One shots bxb

Vleugels vermist

Ik vind hem op de tweede verdieping. Hij ligt op de grond net onder het gat in het dak.

Er liggen overal stukken van het plafond en ik zie de jongen zijn rug bloeden door zijn shirt.

'O god,' zeg ik zacht en ik kniel langs hem neer. 'Hallo? Gaat het? Ben je er nog?'

Ik hoor wat gekreun en de jongen beweegt. Hij gaat rechter zitten en kijkt me aan.

Zijn ogen laten de wereld stoppen met draaien. Ze hebben een heldere blauwe kleur die me doen denken aan een wolkeloze lentedag.

'Wat?' vraagt hij, zijn stem schor.

'Je bloedt. Moet ik even iemand gaan halen?' vraag ik na een paar seconden waar ik enkel in zijn ogen kan kijken.

'Nee,' zegt hij en hij grijpt mijn pols vast.

Zijn handen zitten onder het opgedroogde bloed, maar ik durf me niet te bewegen.

'Maar je bloedt,' zeg ik. 'We moeten naar de schoolverpleegster.'

'Schoolverpleegster? Waar zijn we?' vraagt de jongen en pas nu kijkt hij de ruimte rond.

'In de school,' zeg ik langzaam.

'Shit,' mompelt de jongen zacht en dan kijkt hij me weer aan. 'Je moet me hier weghalen.'

'W-wat?' vraag ik.

'Waar woon je? Kunnen we daar naar toe?' vraagt de jongen en hij staat hissend recht omdat zijn rug nog steeds openligt.

'Ik ... ik woon hier niet zo ver vandaan,' zeg ik langzaam.

Mam is op dit moment van de dag toch niet thuis.

'Mooi,' zegt hij en hij wandelt naar de deur die nog openstaat. Dan draait hij zich om. 'Kom je? Ik weet de weg naar je huis niet.'

'Niet voordat iemand je verzorgd heeft,' zeg ik.

'Dan doe jij dat maar, bij je thuis,' zegt de jongen en iets zegt me dat ik hem niet tegen moet spreken dus wandel ik achter hem aan en leid hem naar mijn thuis.

===

Vreemd genoeg zijn we zonder rare blikken thuis geraakt. Ik had de jongen mijn jas gegeven om het bloed te bedekken.

Nu zitten we in de badkamer, hij op de badrand, ik aan de wasbak met een washandje.

'Je moet je shirt uitdoen,' zeg ik als ik me naar hem omdraai.

De jongen probeert zijn shirt uit te trekken, maar steeds wanneer hij zijn armen op tilt, laat hij ze weer grommend vallen.

Ik leg het washandje over de rand van de wasbak en ga voor hem staan.

'Doe je handen omhoog,' zeg ik.

'Ik ben geen kleuter,' zegt hij, maar toch doet hij wat ik vraag.

In één keer trek ik zijn shirt over zijn hoofd en komt de wonde op zijn rug tevoorschijn.

Een washandje alleen is niet genoeg om het bloed van zijn rug af te wassen.

Ik negeer het feit dat hij een goedgebouwd lichaam heeft en ik het helemaal niet erg vind om hem te verzorgen.

'Euhm ...' zeg ik nadenkend voordat ik mijn pijpen van mijn broek oprol, mijn sokken uitdoe en in het bad stap. 'Ik ga je rug afspoelen. Je moet aangeven als het pijn doet, oké?'

Hij knikt en ademt scherp in als ik met het water het bloed van zijn rug spoel.

'Wil je het washandje even aangeven?' vraag ik en de jongen pakt het washandje van de wasbak recht tegenover hem. 'Dankje.'