One shots bxb

Dit is geen truc I

Voordat ik de deur van mijn kamer kan opendoen, wordt hij al geopend.

Er komt een meisje naar buiten. Ze draagt zoals iedereen hier het uniform van de school.

'O, hey Denley,' zegt ze en ze glimlacht haar rechte tanden bloot.

Ze komt me ergens bekend voor, maar Caleb heeft zoveel meisjes gehad dat ze één daarvan zou zijn.

'Hallo,' zeg ik en ik loop mijn kamer verder in om Caleb op zijn bed te zien zitten.

Hij heeft zijn uniform al niet meer aan zoals normaal als ik na mijn dagelijkse bezoek aan de bib breng.

Zijn bruine haren zitten in de war die me een beetje doen denken aan de dingen die hij net heeft gedaan.

'Kun je de volgende keer niet wachten tot het weekend?' vraag ik want in het weekend zit ik thuis.

Caleb zit dan wel nog hier vermits zijn ouders niet echt vaak thuis zijn en zij Caleb niet vertrouwen, wat ik wel begrijp.

'Jaloers?' vraagt hij.

Ik slik en ga op mijn bed zitten. Ik haal een boek uit mijn tas en sla het open.

Om hem te negeren, zijn boeken de beste vluchtoorden.

'Ja, tuurlijk,' zeg ik, maar niet op hem.

Oké, ik zal het maar toegeven, ik heb gevoelens voor Caleb. Niet voor de jongen die met zoveel meisjes naar bed gaat, maar voor de jongen die zijn andere kant laat zien.

We hebben al bepaalde momenten gehad dat hij zijn andere kant laat zien. Vorige week nog.

Er lag hem duidelijk iets dwars omdat hij onze hele kamer vol had gegooid met papier om iets specifieks te zoeken.

Het bleek dat zijn ouders zijn verjaardag vergeten waren en hij toch zo hopeloos als het kon een kaartje zocht dat hij misschien over het hoofd had gezien.

'Heb je het dan niet door! Mijn ouders willen me niet!' had hij naar me geroepen en vlak daarna was hij op de grond gezakt en beginnen wenen.

Hij heeft me doen beloven dat ik het tegen niemand vertel als zo van die momenten voorbij kwamen.

Hoe langer ik bij hem op de kamer sliep, hoe meer we van deze momenten kregen en hoe harder ik voor hem viel.

Ik ben nog steeds aan het wachten tot ik de grond raak en ik wakker word uit mijn droom.

'Maar op mij,' zegt Caleb op dit moment en hij staat van zijn bed recht en komt langs me zitten. 'Of op Lianne?'

Ik kijk naar hem op.

'Hoe bedoel je?' vraag ik, maar ik weet wat hij bedoelt.

Hij lacht en zijn adem strijkt mijn gezicht als hij even dichterbij leunt.

Ik leun niet naar achteren.

'Weet je,' zegt hij. 'Lianne is gewoon een vriendin.'

'Ja,' lach ik. 'Zoals alle anderen ook maar een vriendin zijn?'

'Ze valt op meisjes,' zegt Caleb en mijn ogen schieten naar de zijne en mijn mond vormt een 'O' vorm.

'Waarom was ze dan hier?' vraag ik.

'Mag ik niet gewoon vrienden uitnodigen?'

'Ik ben het niet gewoon van je,' zeg ik. 'Meestal ga jij naar je vrienden omdat je je voor mij schaamt.'

'Dat heb ik niet gezegd,' zegt hij. 'Ik schaam me niet voor jou, ik wil je gewoon niet delen.'

Met die woorden klimt hij op mijn schoot en klapt mijn boek dicht en legt hem op de vloer.