One shots bxb

Blijf alsjeblieft bij me II

De volgende ochtend zeg ik tegen mijn ouders dat ik vandaag niet ga meehelpen in het restaurant.

Het is zaterdag en meestal ga ik er wel naar toe omdat het vandaag druk is, maar ik kan me er gewoon niet toe zetten.

Niet met Adam in mijn hoofd.

'O, oké lieverd,' zegt mam. 'Is er iets op school gebeurd?'

'Nee, ik voel me gewoon niet zo goed,' zeg ik en dit is geen leugen.

Doordat er gisteren een voetbal tegen mijn hoofd is gekomen, voelt mijn hoofd nog niet zoals vroeger.

'O, je weet waar de aspirientjes liggen als het niet gaat,' zegt ze en we ruimen de tafel af.

Hierna vertrekken mijn ouders naar het restaurant dat ze runnen. Het is Mexicaans omdat pap Mexicaans is en mijn moeder half.

Ze hebben elkaar leren kennen op de luchthaven toen mam terug kwam van Mexico en pap ernaar toe ging.

Pap had in het Spaans gevloekt en mam had hem daarover aangesproken omdat ze niet zo van vloeken houdt.

Al snel leerden ze dat ze allebei Mexicaans waren en toen is pap nog een week voor haar gebleven.

Een week werd een maand en toen een jaar en daarna meerdere jaren. Nu wonen ze hier al dertig jaar en mij hebben ze zeventien jaar geleden verwekt.

Ik vind het leuk dat ik ook Mexicaans ben en Spaans heb geleerd van pap. Hij vond dat ik die taal moest beheersen als ik met familie wou communiceren.

Familie staat in ons gezien op nummer één ook al heb ik ze nog niks vertelt over Adam wat zo te zien toch niet nodig blijkt te zijn vermits hij nooit met me wil uitgaan.

Ik zucht en ga naar mijn kamer waar mijn huiswerk op me te wachten staat, perfecte afleiding dus.

===

Later stuurt mam een berichtje.

Mam: Er was een jongen die naar je vroeg. Ik heb hem naar ons huis gestuurd. Hij zei dat hij een vriend was.

Een jongen? Een vriend?

Het is toch niet ...

Op dat moment gaat de bel en meteen bevriest heel mijn lichaam.

Langzaam ga ik de trap af en aarzel even als ik mijn hand op de klink laat rusten.

Misschien is hij het helemaal niet. Misschien is het iemand die mijn Spaans huiswerk wil overschrijven.

Ik ontspan een beetje, maar span mijn schouders meteen weer op als hij het wel is.

Natuurlijk is hij het.

'Flo-

'Nee,' zeg ik meteen. Dan: 'Wat doe je hier?'

'Je moeder had me gezegd dat je thuis was,' zegt hij.

'Dat is hoe je hier komt, niet waarom,' zeg ik.

'Omdat ik wil weten hoe je je voelt,' zegt hij.

Ik vernauw mijn ogen.

'Ik voel me prima, daag,' zeg ik en ik wil de deur dichtdoen, maar hij houdt zijn voet ertussen.

'Ga gewoon weg,' zeg ik.

'Nee,' zegt hij en door dat antwoord ben ik een beetje overdonderd waardoor hij me gemakkelijk wegduwt en binnen komt en de deur achter zich op slot doet.

Ik klem mijn kaken op elkaar als hij achteloos door mijn huis loopt.

Meteen flitsen er beelden van voor deze heisa door mijn geheugen.