooit meer 's nachts naar cartoons gekeken.

'Prima,' zeg ik, maar ergens knaagt het dat ik mijn partner moet teleurstellen.

Hij is namelijk ook de jongen die ik leuk vind en de gedachte dat hij de presentatie nu alleen moet doen, kan ik niet verdragen.

Dus wanneer ik mams auto hoor vertrekken, trek ik mijn kleren aan en sluip de trap af.

Ik ben al te laat voor het eerste uur, maar voor Nederlands ben ik net op tijd. Als ik me haast en voor een uur lang niet nies, lukt het me wel om voor mama hier te zijn.

Dat ziekenbriefje geef ik dan wel gewoon af voor het eerste uur.

Natuurlijk heeft mam de deur gebarricadeerd, maar als ik me genoeg focus, kan ik naar buiten teleporteren.

Helaas zorgt voor mijn verkoudheid ervoor dat mijn onderlichaam in de deur blijft steken en ik een paar keer moet proberen voordat ik buiten ben.

Ik adem opgelucht uit en wandel naar school waar ik zoals gezegd, op tijd aankom voor Nederlands.

Dimas is opgelucht wanneer ik het lokaal binnenkom alsof ik nooit ben weggeweest.

Ik trek mijn neus op, hopend dat dit geen voorspelling is van en opkomende nies.

'Je bent er,' zegt Dimon en ik glimlach.

'Natuurlijk ben ik er,' zeg ik met een dikke stem die mijn verkoudheid verraad.

'Je bent verkouden?' vraag hij.

'Ja, daarom was ik er het eerste uur niet. Sorry daarvoor,' zeg ik en ik trek opnieuw mijn neus op. 'Kunnen we wel als eerste gaan? Ik moet terug naar huis.'

'Ja, tuurlijk,' zegt hij en hij knikt.

Ik glimlach klein naar hem.

Dimas is het absoluut waard om ziek naar school te komen.

Zijn sproeten, zijn groene ogen, zijn blonde haren, zijn gespierde, maar slanke lichaam.

Volgens mij is er niks dat ik niet zou doen om hem even te zien, even aan te raken en mijn gedachten stromen al helemaal over wanneer ik vlug naar zijn lippen kijk die hij in een lieve glimlach plooit.

Ik zucht zachtjes.

Helaas begint op dat moment de les en moet ik me naar de leerkracht omdraaien.

Mijn neus blijft maar lopen wanneer ze de uitleg geeft over wat we deze les gaan doen en ik snuit hem.

Uiteindelijk vraagt ze wie er wilt beginnen en steken Dimas en ik onze handen op.