One shots bxb

Aankleden of uitkleden?

Info: Jesse en Vincent zijn vrienden. Maar sinds dat Vincent zich een beetje afzijdig gedraagd, weet Jesse het niet meer. Komt het nog goed?

Karakters: Jesse (schouderlang bruin haar en blauwe ogen, heeft wel spieren) en Vincent (rosse haren, sproetjes, bril, mager)

===

Ik heb er genoeg van. Vincent is al weken afwezig en ik kan er maar niet bijkomen. Hij praat amper met me en ik vind dat het moet stoppen. Vrienden zijn er niet enkel voor gezelschap, maar ook voor je gezondheid.

Na onze les lichamelijke opvoeding, wacht ik totdat alleen wij overblijven. Ik weet dat hij graag als laatste overblijft om even tijd voor zichzelf te hebben.

'Vincent,' begin ik en hij kijkt op, propt zijn spullen in zijn tas en gaat zitten. 'Wil je me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is?'

'Er is niks.'

'Maak dat de kat wijs,' zeg ik. 'Ik probeer het al dagen aan je te vragen, maar het lijkt wel alsof je me ontwijkt. Wat is er toch? Heb ik iets verkeerds gedaan?'

'Nee,' zegt hij en hij slaat zijn ogen neer.

'Wat is er dan?'

'Dat kan ik je niet vertellen,' zegt hij zacht en hij kijkt me smekend aan, hopend dat ik erover ophoud.

Maar zo ben ik niet.

'Kom op, we zijn vrienden,' zeg ik en ik ga langs hem zitten.

'Jess-

'Waag het niet om met smoesjes af te komen,' onderbreek ik hem.

Hij zucht en staat op.

'Ik moet ervandoor,' zegt hij.

Ik neem zijn arm vast zodat hij niet kan vertrekken.

'Ik zei geen smoesjes,' zeg ik.

'Ik kan het je niet vertellen, Jess,' zegt hij.

'Waarom niet?'

'Je zal me haten!' valt hij uit en hij ploft terug neer op de bank. 'Je zal me haten.'

'Nee, dat kan ik niet,' zeg ik.

Hij schudt zijn hoofd en zucht. Het blijft stil tussen ons tot de bel gaat. Vincent wilt opnieuw opstaan en ik houd hem opnieuw tegen.

'We gaan hier niet weg voordat jij vertelt wat er aan de hand is,' zeg ik en ik draai de kleedkamer op slot.

Niemand heeft toch les na ons.

'Jesse, ik kán het je niet zeggen.'

'Laat het dan zien,' zeg ik.

Hij slaat zijn ogen opnieuw neer en wiebelt een beetje op de bank.

'Dat gaat niet,' zegt hij.

'Alsjeblieft, Vincent. Je weet even goed als ik dat dit niet kan blijven doorgaan,' zeg ik.

Hij bijt op zijn lip en kijkt me dan recht aan.

'Beloof je dat je me niet gaat haten?'

'Beloofd,' zeg ik.

Vervolgens komt Vincent dichterbij. Zijn hoofd nog maar een paar centimeter van dat van mij.

'Wat doe je?' vraag ik zacht.

'Het laten zien,' zegt hij en zijn adem strijkt langs mijn wangen.

Ik ruik zijn deo opeens heel fel en mijn hart slaat een slag over.

Zijn lippen raken de mijne en zijn lichaam komt nog dichterbij. Het voelt alsof alles verdwijnt en alleen wij twee nog bestaan.

Zijn lippen kussen me opnieuw en ik ga erin mee, geen idee meer wat ik moet denken of doen. Zijn handen strijken mijn haren uit mijn gezicht en ik voel zijn bril tegen mijn neus botsen.

Opeens besef ik me wat ik aan het doen ben, en duw Vincent voorzichtig van me af. We zijn allebei buitenadem en ik negeer mijn razende hart.

Vincents bruine ogen staren in de mijne, wachtend op een reactie.

Ik adem uit waardoor mijn adem over zijn wangen die bedekt zijn met sproetjes glijden. Zijn haren zijn in de war.

Heb ik dat gedaan?

'Ik, euhm, weet niet wat ik moet zeggen,' verlaat uiteindelijk mijn mond. Vincensts ogen gaan naar triest en hij slaat zijn ogen neer.

'Ik snap het wel,' zegt hij.

'Nee, je snapt het niet,' zeg ik, maar vlak erna, frons ik.

'Wat bedoel je dan?'

'Ik weet het niet.'

'Bedoel je misschien dat ik je ... opnieuw mag zoenen?'

Mijn mond gaat een beetje open van verbazing, maar vlak daarna knik ik, twijfelend, vragend.

'O,' zegt hij en hij strijkt terug langs mijn neus met de zijne. 'Dat is ook goed.'

We zoenen opnieuw en deze keer is het ruiger. Zijn tong vecht met de mijne om dominantie en ik laat hem winnen.

Onze handen wrijven over elkaars lichaam en hij verplaatst zijn handen onder mijn T-shirt. Hij trekt me over zich heen, maar daardoor verliezen we ons evenwicht en vallen we op de grond, ik nog steeds bovenop.

'Sorry,' stoten we tegelijk uit en we lachen.

Hij bestudeer mijn gezicht en ik doe hetzelfe er hem. Mijn lange haren hangen als een gordijn rond ons heen.

'Mag ik je nog een laatste keer kussen?' vraagt Vincent vervolgens.

'Laatste keer?'

'Voor dit uur,' zegt hij en ik kijk op de klok.

Vijf voor elf.

'Tuurlijk,' zeg ik en hij versmelt onze lippen weer met elkaar.

We kussen en kussen en zoenen en plaatsen zuigzoenen, trekken kledingstukken uit totdat we bijna tot op ons ondergoed zitten.

Hij blijft me zoenen en kussen en kusjes geven op plaatsen waar ik niet eens wist dat je ze kon kussen.

Het wordt ruiger en ruwer en beter en heter, maar we proberen ons in te houden en niet "all the way" te gaan.

Dat bewaren we voor het volgende uur.