One shots bxb

Vergeet me niet

De laatste herinnering aan haar was drie jaar geleden. We zaten samen op het gras en keken naar de wolken, proberend om er vormen uit te halen.

'Ik ga verhuizen,' zei ze.

Ik reageerde niet, wist niet eens wat ik moest zeggen.

'Je gaat me toch niet vergeten, eh?' vroeg ze en ik draaide mijn hoofd naar haar toe.

Ze keek al naar me.

'Nooit,' zei ik en ze vertrok.

===

Nu ben ik achttien en ben haar nog steeds niet vergeten.

Violet.

Ze ligt nog steeds nauw bij het hart en daar zal ze voor altijd blijven liggen.

===

'Mam! Kunnen we naar huis?' vraag ik als mam voor de duizendste keer naar mijn gevoel een nieuwe jurk vast heeft.

'Alleen deze nog,' zegt ze en ze loopt naar de paskamers, maar ik zie haar onderweg nog een broek en een trui pakken.

Ik zucht en volg haar naar de paskamers.

Ik ga op een stoel zitten en kijk naar de verkopers die rondlopen in de winkel.

Mijn oog valt op een jongen die langsloopt. Hij neemt een paar kledingsstukken van het rek bij de paskamers en plooit ze beter op.

Hij komt me zó bekend voor.

Zijn ogen vinden voor even die van mij en ze zijn zó blauw dat ik naar adem moet happen.

Hij heeft bijna dezelfde ogen als ...

'Euhm ... mag ik iets vragen?' vraag ik en ik loop naar hem toe.

'Tuurlijk,' zegt hij en hij glimlacht klein naar me.

'Hebben jullie misschien een ... blauwe trui voor mannen?' vraag ik omdat hij net een blauwe trui vast heeft.

Hij heeft het ook door want hij lacht zachtjes.

'Welke maat?'

'M,' zeg ik en hij knikt.

'Ze liggen hier zo,' zegt de jongen en hij loopt me voor naar de rekken met truien.

Ik let haast niet op de kleding, maar op de manier hoe hij loopt.

Werkt hij hier al langer?

Heb ik hem al eerder gezien?

'Heb je een specifieke voorkeur voor de blauwe kleur?' vraagt hij en hij wijst naar het rek.

Er liggen talloze blauwe truien, maar ik kijk alleen maar naar zijn gezicht.

'Kennen wij elkaar?' vraag ik en ik negeer zijn eerdere vraag compleet, helemaal weggeblazen door zijn ogen die zo veel lijken op de hare.

'Euhm ... ik denk het niet?'

'Lucas!' roept mam dan plotseling en plots gaat er een lichtje branden in zijn ogen.

'Lucas?' vraagt hij dan.

'Ja, dat ben ik,' zeg ik. 'Ik denk dat ik moet gaan.'

'Wacht. Ik ben klaar om zes uur,' zegt de jongen. 'Zie je me dan?'

Even twijfel ik, maar ik knik omdat hij zo bekend aanvoelt.

'Zes uur,' herhaal ik hem en dan ben ik weg.

'Wie was dat?'

'Ik vroeg om mode-advies,' zeg ik snel en mam lacht een beetje.

===