Dzisiejsza Uczennica Hogwartu: Sekret Ojca

Lily i Severus

Wróciliśmy do mojego cudownego ogrodu.

- Czy tutaj zawsze będzie dzień? - spytałam ich. Pogoda absolutnie ani trochę się nie zmieniła.

- To zależy od tego czy chcesz. - powiedział Remus.

Wolę noc, wieczór. Wieczorami ogród i w ogóle wszystko jest piękniejsze. Nagle nie musiałam nic mówić i słońce znad ogrodu opadło i nastał wieczór. Jednak mimo wieczoru wciąż wszystko wydawało mi się jasne.

- Czemu jest tak jasno? - spytałam Remusa. Starałam się by tylko on usłyszał moje pytania, wiem, ze mnóstwo ich zadawałam a tylko przy nim nie było mi wstyd pytać o wszystko.

- Bo to raj, by pokazać ci światłość. Światłość to nadzieja i radość. - wyjaśnił.

Lily do nas podeszła.

- Chcesz się z nim teraz zobaczyć? Możemy obie do niego pójść. - powiedziała do mnie Lily.

- Do kogo? - spytałam.

Lily popatrzyła na mnie uśmiechając się. Ona wie, ze ja wiedziałam o kogo chodzi. Podałam jej rękę wiec, już czas by się z nim spotkać. Bałam się jednak jak zareaguje widząc nas obie. Bardziej ucieszy się na jej widok, prawda? Przytuli ją, a mnie nie? Będzie rozmawiał tylko z nią, a ze mną nie? Powie jej jak bardzo za nią tęsknił, ale za mną nie?

Ogród rozmył się przed moimi oczami i znalazłyśmy się w lochach. Dlaczego w lochach, w starych dobrych lochach profesora Snape'a.

- Czemu tutaj? - spytałam.

- Bo to moje miejsce. - powiedział Severus podchodząc do nas.

Lily uśmiechnęła się na jego widok i przytuliła go. Snape zanurzył twarz w rudych włosach kobiety wdychając jej zapach i ją samą, ale przecież to nie to samo jak gdyby stało się to w normalnym na świecie. Cóż, trzeba było się cieszyć z tego co się ma.

- Lily, nie wierzę, że tu jesteś. - powiedział Severus.

- Byłeś gburem dla Harrego, ale rozumiem, ze to było dla ciebie trudne. Mimo wszystko dziękuje ci za opiekę nad nim. I ja i James jesteśmy ci wdzięczni. - powiedziała Lily.

- Nie potrzebuje wdzięczności od... Pottera. - mruknął Snape.

- Panuj nad słowami, Severusie. Nie trafiłeś do pełnego raju. - ostrzegła go.

Nie bardzo rozumiałam o co im chodziło z tym całym rajem, co nim było a co nie, kto w nim był a kto nie, ale pewnie to dlatego, ze jestem martwa od kilku dni. Albo może godzin. Może minut, nie wiem.

Snape w końcu spojrzał na mnie. Nie wiedziałam co miałam zrobić, przytulić go, podać mu rękę, uśmiechnąć się? Na szczęście to on zrobił pierwszy krok, podchodząc do mnie i przytulając mnie.

- Szybko do mnie wróciłaś po obejrzeniu mojej śmierci. - zaśmiał się. Przez chwile mnie zamurowało. Profesor Snape naprawdę stworzył żart w mojej obecności. On takie rzeczy potrafi?

- Już zdążyłam zatęsknić. - powiedziałam.

- Bardzo się cieszę, ze zrozumiałeś, co czujesz do małej. - powiedziała do Severusa Lily. Snape wykrzywił usta w reakcji.

- Naprawdę? A co takiego? - spytałam udając zdziwioną.

Severus ujął moją twarz w dłonie i złączył nasze usta w pocałunku. Był to najbardziej niematerialny pocałunek jaki w życiu przeżyłam. Wciąż był cudowny, ale był inny. Nie był kuszący, był po prostu niebiański. Byliśmy w raju, nie można była czuc tutaj pożądania. Ale miłość tak.

- Byłaś najbardziej irytującą uczennicą jaką uczyłem. - powiedział odrywając się ode mnie.

- Gdy umierałeś byłeś milszy. Wtedy byłam twoją ulubioną uczennicą. - powiedziałam.

Snape się zaśmiał.

- Popatrz jak wszystko szybko się zmienia. - powiedział.

Lily uśmiechnęła się do nas.

- Nie będziesz chyba zazdrosna, Lily Evans? - spytał ją Snape.

- Nie nakręcaj się. Ja się cieszę. - powiedziała.

- Mimo wszystko nie chce widzieć Jamesa. - powiedział Severus.

- Ale on naprawdę chciałby się z tobą pogodzić. Jest na to gotów. - powiedziała Lily.

- Ja nie. On miał więcej czasu. - zauważył Snape.

- Nie chcesz wiec wyjść z lochów? - spytała go.

Severus wzruszył ramionami.

- Da się przeżyć te tortury jakie stosują.

- O co chodzi? - spytałam zdezorientowana.

- Severus by trafić do czystego raju musi postąpić słusznie, musi wybaczyć swojemu wrogowi. James'owi. - powiedziała Lily.

- A co takiego wybaczyć? - spytałam.

- James znęcał się nade mną całą moją karierę w Hogwarcie, przez 7 długich lat. On razem ze swoją głupią bandą: twoim zakundlonym ojcem, ułomnym Pettiegrew i Remusem cały czas robili sobie ze mnie pośmiewisko. - powiedział Severus.

- Nie obrażaj ich tak bo nigdy nie trafisz do raju! - skarciła go Lily.

- Bardzo mi przykro. - powiedziałam. - Ale można wybaczyć lecz nie zapominać. Nie musisz z nim żyć jak bracia ale jak nie-wrogowie.

- Nie wymądrzaj się, co, Walker? - powiedział Snape.

- A ty bądź do niej milszy, co? - powiedziała do niego Lily. - Ona dobrze mówi.

- I co jeszcze? Może mam mu kupić kwiaty na dzień ojca z gratulacjami, ze to ty za niego wyszłaś? - spytał Lily.

- Nie przeginaj, Sev. - powiedziała do niego po czym zwróciła się do mnie. - Na nas już czas, nie sądzisz?

- Severusie, wybacz mu. To jest warte wstąpienia do raju. - powiedziałam i podałam Lily dłoń. Lochy Snape'a ulotniły mi się przed oczyma.