One shots bxb

Muziek speelt tot de ziel

Zuchtend stap ik uit de trein.

Het is vrijdagavond en ik kom net terug van de universiteit. Het weekend begint en dat betekent dat ik terug naar huis ga.

Helaas heb ik er niet zoveel in. Doordat ik nog iemand moest helpen, heb ik de trein gemist en daardoor heb ik een latere trein moeten nemen.

Mijn ouders haren het als ik te laat kom hoor het eten dus in plaats van al naar huis te gaan, ga ik nog even naar de automaten voor een zakje zuurtjes.

Maar voordat ik mijn geld in de automaat kan gooien, word ik afgeleid door een zacht getokkel op een gitaar. 

Ik ga de hoek om en er zit een jongen op een bankje met een gitaar in zijn schoot.

Hij heeft donkere haren die in een klein knotje zitten. Zijn ogen zijn gefixeerd op de snaren van de gitaar.

Hij draagt een zwart shirt met daarover een houthakkershemd en een jeansbroek. Zijn schoenen zijn een beetje versleten.

Vervolgens begint hij te zingen en mijn hart schiet naar mijn keel terwijl er kippenvel op mijn huid ontstaat.

'Died last night in my dreams, walking the streets of some old ghost town,' zingt hij.

Zijn stem is ruw, maar tegelijkertijd zo zacht als satijn en zo warm als flanel.

Het hele nummer lang sta ik met mijn mond vol tanden en vooral wanneer hij het refrein aanpast en hij het zo naar zijn hand zet dat het lijkt alsof hij het lied geschreven heeft.

Als het lied gedaan is, moet ik een paar keer mijn mond open en dicht doen voordat ik wat dichterbij wandel en een briefje van vijf in zijn gitaarbouwer gooi.

'Dat was ... adembenemend,' zeg ik en vervolgens vinden de ogen van de jongen de mijne en gaan mijn wangen branden.

Dat was niet hardop bedoeld.

'Euhm, sorry,' zeg ik dan en ik kijk naar zijn gitaarbak waar ervooral rosse centjes in liggen en zelfs een zakje m&m's.

Plus mijn briefje van vijf dan.

'Geeft niet,' zegt hij en hij glimlacht. 'Heb je een verzoekje?'

Ik schud langzaam mijn hoofd en ga langs hem op het bankje zitten met mijn koffer naast me.

'Zolang je er maar bij zingt,' zeg ik en meteen daarna verschijnt die blos weer.

Hij knikt en zonder er nog woorden aan vuil te maken zet hij het volgende liedje in.

Door zijn akkoorden en zijn stem vergeet ik alles wat er om me heen gebeurd. Ik vergeet de tijd, de ruimte, de drukte en ik onthoud alleen het gevoel, dit moment.

Nadat hij nog een paar liedjes heeft gezongen, sta ik een beetje paniekerig op.

'Shit,' fluister ik. 'Hoelaat is het?'

'Bijna acht uur,' zegt de jongen en ik ga gefrustreerd met mijn handen door mijn haar.

'Ik moet weg,' zeg ik en ik neem mijn koffer in mijn hand en wil wegnemen, maar de magische stem houdt me tegen.

'Wacht, zie ik je nog eens?' vraagt hij glimlachend.

Ik schud langzaam mijn hoofd.

'Ik denk het niet. Normaal neem ik een trein vroeger,' zeg ik en daarna been ik weg.

===