INRED | VKOOK

Part 39-A♨️

"قسمت سی و نهم ای"

-شاید باید...
قبل از آنکه فرصت کند جمله‌اش را تکمیل کند با کوبیده شدن لبهای مرد بزرگتر روی لبهای نیمه بازش جمله‌اش سرکوب و درکسری از ثانیه لبهای پر حرارت او گره‌ی لبهایش شد!
بوسه‌ای اگرچه آرام؛ بوسه‌ای اگرچه سطحی، اما آنچنان ناگهانی و رباینده، که به ناگه جمله روی لبهایش بماسد؛ بوسه‌ای که تنها قلب سرکشش میدانست که چه بر سر وجودش آورده است!
"میتپید، میسوخت؛ میتپید و با لمس و برخورد ساکن و پرحرارت او خاکستر میشد!"
بی‌آنکه بخواهد آن اتصال نرم و خواستنی را از دست دهد، نگاه خیره‌اش را به چشمهای مرد بزرگتر دوخت، همان نگاهی که کنجش از لبخند پرشده بود.

"بزرگمردِ شیفته‌ای که برای مهار کردن جمله‌ی تلخ او لبهایش را پیشکش کرده بود!"
با گره خوردن نگاهش به نگاه آرام شده‌ی پسر کوچکتر، آب دهانش را فرو داد و کمی خودش را عقب کشید.

نیم نگاهی به انگشتهای کشیده‌ی جونگکوک و چنگی که به پیراهنش انداخته بود انداخت و با لبخندی سرکش زبانش را روی لب پایینش کشید:
-شاید حق با تو باشه جئون... شاید باید مست کنیم!
صدای مردبزرگتر را میشنید، اما مسخ شده از آن بوسه‌ی سطحی بود، آنقدر دلش بوسیدن او را میخواست؟!
"وای برحال رئیس‌زاده‌ای که نمیبوسید و حالا خواستار بوسه شده بود!"
لبخندی تصنعی برلب آورد و درحالیکه گره‌ی انگشتهای بیشرمش را از تیشرت او رها میکرد با سرفه‌ی کوتاهی خودش را عقب کشید و روی تخت نیمخیز شد:

-قبلش باید یه چیزی رو تضمین کنی افسر!
پاسخش خنده‌ی کوتاه و بیصدای تهیونگ بود و نجوای مصمم او:
-چه تضمینی؟!
درحالیکه روی پاتختی کنار تخت خم میشد، بطری ودکا را میان دستش گرفت و به سوی او چرخید:
-اینکه بعد از مست شدن مثل یه لاشه گوشتِ عوضی نیوفتی یه گوشه!
آن جمله را به مردی می‌گفت که آن روز به خاطرش خراش برداشته بود، به حق که جونگکوک حتی اگر سرش را بر باد میداد هم گستاخی‌هایش را بر باد نمیداد!
جمله‌ی بی‌پرده‌‌اش کافی بود تا بی اراده خنده‌ی کوتاهی کند؛ آن جمله دیگر از کدام جهنمی پیدایش شده بود؟!
شاید اشتباه میکرد و غرق شیرینی بوسه‌ی دقیقه‌ای قبل بود، اما آن جونگکوک، عجیب بوی رئیس‌زاده‌اش را میداد!