Witamy w gimnazjum/5sos ff

Rozdział 15

Klara i ja dochodziłyśmy już do lasku. Byłyśmy o tej samej porze, co tydzień temu. Parę osób spało na ziemi. Nikomu raczej nie przeszkadzała potwornie zimna gleba. Podeszłyśmy do chłopaków, których znałyśmy.

Byli najlepszymi kumplami. Pierwszy z nich, Kuba, był typowym podrywaczem. Ale muszę przyznać, że bardzo go lubiłam. Miał dystans do siebie i zawsze był pierwszą osobą, która robiła sobie z czegoś żarty. Dużo osób twierdziło, że mógłby już dorosnąć, ale w głębi wiem, że każdy by za nim tęsknił. Więc,koniec końców, był lubiany.

Jego najlepszy kumpel to Paweł. Tu rolę się odwracały, ponieważ to wszystkie dziewczyny w szkole próbowały go podrywać, ale on bardzo kulturalnie proponował przyjaźń. To znaczy, było wiadome, że jest zakochany w najpopularniejszej dziewczynie, która, jak na ironię, nie była na zainteresowana, ale każda miała nadzieję.

Rozmawiałyśmy z nimi chwilkę, gdy za drzewem ujrzałam Piątego razem ze swoim kumplem, a bardziej sługą. Chłopak był młodszy i ponad wszystko chciał być jak starszy kolega. Z wyglądu byli nawet podobni; mieli identycznie ścięte włosy i byli zawsze idealnie ubrani. Nie patrzył na ludzi z taką pogardą jak Piąty. Miał w oczach radość.

Nasze wzroki się skrzyżowały, ale nie mogłam w jakikolwiek sposób pokazać mu, że coś komuś powiedziałam; ani tym bardziej, że ja się go boję. A bałam się. Rozpaczliwie.

Obserwował mnie cały czas. Każdy mój ruch. Kpił ze mnie.

-Alka, napijesz się?-Kuba podał mi butelkę.

Nie odrywając wzroku od Piątego, który czekał aż będzie mógł zaśmiać mi się w twarz, chwyciłam butelkę i powiedziałam:

-Jasne, dzięki-i wzięłam łyka wprawiając obserwatora w osłupienie.

Otrząsnął się po chwili. Jego wzrok przybrał jeszcze groźniejszy nastrój. Odwróciłam się do moich rozmówców, tym samym olewając Piątego. Tego samego, który parę dni temu mi groził; tego, który nosi nóż w kieszeni; tego, którego boi się każdy.

Przez resztę wieczoru już się nie spotkaliśmy. Wiem, że miał mnie wciąż na oku. Dobrze się bawiłam. Nawet mała ilość alkoholu rozluźnia. Rozmawiałam z osobami, które nie miały pojęcia o moim istnieniu. Tańczyłam bez opamiętania(jeżeli tańcem nazwiemy wstawanie i ponowne przewracanie się bez muzyki).

Robiło się ciemno, więc Klara szepnęła mi do ucha, że powinnyśmy iść. Dobrze, że wypiła mniej ode mnie. Protestowałam, ale na nic się to zdało.