One shots bxb

Gebroken harten kunnen helen

Zijn lippen strelen de mijne als we op zijn bed aan het zoenen zijn. Mijn handen zitten in zijn haar en hij heeft mijn middel stevig vast.

Maar dan stopt hij met zoenen en schuift hij me van hem af.

'Wat is er mis?' vraag ik.

'Mijn ouders zijn thuis. Klim je uit het raam?'

Ik kijk een beetje verlegen naar beneden.

'Eigenlijk dacht ik dat ik ze misschien zou kunnen ontmoeten,' zeg ik met een schaapachtige glimlach, maar hij lijkt er niet echt enthousiast over.

'Je weet dat dat niet kan,' zegt Flem en hij neemt mijn bovenramen vast terwijl hij dichter naar het raam loopt.

'Maar we zijn al een half jaar samen,' zeg ik. 'Dan ontmoet je elkaars ouders toch?'

'Nee, Robian, dat gaat niet,' zegt hij.

'Schaam je je dan voor mij?'

Hij draait zijn hoofd om naar de deur en hij hoort voetstappen.

'Klim uit het raam, snel,' fluistert hij gefrustreerd, maar ik beweeg me niet.

'Schaam je je voor mij?' herhaal ik.

De stilte die volgt is hartverscheurend en ik voel dat mijn hart in twee breekt, hij het uit mijn borstkas rukt en erop stampt.

Ik duw mezelf van hem af en ga versuft naar het raam toe.

'Volgens mij zijn we klaar?' vraag ik en de tranen duwen tegen mijn ogen.

'Robian,' zegt hij, maar ik schud mijn hoofd om zijn stem weg te houden terwijl ik uit het raam klim, net zoals hij gevraagd had.

===

Ik weet niet waar ik naartoe ga zodra mijn voeten de grond raken, maar bijna meteen herken ik de straat en klop aan bij het huis waar ik altijd naartoe kan.

Mijn beste vriend opent de deur en meteen zak ik in elkaar en laat ik de tranen de vrije loop.

Ik snotter wat en probeer iets te zeggen, maar Wesley legt me het zwijgen op door me in een knuffel te trekken en ik begraaf mijn hoofd in zijn borstkas als de tranen als rivieren over mijn wangen naar zijn shirt stromen.

Op de plaats waar mijn hart nog geen minuten geleden zat, is een zwart gat gekomen dat de rest van mijn lichaam probeert op te slokken.

Wesley brengt me het huis binnen en zet me op zijn zetel waar ik mijn benen tegen mijn borstkas trek, mijn hoofd op mijn knieën leg en mijn ogen dichtknijp om de tranen te stoppen, maar niks helpt.

Ik voel een hand op mijn rug die zachtjes heen en weer strijkt en probeer echt mijn best te doen om mijn tranen te stoppen dat uiteindelijk een beetje lukt.

Ik haal mijn hoofd van mijn knieën en probeer de woorden die al een tijdje in mijn keel steken te zeggen.

'H-het is gedaan,' zeg ik. 'F-Flem en ik zijn ui-uit elkaar.'

Mijn stem is schor en ik zoek Wesley's groene ogen om steun.

Hij glimlacht triest naar me en komt een beetje dichter zitten zodat ik mijn hoofd op zijn borstkas kan leggen.

Wesley en ik kennen elkaar al vanaf de kleuterschool en onze moeders zijn ook heel goed bevriend.

We speelden vroeger vaak samen, maar toen we naar het derde middelbare gingen, is hij verhuist en heb ik Flem leren kennen.

Vorig jaar, dus twee jaar later, is hij terug gekomen en zijn we terug beginnen praten. Hij zat wel op een andere school, maar daarbuiten spraken we af.