One shots bxb

Miss Rona & Co

Het is nu zes maanden, een half jaar geleden dat ik mijn vriendje heb gezien door die stomme lockdown.

Mijn hart krimpt iedere keer in elkaar wanneer ik eraan denk dat er straks een lege plaats langs me aan de eettafel is.

Normaal gezien zou hij op kerstavond wel mogen komen, maar blijkbaar heeft de ziekte die 2020 teistert, ook de grenzen gesloten.

Noud is eigenlijk van Duitsland. We hebben elkaar leren kennen in Oostenrijk in het hotel waar we vorig jaar waren voor de skireis.

Meestal hebben we een ander hotel, maar mijn ouders hadden een groot meningsverschil met de vrienden die we daar hadden, vandaar dat we een ander hotel namen.

Mijn ouders gingen op zoek naar nieuwe vrienden en het duurde niet lang voordat we Nouds familie hadden leerden kennen.

We gingen soms samen skiën en op een avond, toen onze ouders naar een aprés-ski waren, zijn we het hotel uitgeglipt en hebben gekust.

Het was aangenaam en de rest van de vakantiedagen hebben we samen doorgebracht.

Noud leerde Nederlands toen hij in zijn laatste jaar van de middelbare school zat. Hij deed mee aan een uitwisseling, een jaar voordat we elkaar hebben leren kennen, dus zo konden we elkaar wel verstaan.

Helaas kwam er een einde aan de vakantie en scheidden onze wegen, maar we hadden elkaars nummer waardoor we wel nog met elkaar in contact bleven.

Tijdens de vakanties ging kwam zijn familie naar België en vorige kerst hebben we bekend gemaakt dat we een stel waren.

We hadden plannen gemaakt dat ik eens naar hem ging, maar het nieuwe virus gooide roet in het eten.

Nu hebben we elkaar wel in het begin van de zomervakantie gezien toen de eerste lockdown eindelijk ten einde liep, maar na een week moest hij naar huis omdat er wat problemen thuis waren en hij had nog een paar examens.

Vanaf dan hebben we elkaar alleen maar online gezien en ik voel het verdriet steeds door mijn lichaam gaan.

Ik had graag zijn familie nog eens gezien.

'Tibbe?' klinkt er dan en ik kijk op van mijn gsm om papa te zien.

'Ja?'

'Mama zegt dat je andere kleren moet aandoen voor het etentje,' zegt hij en ik zucht.

'Niemand gaat me zien,' zeg ik.

'Maar je grootouders bellen,' zegt hij en ik sta langzaam recht zodat ik naar boven kan gaan.

Net wanneer ik de trap wil opgaan, houdt papa me tegen.

'Heb je nog iets gehoord van Noud?' vraagt hij en ik schud mijn hoofd.

'Nee,' zeg ik zacht en met hangende schouders ga ik naar mijn kamer om mijn shirt voor een wit hemd te verruilen en mijn jeans met een geruite broek.

Noud heeft me deze ochtend een berichtje gestuurd, maar voor de rest was er een doodse radiostilte die me de stuipen op het lijf jaagt.

Hij deed de laatste tijd al wat raar en ik kan het niet laten om aan een mogelijk einde te denken van onze relatie.

Wat als hij de lange afstand niet nog een jaar aankan? Wat als hij iemand anders gevonden heeft?

Als ik beneden kom, is mama thuis die op 24 december wel nog moest gaan werken en ik schenk haar een glimlach.

Vervolgens geeft ze me er eentje terug, maar hij is wrang en die van papa is ook niet bepaald oprecht.