One shots bxb

Begin I

Lothar zoekt zijn indentiteit als kunstenaar en wordt daarbij geconfronteerd met obstakels die hij moet overwinnen.
De ultieme uitdaging is om zijn kunst voor iets in te zetten, maar voor wat? Om te protesteren of om te verkopen en zo groot mogelijk te worden?
Gaat de raad der Kunst hem toelaten als hij zijn keuze maakt of zal hij zijn gift verliezen.

===

Meestal vind ik kunst gewoon tijdverspilling, maar misschien gaat dit boek ervoor zorgen dat ik er anders naar ga kijken.

Ik kijk de bibliotheek rond en zie niemand waardoor ik op een zeteltje kan zitten en kan beginnen met mijn nieuwe aanwinst.

Ik sla het boek open en meteen komt er een kaart tevoorschijn, de kaart van Aristo, de stad waar het dorpje zich in afspeelt.

Het is netjes getekend en ondanks dat ik het best mooi vind, sla ik toch gewoon een paar pagina's om tot ik bij het eerste hoofdstuk kom.

Zodra ik de eerste zin lees, hoor ik mensen fluisteren waardoor ik opkijk.

De mensen zwijgen.

Er is nog steeds niemand rond me.

Ik wend me terug tot mijn boek en de stemmen worden luider hoe meer zinnen ik lees, hoe meer ik in het verhaal betrokken wordt.

Deze keer stopt het niet wanneer ik opkijk, ze worden zelfs luider, roepen en donderen door mijn oren waardoor ik het boek laat vallen, mijn handen op mijn oren duw en in elkaar krimp.

Mijn ingewanden trekken samen alsof ik in een achtbaan zit en voor even lijkt dat ook zo.

Mijn lichaam maakt cirkels, buigt zich in hoeken die niet mogelijk zijn totdat alles te veel wordt en ik verdwijn.

===

Het volgende moment val ik als het ware uit de lucht en breek ik mijn val op een paar vazen waardoor mijn witte shirt onder de aardevlekken komt te zitten.

'Ver -

Mijn gevloek blijft in mijn keel steken wanneer ik de vijf paar ogen opmerk die op me gericht zijn.

De eerste die ik opmerk zijn van een jongen van ongeveer mijn leeftijd. Hij heeft donkerbruine haren tot op zijn schouders, groene ogen die me geschokt aankijken en een spits gezicht waardoor zijn schoonheid nog meer naar voren komt.

Hij draagt een wit hemd met verfspatten op, een bruine stoffen broek en bretellen die zijn outfit bij elkaar houden.

De volgende paar ogen zijn van een vrouw rond de veertig. Ze draagt een lange paarse-groene jurk en heeft op haar rug pauwenveren zodat ze als het ware lijkt op het beestje.

Haar donker blauwe haren zijn opgestoken en haar blauwe ogen kijken me vragend aan.

Daarnaast zitten er nog drie oudere mannen aan hoge bureaus die letterlijk op me neer kijken en ik voel de schaamte langs mijn wangen omhoog kruipen.

We staan in een grote balzaal met geruite tegels op de vloer en gouden details. Het ziet er allemaal heel duur uit, maar de beelden van zowel mannen als vrouwen maken alles kunstig.

'En wie is dit?' vraagt de middelste man die zijn bril een beetje van zijn neus zet om me beter aan te kijken met die donkere, harde ogen van hem.

'Ik denk dat dat mijn schuld is,' zegt de jongen met de blauwe ogen en ik frons.

Wat?

De man zucht net zoals de pauwendame langs hem.

'Ik los het op, dat beloof ik,' zegt de jongen snel en hij gaat met een hand door zijn haar en zet een paar stappen naar voren.