One shots bxb

Laat mijn lippen niet los II

Maandag ga ik voor een keer opgewekt naar school.

Sevan en ik hebben het hele weekend gechat.

We waren aan het sturen via sms en via Whatsapp over twee totaal verschillende dingen, maar het was leuk.

Hij is leuk.

Ik heb de hele nacht gedacht aan de kus en hoe fijn het voelde om zijn lippen tegen de mijne te hebben.

We hebben maar één keer gekust, zacht en lief en ik kan niet wachten tot we het zo opnieuw kunnen doen.

Dus natuurlijk zoek ik Sevans ogen zodra ik het schoolgebouw binnenkom, maar ik vind die van ieder ander die in de gang staat.

De ogen glijden langs mijn lichaam alsof ze meer weten dan ik doe en dat baart me zorgen.

Er schraapt een bezorgd en beangstigend gevoel aan de binnenkant van mijn hart en ik smeek naar onbekende krachten dat het niet weer gebeurd is.

Ik adem iets te snel als ik een weg door de menigte baan, op zoek naar het juiste lokaal.

Meestal heb ik zeker een maand de tijd om gewend te geraken, maar nu is het nog geen week en iedereen kent me al op de manier die ik niet meer wil laten zien.

'Hey, homo!' klinkt er dan en ik verstijf helemaal. 'Ja, ik heb het tegen jou, of heb ik dat verkeerd begrepen?'

Ik slik en draai me langzaam om.

Het is Klara met Sevan in haar kielzog en ik voel mijn hart samentrekken wanneer hij mijn blik ontwijkt.

Ze komt dichter naar me toe zodat niemand rond ons kan meeluisteren met het gesprek.

'Het was niet eens moeilijk om erachter te komen waarom je verhuist was en naar, wel, drie scholen bent geweest de afgelopen maanden?' vraagt ze alsof ze het niet al weet.

'Je hebt er niks mee te maken,' zeg ik zacht en alles in mijn lichaam schreeuwt dat ik moet rennen, dat ik weer moet vluchten.

'O nee?' vraagt ze en ze buigt naar mijn oor toe. 'Daar zit je mis. Ik had er namelijk al mee te maken toen je je ogen op Sevan legde.'

Ze stoot met haar schouder tegen de mijne aan en ik probeer een verloren traan zo snel mogelijk af te vegen zodat Sevan het niet ziet.

Hij opent zijn mond, maar ik schud mijn hoofd.

'Zeg alsjeblieft niks,' smeek ik zacht en ik ga langs hem heen, terug naar buiten.

===

Thuis vervloek ik mezelf omdat ik zo onvoorzichtig ben geweest.

Zoenen met een jongen die een vriendin heeft?

Dat was alles behalve voorzichtig!

Ik open mijn kasten en gooi al mijn opgeplooide kleren op de grond, woest op mezelf dat ik het steeds weer verpest, dat ik nog steeds niet weet hoe ik normaal moet zijn.

De ruwe tranen rollen over mijn wangen en ik veeg ze weg, hopend dat ze niet terugkomen, maar dat doen ze wel, dat doen ze altijd.

Ik schreeuw uit frustratie en tegen alle ellende die achter me aansleept, me niet vooruit laat gaan.

Kleren bedekken de vloer net zoals de boeken in mijn boekenkast die ik via hun ruggen achteruit gooi.

Ze raken de grond en het interesseert me niet eens dat er kreuken inkomen.

Ik blijf gooien, blijf roepen, blijf huilen wanneer ik verdwaald geraakt in de puinzooi die ik gecreëerd heb.

Alles moet opnieuw gepakt worden.