One shots bxb

Ga gewoon weg I

Hij heeft me afgewezen.

Ik had hem gisteren voorgesteld om op een echt afspraakje te gaan in de plaats van enkel in de wc's te zoenen.

We hadden het eerst nog over koetjes en kalfjes, maar toen werd ik serieuzer en vroeg het hem.

De conversatie liep een beetje uit de hand en we begonnen te roepen en ...

Het komt erop neer dat hij nee zei.

Eerst had ik overwegen om vandaag niet naar school te gaan, maar dan zou ik me over geven. Dat kon ik gewoon niet doen.

Dus nu sta ik op het voetbalveld en zit bij hem in het team.

Natuurlijk moest hij kiezen.

Natuurlijk moest ik als laatste over blijven.

Natuurlijk moest ik bij hem in het team.

Ik sta maar een beetje aan de zijkant want voetbal is niet mijn ding net zoals de rest van lichaamlijke opvoeding.

Ik heb geen conditie nodig als ik dokter ga worden, toch?

'Floris!' roept dan iemand en ik kijk meteen op bij het horen van mijn naam.

Het is de leerkracht die wenkt dat ik moet meedoen. Ik zucht en sjok een beetje over het veld.

Als ik kijk wie de bal heeft, moet hij het natuurlijk zijn.

Adam.

Meteen is mijn goesting naar min tien gegaan.

Hij zoekt met zijn ogen over het veld. Niemand staat vrij behalve ik.

Shit.

Ik slik. Het is gewoon een spelletje.

Ja, net zoals hij je hart bespeeld heeft?

Meteen ban ik die gedachte uit. Hij kan er niks aan doen dat ik hem leuk begon te vinden en vervolgens verliefd op hem werd.

Ik moest gewoon nooit naar dat feestje gaan drie maanden geleden. Dan had ik hem nooit intiemer ontmoet en had ik hem nooit gekust.

Dan was ik gisteren niet afgewezen.

Ondertussen hebben Adams ogen de mijne gevonden en hij knikt, heel klein.

Ik schud mijn hoofd heel snel, maar hij negeert me en trapt de bal mijn richting uit.

De bal komt mijn richting uit en eerst denk ik nog dat ik hem kan overnemen, maar ik merk al gauw dat hij op ooghoogte blijft.

Voordat ik het weet, duwt een sterke kracht me naar achteren. De bal raakt mijn gezicht en snel daarna ik de grond.

Shit.

Zodra de sterretjes voor mijn ogen verdwenen zijn, ga ik recht zitten.

Er staat een klein groepje rond me heen, maar de leerkracht duwt ze een beetje van me af om me ademruimte te geven.

'Gaat het?' vraagt hij.

'Ja,' zeg ik, maar schud daarna mijn hoofd. 'Ik heb hoofdpijn.'

'Adam!' roept de leerkracht dan en meteen krabbel ik een beetje overeind, maar dit zorgt voor enkel meer hoofdpijn dus blijf ik zitten. 'Waarom schoot jij die bal zo hard?'

'Sorry, meneer,' zegt hij.

'Nu loop jij maar met hem mee naar de EHBO,' zegt de leerkracht.

'Nee,' zeg ik en ik ga vastberaden recht staan. 'Ik ga wel alleen.'

'Nee, Adam, hup. Je moest al terug zijn,' zegt de leerkracht en hij stuurt ons op weg naar de EHBO.

Gelukkig zegt hij niks totdat we de school binnen komen. 

'Flo-

'Nee,' zeg ik.

'Je weet niet eens wat ik wil zeggen,' zegt Adam.

Ik blijf strak voor me uitkijken.

'Ik hoef je excuses niet,' zeg ik.

'Luister, ik snap dat je boos bent, maar -

'Boos is een understatement voor wat ik nu voel,' onderbreek ik hem weer.

'Maar je vindt me ergens nog wel leuk?'

Ik reageer niet, wetend dat hij gelijk heeft.

'Ik wil gewoon sorry zeggen,' zegt hij.

'Sorry zeggen?' vraag ik een beetje spottend. 'Jij heb gisteren niet alleen mijn hart gebroken, je hebt ook nog eens een stukje meegenomen toen je wegliep!'

'Flori-

'Nee,' zeg ik opnieuw en ik zet een stap van hem af als hij met zijn hand de mijne probeert vast te pakken.

'Ga gewoon weg,' zeg ik en met die woorden versnel ik mijn pas en ga alleen naar de EHBO terwijl ik mijn tranen van mijn wangen veeg.

===

'Je bent helemaal in orde,' zegt de verpleegster als ze me van kop tot teen onderzocht heeft.

'Of heb je nog andere klachten?' vraagt ze en ik kijk naar mijn schoenen.

'Heeft u iets voor een gebroken hart?' vraag ik zacht.

'Nee, sorry jongeman. Je zal het zelf moeten lijmen,' zegt ze. Ik knik en sta langzaam op.

'Bedankt voor de hulp,' zeg ik en ik ga terug naar de kleedkamer waar niemand meer is.

Iedereens kleren zijn al lang weg vermits de bel enkele minuten geleden is gegaan en iedereen zo graag naar huis wilt.

Ik kleed me om, maar ga nog niet naar huis. Ik wil nog niet naar huis. Daar zit ik toch enkel alleen.

Zuchtend zet ik me neer op de bank en ik leg mijn hoofd in mijn handen terwijl mijn ellebogen op mijn knieën rusten.

En dan stort ik in.

Ik laat de tranen de vrije loop en snik met horten en stoten terwijl ik de tranen boos van mijn wangen veeg.

Waarom doet een gebroken hart zoveel pijn?

===========================
Einde.
Mopje, er komt een deel twee als jullie dat willen natuurlijk XD
Have a nice day!