One shots bxb

Verdronken liefde

'Nee, nee, alsjeblieft, zet me neer!' roep ik, maar ze blijven mijn enkels en polsen vasthouden, hoe hard ik ook probeer om me los te wringen.

Ik had nooit ja moeten zeggen om mee te gaan naar de kliffen, maar Kamiel keek me smekend aan met zijn blauwe ogen en dan kon ik gewoon geen nee zeggen.

Nu hebben de rest van zijn vrienden, Door en Cantor, me bij mijn enkels en polsen vast en zwieren me heen en weer. Steeds komt het water weer in beeld en ik voel de paniek weer opborrelen.

'Kamiel!' roep ik.

'Hij hoort je niet,' zegt Door die mijn enkels vastheeft. 'Hij heeft je achtergelaten.'

'Kamiel!' roep ik opnieuw en ik schreeuw de longen uit mijn lijf. 'Stop, stop, alsjeblíéft.'

Ik haat het als ik zo moet smeken, maar het water laat me gewoon benauwd voelen en niet alleen omdat ik niet kan zwemmen.

De twee jongens lachen een beetje.

'Moet je hem zien. Smekend om zijn leven,' zegt Cantor lachend. 'Laat je ons hierna met rust, flikker?'

'Ja, alsjeblieft, laat me gaan,' zeg ik.

Mijn hart hamert tegen mijn botten van de paniek en angst. Ik wil gewoon de vloer weer onder mijn voeten voelen, is dat te veel gevraagd?

'Zoals je wenst,' zegt Door en als ik het meer zie, laten ze mijn enkels en polsen los.

Ik schreeuw, smeek en bid de hele weg naar beneden totdat mijn lichaam het water raakt.

Meteen kom ik naar boven en sla om me heen op zoek naar een houvast, maar ik vind niks waardoor de paniek toeneemt.

'Help! Alsjeblieft, ik kan niet zwemmen!' roep ik en ik doe mijn uiterste best om boven water te blijven.

Ik krijg water in mijn mond als er iemand langs me het water raakt.

'K-Kamiel?' vraag ik zwakjes en dan vinden zijn blauwe ogen de mijne.

'Tammo,' zegt hij opgelucht en hij zwemt naar me toe, haakt zijn armen om me heen en brengt me naar de kant.

Als ik uit het water kom, struikel ik bibberend over mijn voeten en ga zo ver als maar kan van het water zitten, maar nog dichtbij zodat de zon me kan opwarmen.

'Tams, gaat het?'

'Hoe denk je dat het gaat?' snauw ik een beetje. 'Je weet dat ik niet kan zwemmen en nog ging je weg.'

Ik bibber en merk nu pas dat er tranen over mijn wangen stromen.

'Het spijt me. Ik weet dat ik dat niet had moeten doen, maar ik dacht dat mijn vrienden het niet erg vonden dat je er was,' zegt hij en hij gaat langs me zitten.

'Sorry,' zeg ik en ik zucht zachtjes. 'Het is mijn eigen schuld. Ik had gewoon thuis moeten blijven.'

Ik veeg mijn wangen droog en adem nog steeds snel.

'Tams,' zegt Kamiel bezorgd en ik kijk naar hem om, maar ik voel me duizelig worden.

'Ik denk dat ik een paniekaanval heb,' zeg ik.

'Tammo, focus je op mijn stem. Oké?' vraagt hij, maar ik kan me niet concentreren.

Het voelt alsof ik terug in het water zit en alles is koud en nat en ik kan geen adem krijgen.

'Trek je T-shirt uit,' zegt hij en ik doe wat hij zegt. 'Je broek ook.'

Ik trek mijn broek uit en dan voel ik zijn warme lichaam tegen het mijne. Het rillen stopt voor een deel, maar mijn ademhaling gaat nog een beetje gehaast.