One shots bxb

Littekens I

'O god,' zegt een stem vanachter me en ik draai me met een ruk om.

In de deuropening staat Coral die alleen maar kan knipperen.

Ik ken hem niet zo heel goed en weet dan ook alleen maar hoe hij eruit ziet en zijn naam.

Hij heeft kort blond haar en donkergroene ogen met een paar zwarte puntjes. Zijn lichaam is slungelig en hij is iets kleiner dan ik.

Vrijwel meteen trek ik mijn shirt over mijn hoofd naar beneden zodat de littekens samen met mijn borstkas bedekt worden.

Ik doe mijn LO-kleren in mijn rugzak en loop met grote passen langs hem heen.

'W-wacht, Leslie,' zegt hij en hij wandelt achter me aan, maar ik blijf stug doorlopen.

Hier heb ik geen zin in.

Ik zorg er altijd voor dat niemand me kan zien als ik me aan het omkleden ben, wacht tot iedereen weg is en als er dan iemand iets vergeten is, ben ik zo klaar.

Ik heb dan ook geen idee hoe Coral me zo gezien heeft.

'Leslie!' roept hij me na en als ik de straat ben over gestoken en net het bos tegenover de school wil induiken, draai ik me om.

Hij heeft zijn handen op zijn knieën en hijgt dat ik kan zien aan zijn lichaam dat snel op en neer gaat. Coral staat nog aan de poort van de school en nadat hij zijn adem onder controle heeft, gaat hij rechtstaan.

'We hebben nog les,' zegt hij.

'Is het dat wat je wou zeggen?' vraag ik een beetje sarcastisch.

'Nou nee, maar ik kan toch niet met de deur in huis vallen,' zegt hij en ik rol met mijn ogen voordat ik me omdraai en het bos in verdwijn.

'Wacht, Leslie!' roept hij en ik kijk over mijn schouder om te zien dat hij eerste links, dan rechts en dan weer links kijkt.

Coral steekt over en haalt me puffend in. Hij gaat langs me lopen en ademt een beetje snel uit.

'I-ik ... het was niet mijn bedoeling om je zo te zien. Ik zeg het tegen niemand,' zegt hij.

Ik kijk hem vanuit mijn ooghoeken aan voordat ik steviger doorstap.

'Oké,' zeg ik.

'Wat?' vraagt hij en ik hoor dat zijn voetstappen zijn gestopt dus sta ook stil. 'Is dat het enige? Geen bedankje?'

'Jij hebt mijn privacy geschonden,' zeg ik. 'Je hebt geluk dat ik het niet ga zeggen. Achtienjarige kunnen daarvoor in de bak geraken.'

Ik weet dat ik bluf, maar dat hoeft hij niet te weten.

'W-wat? Hoe weet je dat ik achttien ben?' vraagt hij.

Misschien weet ik wel meer van hem dan ik had verteld. Het is gewoon dat iedereen wel eens een crush heeft gehad op de onschuldigste jongen van de klas.

'Vorige week was je verjaardag. Iedereen wist het,' zeg ik.

Dat is een leugen, ik heb hem opgezocht op Facebook en ben er zo achter gekomen. Dat was twee jaar geleden, toen ik net nieuw was.

'Niet iedereen,' mompelt hij en ik kijk hem vragend aan voordat hij het wegwuift en ik mijn pas weer voortzet.

'Waar gaan we eigenlijk naar toe?' vraag hij na een paar seconden als hij weer langs me loopt.

'Weg,' zeg ik.

'Euhm, moet ik ongerust zijn?' vraagt hij.

'Moet dat?' vraag ik en ik kijk hem vlug aan.