Wattys 2020 Genç Yetişkin kazananı.🏆
Yıldızlar üzerimizde parlarken kafamı kaldırdım. Gözlerindeki derinliğe bakmaya dayanamıyordum. Bir erkeğin beni bu şekilde etkilemesine izin veremezdim ama şu an yanımda oturmuş yıllardır korktuğum şeyi bana hi...
Lütfen yazım ve noktalama yanlışlarımı fark ederseniz bunu bana bildirin. Keyifli okumalar 🐞
AllTooWell Taylor Swift
"Yanılmıştım, şeytanlar çoğalmıyor; yok oluyorlardı. Sevgi hepsini yerle bir ediyordu."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlk Öpücüğün İlk Büyüsü
Üzerimdeki gök, bir saniye için tüm şehri aydınlatarak yıldırım haberi verdi. Tüm gölgeler gizlendiği yerde görünür bir hâl aldı. Ardından kocaman korkunç bir gürültü koptu. Gökyüzü ikiye ayrılmış gibi irkildi. Bu korkunç yıldırımla adımlarımı daha da hızlandırdım. Saçlarım ıslanıyor, tenime yapışıyordu. Tıpkı kısa, mavi elbisem gibi. O da ıslandıkça tenimle ikinci bir deri gibi birleşiyordu.
Ayağımdaki spor ayakkabılarımın içinde çıplak ayaklarım, üşüyordu. Yaz yağmurları bir anda bastırdığı zaman kocaman gri bir hüzne boğuyordu şehri.
Soğuktan titreyen vücudum korku içindeydi. Babamı istiyordum. En yakın arkadaşımı, kurtarıcımı... Beni terk eden kahramanımı istiyordum. Öyle uzaktı ki bana, biliyordum. Ama elimden hiçbir şey gelmiyordu. Sadece özlüyordum.
Tesalya sokakları; yağmur damlalarının ıslattığı kaldırımlar ve her yanı kapatmış karanlık bulutlar ile korkunç görünüyordu. Korkuyordum. Sanki terk edilmiş, hayalet bir şehirdi artık burası. Saat kaçtı bilmiyorum ama muhtemelen gece yarısı olmak üzereydi.
O gece yarısı karanlığının altında Batı'nın evine titreyerek, koşarcasına yürüdüm. Kaçmak ister gibi büyük bir tutkuyla gitmiştim oraya. İçimde beni deliye döndüren bu duyguyu bitirmek için gitmiştim.
Yağmurda sessizce duran eve baktım. Başımı kaldırdığım için damlalar hızla yüzüme vuruyordu. Ve hala büyük gürültüler kopuyordu üstümde.
Titreye titreye kapıya ulaşıp zili çaldım. Kapının ardından hiç ses gelmiyor, ev tamamen sağır bir sessizlik içinde duruyordu. Kimsenin evde olmadığını düşündüğümde bu ihtimal beni yerlebir etmeye hazırdı. Hem üşüyordum hem de yorulmuştum. Korkuyordum.
Bana dakikalar ve dakikalar gibi gelen bu birkaç saniyenin ardından kapı yavaşça aralandı. Doğu'nun şaşkın bakışları beni bulduğunda kapıyı biraz daha açtı.
"Emsal?"
Sesindeki ifadeden anladığım kadarıyla gerçekten kötü bir haldeydim. Ve bunun farkında bile değildim. Ağlıyor, nefes nefese kalıyor, çaresizce etrafa bakıyor ama bunu asla fark etmiyordum. Tâ ki Doğu'nun o bakışından sonra...
O an gerçekten kötü bir halde olduğumu anladım.
"Batı evde mi?" diye sordum.
Bedenime hâlâ damlalar sertçe vuruyordu ama Doğu öyle şaşkın bir haldeydi ki orada durup sadece beni izliyordu.
