One shots bxb

De schilders

Tekenen is niet mijn sterkste vak.

En dat is een probleem als je naar een kunstschool gaat en daar één of andere tekenrichting doet waarvoor je zou moeten kúnnen tekenen.

Het probleem is niet dat ik het niet graag doe, want dat doe ik wel en niet een klein beetje ook, maar het zit bij mijn uitwerking.

Als ik gezichten moet tekenen, zit er altijd wel een fout in de ogen of de mond of in ze allemaal. Het haar is het enige wat lukt.

Lichamen zijn het moeilijkst. Mijn proporties kloppen nooit. Ofwel is die hand te groot ofwel is dat been te lang. Hier gaat altijd iets fout en soms zelfs alles.

Bij recht lijnen valt het nogal mee. Ik kan recht lijnen tekenen, maar als ik ze dan moet verven, gaat het mis.

Het verbaast me dan ook wat ik in het voorlaatste jaar zit en me er heb doorheen geslagen.

Ik geef toe, het was moeilijk.

Nu zit ik in de klas beeldende vorming. Dit houdt in dat we moeten tekenen en meestal schilderen.

Als in realistisch.

Als in: ik doe dit altijd met de foute proporties.

'Goed,' zegt mevr. Gijsens. 'De volgende opdracht is dat je per twee één schilderij gaat namaken van een kunstperiode naar keuze. Kies je partners wijs want dit is een moeilijke opdracht en telt mee voor de examen punten.'

Meteen draait iedereen zich om naar de achterste rij, inclusief ik, want daar zit Destin.

Destin is de meester van de kunst. Hij is de beste van de klas en daarmee bedoel ik dus dat zijn schilderijen zo realistisch zijn dat het foto's lijken.

Hij behaalt vaak een negen (dit is het maximum dat je kunt krijgen in de kunstwereld) en dus wilt iedereen met hem samen werken.

Boven dat hij een kunstwonder is, heb ik ook nog een hele, hele kleine crush op hem.

Zijn bruine haren komen tot iets boven zijn schouders en hebben dezelfde kleur als zijn intense ogen.

Zijn kledingstijl zou bij ieder ander een flop zijn, maar bij hem zijn het zijn kleren die hem als gegoten passen ook al zitten er vaak oversized kleren bij.

Vandaag draagt hij een wijde broek opgerold bij de enkels zodat je zijn witte sokken kan zien. Zijn trui met een kraag en strepen zit van voor een beetje in zijn broek en hij heeft het opgestroopt tot zijn ellebogen.

'Kies nu een partner voordat ik het doe,' zegt mevr. Gijsens waardoor ze mijn gedachten onderbreekt en ik terug naar voren kijk.

Er begint geroezemoes en ik wacht totdat er iemand overblijft zonder partner.

'Heeft iedereen een partner?' vraagt mevr. Gijsens.

'Nee, ik h-

Maar ik wordt onderbroken door een stem van achter mij. Een stem die ik alleen maar hoor praten tegen zijn vrienden van een andere klas.

Een stem die me doet dromen.

'Wij zijn partners,' zegt hij en ik draai me naar hem om. Zijn intense bruine ogen staren me aan en ik kan niet wegkijken. 'Deze avond bij mijn thuis, ik geef je zo het adres.'

===

En zoals gezegd sta ik die avond rond zeven uur aan het huis van de enige echte Destin.

Ik duw op de bel en bijna meteen staat hij in de deuropening. Hij wenkt me zonder iets te zeggen het huis in en we lopen helemaal door naar achteren.