One shots bxb

Gescheiden? II

Ik kan nog steeds niet geloven dat Julan en ik ...

O hemeltje, gaat hij het tegen Pauleen zeggen?

Betekend dat dat ze gaan scheiden?

Waarom voel ik me daar ontzettend slecht over?

Shit, ze wouden een kind!

Het is nog geen uur geleden eer dat Julan vertrokken is en ik probeer mijn gedachten te stillen, maar niks werkt.

Mijn bed is verschoont, ik heb gedoucht dus nergens is de geur van seks nog te ruiken, maar steeds als ik mijn ogen dichtdoe, al is het voor te knipperen, zie ik Julan boven me hangend, hijgend en opgewonden.

Nu zit ik in de zetel terwijl ik eindeloos naar de reclame op de tv kijk, maar mijn hersenen lijken niks op te vangen. Ze lijken wel pudding.

Plotseling gaat de bel en ik strompel naar de deur, me niet eens uitmakend hoe ik eruit zie voor degene achter de deur.

'Tan,' klinkt er zodra ik de deur opendoe en ik doe hem meteen weer dicht, de rest van zijn woorden buitensluitend.

'Nee,' zeg ik. 'Julan, je had niet moeten komen.'

'Dat weet ik, oké, maar Pauleen en ik ... We gaan de scheiding aanvragen,' zegt hij door de deur heen en ik plaats mijn rug tegen de deur en laat mezelf naar onder glijden.

Ik sluit mijn ogen en probeer de trilling in zijn stem niet op te vangen, maar het mislukt.

Ondanks dat wat we hebben gedaan, wil ik hem nog steeds.

Jeetje, hij is vreemd met me gegaan terwijl hij getrouwd is en ik zou het zo opnieuw doen.

'Luister, ik wil er nog niet bij mijn ouders gaan staan als ik eerst zelf moet uitzoeken wat dit is,' hoor ik hem zeggen en ik zet mijn nagels in mijn handpalm, hopend dat de gevoelens die door mijn lichaam trekken, weggaan.

Natuurlijk doen ze dat niet.

'We zijn beste vrienden, Tan en ik- ik wist niet naar wie ik anders moest gaan,' zegt hij en ik voel mijn hart wild tegen mijn borstkas hameren, alsof het zich aan Julan wilt overgeven nu hij moeilijkheden heeft.

Het blijft even stil van allebei de kanten en ik denk dat hij weg is, maar dan: 'Tanner? Ben je er nog?'

Ik antwoord niet en ik hoor hem vloeken.

Als ik de deur toch opendoe, zit hij al op de stoep, aan het einde van de voortuin. Hij kijkt om als hij de deur hoort en ik probeer met heel mijn hart niet naar zijn betraande wangen te kijken.

'Je moet op de zetel slapen,' zeg ik zacht, maar ik weet dat hij me hoort.

===

Julan en ik praten er niet over.

We praten eigenlijk ook niet meer over wat wij hebben gedaan, of we praten die dag niet in het algemeen.

Het is wel alsof we allebei weten dat er vandaag geen woorden gewisseld gaan worden, maar in de avond, als ik in mijn bed lig, zie ik Julan via de reflectie van het raam in de deuropening staan.

Zijn gestalte is me zo bekend, maar tegelijk voelt dit nieuw terrein.

We hebben nog nooit ruzie gehad, of wat dit ook mag zijn, waardoor ik niet weet hoe ik me moet gedragen.

'Tan?' klinkt zijn stem dan en ik hoor aan de knik in zijn stem dat hij gehuild heeft.

Ik reageer niet, doe alsof ik slaap.

'Tan? Alsjeblieft, ik heb een vriend nodig,' zegt hij zacht en hij doet moeite om niet te snikken.

Hoewel we nooit ruzie hebben gehad en elkaar nooit door elkaar hebben zien wenen, zijn er genoeg mensen die hem pijn hebben gedaan.