Boşanmak Şartı

Bölüm 81

Az önce içtikleri şarabın kokusu dudakların arasına keskin bir şekilde yayıldı.

"Gitmemi istiyorsun? Nereye?"

Dudaklarını nazikçe elinin üstüne bastırmak isteyen Yerhan başını kaldırdı.

"İmparatorluk dışında her yer."

Rosena hiçbir şey söylemedi. Sonunda kararını verdiğinde ayrılmak zorunda olduklarına inanamıyordu.

Yerhan Rosena'ya sarıldı. Onu tekrar tekrar geriye doğru savururken yavaşça mırıldandı.

"Her şey düzeldiğinde seni tekrar arayacağım."

Uzak geleceğe bakıyordu. Daha önce olduğu gibi Rosena'dan tamamen ayrılmak istediğinde yeniden Rosena ile yaşamanın hayalini kuruyordu.

Yerhan başını dikkatle Rosena'nın omzuna gömdü.

"O zaman... yanımda kalmayacak mısın?"

Rosena sırtına sarılırken gözlerinden yaşlar akıyordu.

İstenmeyen ayrılık acı verse de kalbi onun samimiyetiyle çarpıyordu. Hızla atan kalbi her an patlayacakmış gibi hissediyordu.

Rosena dudaklarının titreyen kenarını kaldırdı ve gülümsedi.

"Bekleyeceğim."

Aslında onu rahatsız etmek istiyordu. Onunla olduğu sürece her yer iyiydi. Ama Rosena'nın Illian'ı vardı. Henüz hiçbir şey bilmeyen küçük bir çocuğu getiremezdi.

Yerhan da onun etrafta olup olmadığından endişelenecek ve şimdiki gibi onlardan etkilenecekti. Bu yüzden bir an için ayrılmaktan başka çareleri kalmamıştı.

"Gittiğin güne kadar bana zaman ver."

"Elbette."

Yerhan yavaşça kendini çekti ve Rosena'nın dudaklarını tekrar sildi.

Sert dudakları birkaç öpücükle yumuşamıştı. Derin nefesler göğsünün inip kalkmasına neden oldu ve Yerhan, sanki tuttuğu şeyi sergilemek istercesine dudaklarını Rosena'nın vücuduna bastırdı.

Soğuyan vücut yavaş yavaş ısınmaya başladı ve bu ilk değildi ama sanki ilk geceleriymiş gibi utanıyordu.

Rosena utanç içinde dönüp durduğunda Yerhan durdu.

"Vücudun iyi mi?"

Doktor aşırıya kaçılmadığı sürece sorun olmadığını söyledi. Artık iyileşmiş olmasına rağmen Yerhan ona bir hastaya bakıyormuş gibi dikkatle baktı.

Rosena cevap vermek yerine kollarını uzattı ve boynuna sarıldı.

"Bugün kendini bana ver."

"....Elbette."

Perdeler kapanır kapanmaz karanlık odayı doldurdu. Yatakta yatan Rosena'nın üzerine kocaman bir gölge düştü.

Yerhan, Rosena'nın hafif kırmızı gözlerine dokundu. Çünkü acınası ama bir o kadar da sevimli olan figür Rosena'ydı. Yüzünü yavaşça Rosena'nın boyun girintisine gömdü.

Rosena her zaman şafak vakti bahçe gibi kokardı. Tek bir tane olarak tanımlanamayan bir çiçeğin kokusu ya da sabah çiyiyle ıslanmış ağaç ve çimenlerin kokusu gibiydi.

Bu yüzden Rosena'yı her kucağına aldığında ormanda yürüyormuş gibi hissediyordu. Bu huzurlu günlük yaşamın devam etmesini istediğini hissediyordu.

Yerhan'ın dudakları boynunun yumuşak ensesini tararken Rosena küçüldü. Gıdıklanırken nefes alma sesi kulaklarını tırmalıyordu.

Yerhan Rosena'nın göğsündeki kurdeleyi çekti.