One shots bxb

Geluidloos

Ik sta een beetje nerveus voor de ingang van een grote gebouw. Mam staat langs me en ik wiebel van het ene been naar het andere.

We gaan naar binnen en mam praat wat met de vrouw achter de balie die naar de linkerkant wijst. Ik zie enkel hun monden bewegen en voel meteen een triest gevoel over me heen gaan.

Vorige week kwam ik in een ongeluk terecht samen met pap. Hij ligt nog op de intensieve terwijl ik er af kwam met enkele schrammen.

Of dat dachten ze toch.

In het begin kon ik alles nog prima horen, maar een paar uur nadat ik wakker werd, verdwenen alle geluiden.

Geen muziek, geen lawaai, geen stemmen, geen machines enkel nog een doodste stilte die mijn gedachten luider lieten klinken.

Ik werd er gek van om niets te kunnen horen.

Ik werd er gek van om alles op te schrijven.

Ik werd er gek van om alles geschreven te krijgen.

Daarom zijn mam en ik vandaag naar een gebouw gegaan waar ze cursussen gebarentaal geven aan zowel slechthorende als dove mensen als mensen die nog kunnen horen.

We worden naar een kamer gestuurd waar enkele mensen zitten. Sommige praten tegen elkaar en sommige gebaren naar elkaar.

Ik slik.

Mam en ik wandelen naar een jongen toe.

Hij is jong, misschien iets ouder dan ik, en heeft blonde haren tot iets onder zijn oren. Ze krullen een beetje en ik vind het leuk om naar de boogjes te kijken.

Zijn groene ogen vinden even de mijne voordat ik naar mijn voeten kijk.

Mam tikt me aan waardoor ik naar haar om kijk. Ze praat heel langzaam waardoor ik de bewegingen van haar mond kan analyseren zodat ik even kan liplezen.

'Hij gaat het je leren,' zegt ze en ik knik voordat mijn schoenen weer het interessantste zijn, maar mam legt een hand op mijn schouder zodat ik haar blijf aankijken. 'Je leert het wel.'

Ik glimlach zwakjes naar haar voordat ze de kamer verlaat en ik word achter gelaten met de jongen.

Hij glimlacht en wenkt dat ik hem moet volgen.

We gaan de ruimte door en laten de andere mensen achter doordat we een andere kamer inlopen en de jongen en ik tegenover elkaar aan een tafeltje kunnen zitten.

Ik kijk een beetje rond, maar zie alleen enkele suffe posters en de witte muur.

Als ik terug naar de jongen kijk, is hij iets aan het schrijven op een papier. Nadat hij zijn laatste woord heeft geschreven, geeft hij het aan mij.

Hey Sivan, je moeder heeft een beetje uitgelegd wat er allemaal gebeurd is de afgelopen week. Ik snap dat je zo snel als het kan weer wilt communiceren dus ik ga je dat leren als je dat goed vind?

Ik kijk op en knik waarna ik het papiertje teruggeef.

Hij begint weer te schrijven.

Mijn naam is Pavel. Ik zal het voor je spellen.

Als ik opkijk maakt hij verschillende bewegingen met zijn handen waardoor ik frons.

Hij wijst naar de laatste zin op het papiertje en dan naar de P. Pavel maakt een beweging met zijn hand en tekent daarna de vorm van de p met zijn andere hand waardoor ik snap wat hij bedoelt.

Nadat ik zijn naam een paar keer heb gezien, vraagt hij om zijn naam over te nemen dus dat doe ik. Ik probeer dezelfde bewegingen als hij te doen, maar de e lijkt een beetje op de a waardoor hij lacht.