One shots bxb

C-Deal II

Je bent waardeloos!

Je bent een vergissing!

Je bent niets!

Met ieder woord wordt mijn hart aan stukken getrokken en ik laat de tranen met de regen vermengen.

Ik weet niet eens waar ik naar toe ga, maar het maakt me ook helemaal niks uit.

Al het verdriet heeft zich opgestapeld en ik kan het eindelijk loslaten want de regen neemt het mee naar de riolen.

Het is donker, niet veel later dan tien uur, denk ik, maar het voelt aan alsof het midden in de nacht is.

Ik zie lichten van auto's, lichten van straatlantaarns en lichten van huizen, maar niets schijnt fel genoeg om mijn ziel te verlichten.

Niet na wat er is gebeurd.

Op een moment sta ik voor de school. Ik weet niet hoelang ik erover heb gedaan om hier te komen, maar ik weet wel waar ik vanaf hier naar toe kan gaan.

Het is misschien een dom idee, maar hij is de enige die het weet, die ik het verteld heb nog geen week geleden bij mijn traandebacle.

Hoewel we er met niemand over gingen praten, ik heb iemand nodig de me terug naar de realiteit haalt voordat ik verdrink in de regen en de tranen.

Ik bel, wacht op een teken van leven en voel de moed in mijn schoenen zakken wanneer er geen  reactie komt, maar dan gaat het licht aan in de gang en eindelijk word ik verlicht.

===

We zeggen niks wanneer de deur opengaat.

Hij laat me alleen binnen en brengt me geluidloos naar zijn kamer voordat hij weer verdwijnt.

Vigo komt terug met een warme tas chocomelk en geeft die aan mij zodat ik mijn handen en binnenste kan warmen.

Ik staar een tijdje naar de vloer en alles breekt opnieuw.

Er komt een snik door mijn keel die lelijk klinkt, maar het is niks vergeleken met wat ik ben.

'Hey, Itse,' klinkt Vigo's stem zacht en hij neemt mijn koude schouders vast. 'Kijk me aan, alsjeblieft, kijk me aan.'

Ik doe wat hij zegt en hij wrijft met zijn handen mijn wangen droog en strijkt mijn natte haren uit mijn gezicht.

Ik tril een beetje van de koud, het was dan ook weer slim om zonder jas boos weg te stormen.

'Wil je wat warme kleren? Wil je een douche nemen? We praten erna wel, goed?' vraagt hij, maar ik schud mijn hoofd.

'Ik wil het niet,' zeg ik zacht, mijn stem dik van het huilen. 'Ik kan het niet, Vigo. Ik wil- ik wil stoppen met mezelf te lijmen iedere keer wanneer ik breek. Ik wil stoppen met breken.'

'Dat weet ik,' zegt hij zacht en hij neemt de mok uit mijn handen en zet die op zijn bureau. 'Neem een douche en dan geef ik je wat kleren, goed?'

'Nee,' zeg ik. 'Ik-ik wil niet alleen zijn.'

'Ik blijf bij je, oké? Ik zal me omdraaien zodat je kan douchen, maar ik ben er,' zegt hij en ik knik klein.

'Oke,' zeg ik zacht en hij laat me los zodat hij een paar kleren uit de kast kan nemen voordat we naar de badkamer gaan.

Vigo gaat op de dichte bril van het toilet zitten met zijn rug naar de douche en geeft me instructies over hoe ik hem moet aanzetten nadat ik mijn natte kleren van mijn lichaam heb gepelt.

Ik laat het water mijn huid verwarmen en adem trillerig uit terwijl ik mijn ogen sluit, maar meteen komen alle herinneringen weer naar boven.

De lelijke woorden die me onderuit halen, luide stemmen die weer door mijn hoofd donderen en mijn hongerige maag die mijn hart in de leegte trekt.