Verdwaald I

415 19 17
                                    

Shit.

Shit shit shit

Dit kan toch niet. Hoezo had ik niet eens door dat ik de kaart op zijn kop hield?

Ik kijk rond, op zoek naar een boom, een steen, iets dat me bekend voorkomt, maar mijn geheugen is troebel.

Gefrustreerd ga ik met mijn handen door mijn haar en trek aan de uiteinden terwijl ik een geïrriteerde kreun loslaat.

'Is er iets?' klinkt er dan en ik draai me met een ruk om.

Er staat een man. Hij lijkt me niet zo heel oud, maar heeft wel al enkele grijze haren die een beetje zichtbaar zijn tussen zijn bruine haren.

Hij heeft een geblokt hemd aan met bretellen die aan zijn jeansbroek vasthangen.

Hij heeft een rugzak op zijn rug en een paar houtstapels onder zijn arm.

'Ik ... Ik ben de weg een beetje kwijt,' geef ik toe en ik ga naar de man toe, niet te dichtbij, maar dicht genoeg zodat we elkaar normaal kunnen aanspreken. 'Weet u misschien welke richting ik moet oplopen?'

Ik laat hem mijn kaart zien en hij mompelt wat, kijkt naar de lucht en wijst vervolgens een plaatsje op de kaart aan.

'Hier ben je,' zegt hij en ik vloek ademloos als ik zie dat het een eind van mijn wandelroute verwijderd is.

Ik geraak nooit op tijd thuis.

'Het wordt donker,' zegt de man. 'Ik kan je een slaapplek aanbieden als je wilt.'

'Danku, maar ik heb geen geld mee,' zeg ik.

Net zoals een gsm.

'Dat is niet erg. Het enige wat je moet doen is een vis vangen morgen. Mijn zoon zal je ermee helpen,' zegt de man en hij wenkt me zodat ik hem kan volgen.

===

Tijdens onze wandeling kom ik erachter dat de man samen met zijn echtgenoot en zoon in het bos woont.

Hij vindt het rustgevend en hij vindt dat zijn zoon de natuur moet leren respecteren, waar ik hem volledig gelijk in geef.

Ik kom ook te weten dat hij Douglas heet en al vaker een slaapplek aan mensen die in dit gebied verdwaald lopen, heeft aangeboden.

'Waarom liep je trouwens alleen door het bos?' vraagt Douglas vervolgens en ik krijg in de verte een klein houten hutje te zien waar rook uit de schoorsteen komt.

'Mijn ouders hebben me uit huis gegooid en ik slaap nu bij een vriendin, maar ik had even tijd voor mezelf nodig dus ik ben naar de natuur gevlucht,' zeg ik schouderophalend.

'O, waarom ben je dan uit huis gezet?' vraagt hij en hij kijkt me een beetje argwanend aan, wat ik hem helemaal niet kwalijk neem.

'Ik ben gay,' zeg ik en ik kijk de bomen door op zoek naar een ander levend wezen, maar er is niemand.

De zon heeft zijn ondergang al ingezet waardoor de lucht oranje en paars kleurt.

Het beste deel van de dag is aangebroken.

'O,' zegt Douglas en ik kijk naar hem om.

Hij heeft een frons op zijn gezicht staan.

Doordat hij zelf een man heeft, zag ik het nut niet in om het hem niet te vertellen. Ik bedoel, dat hij me meer gaat begrijpen dan wie dan ook, is groot.

'Dat is niet echt een geldige rede, vind ik,' zegt hij vervolgens en het huisje komt dichterbij waardoor ik zie dat er enkele lichten aanzijn.

'Ik ben het met u eens, maar voor mijn ouders was het dat wel,' zeg ik en ik haal opnieuw mijn schouders op alsof het me niet uitmaakt, maar diep vanbinnen voel ik dat ik er niet meer compleet door ben.

One shots bxbWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu