One shots bxb

Één kusje maar

'Kom op, één kusje,' zegt Austin en hij duwt me tegen de kluisjes van school.

Waarom moet ik ook weer altijd te laat komen in de les?

'Hoe vaak heb ik je al verteld dat ik niet op jongens val,' zeg ik.

'El -

'Ellan voor jou,' onderbreek ik hem en probeer weg te geraken, maar zijn lichaam blokkeert mijn weg.

Waarom moet hij zo lang zijn?

Austin rolt zijn ogen en beweegt een beetje.

'Je moet er alleen nog achter komen dat je op jongens valt, zegt hij.

'Nee, hoor. Ik weet vrij zeker dat ik gewoon op meisjes val,' zeg ik.

'Dus als je me één kusje geeft, laat ik je met rust,' zegt hij en hij laat het zo simpel lijken, maar ik geef niet in.

'Nee,' zeg ik. 'Nu, we zijn al laat voor de les. Zullen we gaan?'

'Als ik een kus krijg,' zegt hij.

Ik snap gewoon niet waarom hij me altijd zo stoort. Sinds Austin hier nieuw zit, heeft hij me op het oog.

Eerst werden we vrienden, maar toen heeft hij laten vallen dat hij op mij viel. Ik wist gewoon niet hoe ik me bij hem moest gedragen dus ben hem een beetje gaan ontlopen.

Ik weet dat dat heel lullig was, maar ik wil het gewoon allemaal niet meer.

Hierna ging hij me versieren op feestjes waar we per toeval alle twee tegelijk waren. Het werd steeds erger en erger en nu doet hij het ook op school.

Het is al erg genoeg dat we in dezelfde klas zitten.

'Austin,' grom ik. 'Doe normaal en laten we naar de les gaan.'

Hij komt dichterbij waardoor ik denk dat hij me gaat kussen, maar hij doet het niet.

Zijn lippen strijken langs mijn wang naar mijn oor.

'Voor deze ene keer zie ik het door de vingers. We bespreken dit later wel,' zegt hij.

Ik duw hem van me af en zet meteen de pas naar het lokaal van wiskunde in. De leerkracht zal er wel niet mee kunnen lachen.

===

En ik heb nog eens gelijk ook. Austin en ik moeten na school een uur langer blijven om de dingen die we niet hebben meegekregen in de les, op te schrijven.

De leerkracht heeft ons net alleen gelaten en Austin is aan mijn bank komen staan.

'Dus,' zegt hij.

Ik kijk hem niet aan en reageer ook niet.

Het is zijn schuld dat we hier zitten.

'El, kijk me alsjeblieft aan als ik tegen je praat,' zegt hij en hij legt zijn vingers onder mijn kin en trekt mijn blik naar zich toe.

'Je hebt me niks te zeggen,' zeg ik een beetje pissig.

'Ah nee?'

'Nee.'

'El, geef me alsblieft -

'Als ik je één kusje geef, laat je me dan echt met rust?' vraag ik.

Ik heb er officieel genoeg van en als dit de enige manier is, dan moet het maar zo.

'Ja,' zegt hij.

'Beloofd?'

'Beloofd.'

'Goed,' zeg ik en ik laat mijn pen vallen, grijp zijn nek zachtjes vast en plant mijn lippen voor een seconde op die van Austin.