Wattys 2020 Genç Yetişkin kazananı.🏆
Yıldızlar üzerimizde parlarken kafamı kaldırdım. Gözlerindeki derinliğe bakmaya dayanamıyordum. Bir erkeğin beni bu şekilde etkilemesine izin veremezdim ama şu an yanımda oturmuş yıllardır korktuğum şeyi bana hi...
Keyifli okumalar perilerim🦋 başladığınız tarihi yazın ve benim için minik bir kelebek bırakın.
Tahminleri de hemen hazırlayın.
•
Bu kitap, kalbi artık atmayan bir kadına ithaf edilmiştir. Ne sevgisi ne de nefretine. Sadece onun kendisine.
|08.08.20|
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌒
Can Ozan Sar Bu Şehri
2. Bölüm: Bu Şehrin Duvarları Dar
"Sahip olduğum her şeyi al, önemli değil. Sen yoksan ne kalbim ne de ruhum var."
Sevgi, her şeyi kurtarabileceği gibi insanı güçsüz de bırakıp öldürebilir. Sahip olduğu güçle koca bir kaosun içine atabileceği çok şey var. Tıpkı ruhum gibi. Beni önce savaşın ortasından çekip çıkararak kurtardı, sonra da başka bir savaşın içine bıraktı. Çoğu zaman öyle zorlanıyordum ki, içimde asla sönmeyecek gibi görünen bu sevgiyle tek başıma ne yapacağımı bilemiyordum.
Batı.
Bildiğim en güçlü sevgi kavramı buydu.
Onun yüzünü ve sesini kendime saklıyordum. Unutmamak adına her şeyi yapıyordum. Fotoğraflarını saklıyordum her yerde fakat sesi için hiçbir şey yoktu elimde. Bir tek zihnimde vardı, anılarımın en derin köşelerinde... Aradan geçen koskoca bir yıla rağmen onu hâlâ eskisi kadar çok seviyordum ama bu sevgi beni yavaş yavaş öldürüyordu. Baktığım her yerde, dinlediğim her seste onu buluyordum. Var olmasına ihtiyacım vardı. Boğazımı düğüm düğüm yakan bu his, o var olmadan geçmeyecekti.
Sanki ne kadar uzakta olursa olsun. Bir yerlerde bir şekilde hâlâ nefes aldığını bilsem, hayat tekrar yaşanılabilir olacaktı. Onun nefesi atmosfere karışsa, her türlü acıyla savaşabilecektim.
Dünya üzerinde varlığına ihtiyaç duyduğum her şeydi o.
Sınavda bakışlarımı pencereden çekip hâlâ boş bir şekilde önümde duran kağıda ilgisiz bir şekilde son defa baktıktım. Soruları okumamıştım bile, aklım dışarıdaki rüzgarlı havadaydı. Hemen sonra bakışlarım arkamda duran sıralara doğru ilerledi. Herkes sessizce kağıdının üzerine eğilmiş, sorulara doğru cevapları vermek için uğraşıyordu. Fakat benim gördüğüm tek şey anılardı, Batı ve onun uzaktan bile belli olan mavi gözleriydi. Kendi sırasında oturmuş, arkasına yaslanmış bana bakıyordu. Bir başkasının orada oturması artık zoruma gitmiyordu. Çünkü bu görüntünün her zaman aynı kalacağını, kimsenin bunu değiştiremeyeceğini biliyordum.
