One shots bxb

Verschroeid

'Ah,' zeg ik wanneer de dokter het gaas van mijn brandwonde haalt. 'Shit.'

'Ik weet het,' zegt hij. 'Nog een paar en dan ben je er van af.'

'Dan leg je nieuwe op en moet ik volgende week terugkomen,' zeg ik en hij lacht, maar het is hol en leeg.

'Ja, zo kan je het ook bekijken,' zegt hij en hij trekt het volgende gaasje van mijn huid af waardoor ik weer his.

'Nog twee,' zegt hij en ik bijt op mijn kaken terwijl hij de gaasjes afhaalt en ze in het bakje langs zich legt. 'Klaar.'

'Shit,' zeg ik opnieuw en ik krom mijn rug voorzichtig om de twee wonden te voelen en te laten verluchten.

Vervolgens doe ik hetzelfde met mijn borstkas waar er drie kleine wondjes op te zien zijn die samen onder een gaasje passen.

'Ik zal je even laten. Is je moeder er niet bij?' vraagt dr. Reinders.

'Nee, ze moest werken. Volgens mij wilt ze die lelijke dingen niet zien,' zegt ik en ik leg mijn hoofd in mijn handen.

'Ze genezen wel,' zegt hij en ik zucht.

'Ja, binnen duizend jaar pas,' zeg ik waardoor dr. Reinders weer lacht.

'Je bent bijna net zo dramatisch als mijn zoon,' zegt hij en tergelijkertijd wordt er op de deur geklopt van de dokterspraktijk die zich in dr. Reinders' kelder bevind.

'Ja?'

'Pap? Ik heb soep voor je gemaakt,' zegt een jongen en hij komt de kamer binnen, maar laat de soep bijna meteen vallen als hij zijn ogen naar zijn vaders patiënt verplaatst.

Ze zijn groot en grijs, net zoals die van dr. Reinders, alleen is zijn haar nog niet grijs, maar honingsblond.

'Tieme, hoevaak moet ik je nog zeggen dat je niet zomaar kan binnenkomen als de deur dicht is,' zegt dr. Reinders die al alle middelen voor de nieuwe gaasjes uit de kasten haalt.

'Anders werd de soep koud,' zegt hij zacht en hij houdt het kommetje nu met twee handen die in twee wanten gehuld zijn stevig vast.

'Zet hem maar op mijn bureau. Blijf je ook even hier? Ik moet nieuwe gaasjes halen,' zegt dr. Reinders en hij wandelt zonder op antwoord te wachten de kamer uit.

De jongen, Tieme, bijt op zijn lip en kijkt door zijn wimpers heen naar mij, of naar mijn borstkas, maar dat kan ik niet zeggen.

'Sorry dat ik binnenkwam. Pap vergeet altijd te eten als hij aan het werk is,' zegt hij zacht.

'Het is oké,' zeg ik. 'Nu kunnen mijn wondjes langer verluchten.'

Nu kijkt hij wel helemaal op en ik zie dat zijn ogen langs de drie wonden op mijn borstkas glijden.

'Ik heb er nog twee op mijn rug,' zeg ik en ik laat ze hem zien waardoor hij naar adem hapt.

Ze zijn een pak groter dan die op mijn borstkas.

'Sorry,' piept hij bijna.

Ik haal mijn schouders op.

'Ze jeuken af en toe,' zeg ik.

'Dat is een goed teken. Je geneest dan,' zegt hij.

'Word je ook dokter?'

'Ja, bij sommige patiënten mag ik pap assisteren,' zegt hij. 'Meestal is het gewoon een paar kleine wondjes, geen, euhm, brandwonden.'

'O,' zeg ik zacht. 'Misschien kan je een uitdaging gebruiken.'

'Ik weet niet of dat wel zo verstandig is. Het mag waarschijnlijk niet,' zegt Tieme.