One shots bxb

Levende liefde

Het is donker.

Geen licht, geen zicht.

Waar ben ik?

Met mijn handen verken ik langzaam de plaats waar ik lig. Het voelt een beetje ruw en hol.

Hout?

Ik duw er tegen, maar er zit geen beweging in te krijgen, maar toch probeer ik opnieuw.

Het is zwaar, maar deze keer verschuift er iets. De bovenkant van het hout krijg ik stilaan open en niet veel later komt er een klein spleetje licht binnen.

Dit geeft me de kracht om feller te duwen, al mijn kracht te verzamelen en de houten plank boven me vandaan te krijgen.

De maan komt piepen en dan besef ik waar ik in lig.

Een doodskist.

Door de paniek die als bloed door mijn lichaam raast, duw ik nog een laatste keer tegen het hout en kan ik rechtop zitten.

Overal liggen grafstenen met bloemen langs en bloemen op.

De angst grijpt me naar de keel en ik draai me met een ruk om.

Tibas Verstreet
13/04/2001 - 23/07/2020
Hij zal altijd in ons hart blijven.

Shit.

Shit shit shit.

Ik ben dood?

Oh mijn hemeltje.

Meteen raast de paniek weer door mijn lichaam en leg ik mijn hand op de plaats waar mijn hart zou moeten zitten.

Niks.

Geen geluid, geen gevoel.

Zonder er nog verder over na te denken, stap ik mijn kist uit en begin weg te wandelen, weg te lopen, weg te rennen totdat ik niet meer kan.

Vreemd hoe ik niet zo snel moe word zoals ik wel deed, nog geen twee weken geleden.

Wat is er gebeurd?

Hoe hard ik ook probeer om mezelf te laten herinneren van wat er gebeurd is, hoe ik daar terecht kwam, het komt niet.

Mijn herinneringen hebben me verlaten net zoals mijn energie om te leven.

Plotseling dringt er een geur door me heen. Een geur van vuur, van marshmallows, van mensen.

Het kerkhof waar ik het leven terug vond, lag dicht bij het bos waar ik zelf zo vaak kwam kamperen met mijn ouders.

Mijn ouders.

Wat zouden zij zeggen als ze me terug zagen?

Puur instinctief ga ik op de geur af en er worden stemmen duidelijker, helderder.

Het is een stem van een jongen die een griezelverhaal vertelt en er is een meisje dat erdoor praat, dingen vertelt die niet kunnen en het verhaal een beetje verpest.

Ik kom steeds dichterbij.

'Doden kunnen niet meer terug leven,' zegt het meisje en dan stap ik op een tak die onder mijn gewicht breekt.

De jongen en het meisje zijn stil en dan hoor ik de jongen zeggen dat hij gaat kijken.

'Dat zou ik niet doen,' zegt een nieuwe stem die iets hoger is dan die van de andere jongen, maar het ís wel een jongen.

Die stem.

Van waar ken ik die?

'Ga jij dan kijken?' vraagt de eerste jongen.